به گزارش «پایگاه خبری تحلیلی ربیع»؛۲۵ آبان سال ۱۳۶۱، روزی است که اصفهان نه فقط در تاریخ دفاع مقدس، بلکه در حافظهی عاطفی یک ملت، به قامت یک اسطوره ایستاد. روزی که خیابانهای شهر، در سکوتی آمیخته با فریاد، میزبان ۳۷۰ لالهی پرپر شدهای شد که عطر خونشان تا همیشه در جان این سرزمین ماندگار شد. اصفهان در آن روز، فقط شهر نبود. میعادگاه ایمان، غیرت و صبوری بود. هیچ تقویمی، توان ثبت بزرگی آن صحنهها را ندارد و تنها قلبها میتوانند عمق آن را بفهمند.
صبح ۲۵ آبان، اصفهان به یکباره رنگ دیگری گرفت. مادرانی که هنوز چادر مشکیشان، بوی آغوش فرزندشان را میداد، در کنار پدرانی که قامتشان زیر بار مصیبت نمیشکست، در صفهای بیپایان مردم ایستادند. هر خیابان، شانهای بود که تابوتی را بر دوش میکشید؛ و هر چهره، آیینهای بود که تصویر حماسه را بازتاب میداد. هیچکس برای گریه آمده نبود؛ همه برای رستگاری آمده بودند. آن روز اشکها سلاح نبود، سوگ نبود؛ بیعتی بود با راه عاشورایی این شهیدان.
تابوتها یکییکی میآمدند؛ با پرچمهای سهرنگی که در نسیم اصفهان میرقصید. گویی هر تابوت، پیامآوری بود از خط مقدم؛ سفیری از فکه، مجنون، شلمچه و ارتفاعات غرب. پیامشان روشن بود: «ما رفتیم تا شما بمانید؛ شما بمانید تا راه را ادامه دهید.» و مردم، این پیام را خوب شنیدند. کوچهها و خیابانها، لبریز از زمزمههای «لا اله الا الله» و «یا حسین» شده بود؛ زمزمههایی که در اوج غربت جنگ، دوباره روح مقاومت را در دل شهر دمید.
روز ۲۵ آبان، روز امتحان بود؛ و اصفهان سربلند بیرون آمد. شهری که در سالهای جنگ، از بیشترین شهدا سهم داشت و لقب «شهر شهیدان» را نه با شعار که با خون به دست آورد، در آن روز نشان داد که دلش بزرگتر از داغهایش است. مادرانی که سه و گاهی چهار شهید تقدیم کرده بودند، سرافرازانه کنار مردم میایستادند و میگفتند: «فرزندانمان رفتند تا اسلام بماند».
در آن روز، اصفهان انگار از زمین کنده شد و به آسمان نزدیکتر گشت. هیچ شهری در جهان، چنین صحنهای را در یک روز تجربه نکرده است. تشییع ۳۷۰ شهید، تنها یک مراسم نبود؛ یک تجلی تاریخی بود، تلاقی عشق و ایمان در اوج مصیبت. مردمی که آمده بودند، نه برای وداع، که برای عهد؛ عهد با شهیدانی که رفته بودند تا حقیقت عاشورا در زمانه تکرار شود.
و امروز، هر بار که ۲۵ آبان فرا میرسد، اصفهان دوباره بوی همان روز را میدهد؛ بوی شجاعت، بوی اشک، بوی پرواز. نسلها میآیند و میروند، اما حماسهها میمانند؛ و حماسهی ۲۵ آبان ۱۳۶۱، چون نگینی درخشان، بر پیشانی تاریخ این شهر و این سرزمین تا ابد خواهد درخشید و جاودان باقی خواهد ماند.
نجمه کریمیان