به گزارش پایگاه خبری ربیع، فصل دوم سریال مستوران از سه شنبه ۲۸ آذرماه از قاب شبکه یک سیما در حال پخش است. این فصل از سریال به کارگردانی سید علی هاشمی و با حضور تعدادی از بازیگران قبلی و بازیگران جدید تولید شده است. این فصل روایت قصه‌ای جدید از لطفعلی از فصل یک است که با داستانی عاشقانه رقم می‌خورد. لطفعلی عاشق ماه منیر دختر حاکم شهر می‌شود و بناست با اتفاقاتی که در این مسیر رخ می‌دهد در رسیدن به این عشق سنگ اندازی شود. این سریال همچون حکایت داستان‌های کهن تلفیقی از حضور حاکمی مستبد، جادوگران و ماجرای عشق و عاشقی است.
راجع به بازیگران فصل جدید مستوران می‌توان گفت تا اینجای کار بازی قابل قبولی ارائه و توانسته‌اند از عهده نقش به خوبی برآیند. حضور بازیگران مطرحی همچون بهنام تشکر که پیشتر در نقش‌های کمدی دیده شده تا رابعه اسکویی، رؤیا میر علمی، محیا دهقانی، کاوه خداشناس و …در دیده شدن این سریال تأثیر داشته است.
از طرفی دلیل اینکه این سریال همچنان مخاطبان خاص خود را دارد در این است که بر مبنای حکایات و افسانه‌های ایرانی روایت شده و همین امر سبب می‌شود مخاطب آن را دنبال کند.
این سریال همچون سریال‌های دیگر ایرانی از نقاط ضعف و قوت همراه است که یقیناً صحنه پردازی و جلوه‌های بصری جذاب یکی از نقاط قوت این سریال به شمار می آید. ترکیب رنگ‌ها در صحنه و حتی نوع پوشش بازیگران چشم گیر بوده و آن را تا حدودی جذاب کرده است. بنابراین جلوه رنگ‌ها نسبت به فصل اول سریال بیشتر شده و کارگردان به درستی در انتخاب رنگ و لعاب و نور عمل کرده است.
حضور راوی نیز در این فصل بر جذابیت آن افزوده است و نریشن های او به روایت قصه کمک کرده می کند. البته افسانه بودن قصه و وجود داستانی عاشقانه که در این فصل روایت می‌شود بی شک برای مخاطب جذاب خواهد بود. بی شک پیوند مخاطب با داستان‌های کهن بر کسی پوشیده نیست. گواه این ادعا سریال‌هایی همچون سلطان و شبان است که هنوز هم در خاطر بسیاری از مردم باقی مانده از این رو مردم به نمایش حکایت‌های کهن ایرانی علاقه دارند.
در بیان نقاط ضعف این سریال می‌توان به دیالوگ‌ها اشاره کرد و اینکه در فصل یک نیز این ضعف وجود داشت. چرا که دیالوگ‌ها هنوز عمیق نیستند و نتواسته اند گفتار قدیمی را به درستی ادا کنند. این در حالی است که در بسیاری از سریال‌های مطرح کهن حق مطلب درباره بیان دیالوگ‌ها قدیمی ادا و از سوی بازیگران به درستی بیان می‌شد. بنابراین ضعف در دیالوگ نویسی و بیان آن را نمی‌توان کتمان کرد.
با توجه به پخش قسمت‌های ابتدایی این سریال هنوز هم برای قضاوت درباره آن زمان لازم است ولی در کل خروجی قابل قبولی داشته است. جای خالی روایت داستان‌های کهن ایرانی که همچون یک گنج گرانبها در تاریخ این سرزمین مورد غفلت واقع شده‌اند وجود دارد. بنابراین می‌طلبد مسئولان رسانه ملی بیش از این نسبت به این موضوع توجه داشته و شاهد تولید و پخش چنین اثرهای نمایشی باشیم. زیرا پیام اغلب داستان‌های کهن این است که پلیدی فانی است و محبت و مهربانی باقی می‌ماند.
نجمه کریمیان