به گزارش پایگاه خبری ربیع، پنجم اردیبهشت ماه مصادف است با آغاز هفته کار و کارگر. به همین مناسبت در این نوشتار قصد داریم به این قشر زحمت کش جامعه بپردازیم. نزدیک به یک دهه است زندگی کارگری با رنج و سختی سپری می‌شود. طی سال‌های اخیر به دلیل اعمال تحریم‌ها و افزایش تورم در کشور جامعه کارگری روزهای دشواری را سپری می‌کنند و سایه سنگین گرانی و تورم بر سر کارگران حاکم است و قدرت خرید آنها با شدت کاهش پیدا کرده است.
زندگی کارگران با دخل و خرجی که به هم نمی‌خورد، سفره های که خالی‌تر از همیشه شده، امنیت شغلی که وجود ندارد و تحمل گرانی و تورم نگاشته روایت می‌شود. اما این انتهای رنج های این قشر زحمت کش جامعه نیست. هر ساله با افرایش حقوق و دستمزد بر نگرانی‌های کارگران افزوده می‌شود. زیرا بسیاری از کارفرمایان اقدام به تعدیل نیرو و تسویه حساب برخی از نیروها می‌کنند .به نظر آنها نمی‌توانند حقوق افزایش یافته و حق بیمه تأمین اجتماعی را پرداخت کنند.
از طرفی افزایش حقوق کارگران چنان ناچیز است که دردی را دوا نمی‌کند و هزینه‌های جاری زندگی را پوشش نمی‌دهد. در واقع رقمی که بر حقوق کارگران افزوده می شود اصلا دیده نمی شود، زیرا به موازات افزایش دستمزد تورم بر تمام کالا و خدمات وارد شده و این هیولا حقوق کارگر را می بلعد. به علاوه کارگران از افزایش نرخ دلار نیز رنج می برند، زیرا بر سفره معیشتی آنها اثر می گذارد و عرصه را بر آنها تنگ تر می کند.
هر چه از رنج های شریف ترین قشر جامعه می نویسیم به عمق فشارهای وارد شده و دردهای در دل مانده آنها بیشتر پی می بریم. در این بین چیزی که بیش از همه جامعه کارگری را رنج می دهد، بی تفاوتی و بی توجهی مسئولان است. جای بسی تاسف است زمانی که تورم ۱۰۰ درصدی در کشور وجود دارد با چه منطقی حقوق کارگران کمتر از نرخ تورم افزایش پیدا می کند. در واقع افزایش ۳۳ درصدی حقوق شبیه یک شوخی است.
در ادامه این سوالات به ذهن می رسد چرا به دغدغه های جامعه کارگری توجهی نمی شود؟ آیا مسئولان مستحضر هستند با حقوق های تعیین شده کارگری نمی توان زندگی کرد؟تنها مطلبی که مسئولان به هنگام افزایش حقوق کارگران ایراد می کنند، اینکه یکی از عوامل تورم همین افزایش حقوق است گویی دیواری کوتاه تر از دیوار کارگران نیست.
باید به اطلاع آقایان مسئول عرض کنیم سوء مدیریت، بی برنامگی، عدم مهار عوامل تورم زا، دلالان و …. سبب رشد تورم می شود و این کارگران هستند که هر روز با طوفان سهمگین تورم روبرو می شوند و معیشتشان زیر و رو می شود. از اینکه هر ساله در هفته کار و کارگر بزرگداشت و سخنرانی هایی پیرامون این قشر شریف جامعه ایراد می شود نمی تواند مشکلات کارگران را بکاهد.
آنچه که موجب تکریم آنها می گردد توجه به مشکلات و همراهی با آنهاست. مطلوب است مسئولین به جای شعارها و وعده هایی که در این هفته می دهند ،خود را به جای کارگران بگذارند و از نگاه آنها بر مشکلات این قشر بنگرند و در جهت رفع آن گام بردارند. بدین ترتیب بایستی با اعطای معافیت های بیمه ای، توزیع بسته های حمایتی، احیای بن های کارگری، افزایش پوشش بیمه ای و تعیین دستمزد عادلانه و منطقی اندکی از رنج و درد این روزهای قشر کارگری کاست و از آنها تکریم نمود.
نجمه کریمیان