به گزارش پایگاه خبری ربیع، امروزه در بسیاری از خانواده ها والدینی را مشاهده می کنیم که زندگی نزیسته خود را در فرزندانشان جستجو می کنند.این والدین به دلیل عدم موفقیت و نرسیدن به آرزوهای خود فرزندان را مجبور می کنند در همه جنبه های زندگی کارها را به طور کامل و به دور از هر گونه اشتباهی انجام دهند.
به باور بسیاری از روانشناسان بسیاری والدین کمال گرا دهه شصتی هایی هستند که به دلیل وجود شرایط خاص در طول دوران زندگی نتوانسته اند به تمام اهداف خود برسند و اکنون در نقش پدر و مادری آرزوهای خودشان را برای فرزندان برنامه ریزی می کنند.این در حالی است که والدین کمال گرا برای فراهم کردن امکانات کامل برای فرزند خود از هر گونه تلاش و کوششی دریغ نمی کنند.
والدین کمال گرا توقع دارند معدل فرزندشان بالای ۱۹ باشد.کلاس زبان برود و عالی صحبت کند.و یا اینکه با شرکت در کلاس موسیقی استاد پیانو و گیتار شود.جالب اینکه کمال گرایی والدین فقط به حوزه تحصیلی و فراگیری مهارت ها ی گوناگون ختم نمی شود و به حوزه های دیگر نیز سرایت می کند.به طوریکه از نظر این والدین فرزند نباید پای تلویزیون بنشیند،با موبایل بازی نکند،شیطنت و بازیگوشی نکند و ساکت یه گوشه سرگرم بازی های بی سرو صدا شود،از طرفی فرزند حق ندارد پرخاشگر شود و با بچه های دیگر بحث و دعوا کند.
این رفتارها درحالی است که بسیاری از والدین اطلاع ندارند با این اقدام تیشه به ریشه روح و روان فرزند خود خواهند زد.آسیب های وارده به فرزند می تواند منجر به گوشه گیری ،استرس،کاهش اعتماد با نفس و عزت نفس،حسادت ،خشم ،دورویی ،عدم احساس رضایت از خود ،وسواس،افسردگی،اختلالات شخصیتی،پرتوقع…می شود و حتی آسیب های جسمی را نیز به دنبال دارد.البته والدین نیز از آسیب های کمال گرایی مصون نخواهند بود و همیشه با استرس و احساس گناه روبرو خواهند شد.
بنابراین والدین بایستی بدانند فرزند ربات نیست که در تمام کارها را به نحو احسن انجام دهد و با برنامه ریزی آن ها پیش برود.فرزند همانند هر انسان مستقل دیگری از عزت نفس و استقلال فکری برخوردار است و قرار نیست والدین و یا هر کس دیگری برای او تصمیم گیری کند.فرزندان انسان های آزادی هستند که از قدرت عقل برخورداند ،از این رو والدین باید آن ها را راهنمایی کنند نه اینکه فردیت کودک را زیر سوال ببرند.با توجه به اهمیت این موضوع والدین بایستی برای رهایی از این تفکر مخرب اقدامات اساسی را به کار بگیرند.بر این اساس در مقابل اشتباهات فرزند خونسرد و با آرامش رفتار کنند و او را بیش از حد سرزنش نکنند.بگذارند فرزند با شکست تجربه کسب کند و شکست را فرصتی برای یادگیری بدانند.از طرفی هرگز و هرگز فرزند را با فرزندان فامیل،دوستان و …مقایسه نکنند.والدین به خاطر داشته باشند هر فرزندی از استعداد و توانایی های متفاوت برخوردار است و قرار نیست فرزندشان با دیگران یکسان باشد.همچنین از فرزندشان بیش از حد توانش توقع نداشته باشند.
والدین بدانند خانواده اولین نهاد برای رشد و پرورش هر انسانی است.بدین ترتیب فرزندان آزادانه و ایمن در بستر خانواده به رشد و تعالی می رسند.
نجمه کریمیان