به گزارش پایگاه خبری ربیع، پانزدهم می به عنوان روز جهانی خانواده نامگذاری شده است. این روز بهانه‌ای است تا به این نهاد ارزشمند توجه بیشتری داشته باشیم. خانواده یکی از مهم‌ترین ارکان جامعه محسوب می‌شود و در سایه آن انسان به تعالی و رشد می‌رسد. وقتی از تمام سختی‌ها و بی رحمی‌های روزگار دلگیر می‌شویم و به آخر خط می‌رسیم این خانواده است که به گرمی ما را در آغوش می‌گیرد و مایه دلگرمی و آرامش ما می‌شود. آن وقت است که دوباره روح خسته و آزرده جان می‌گیرد و بانشاط می‌شود.
در حقیقت کانون گرم خانواده همچون تکیه گاهی در تلاطم‌های زندگی از ما حفاظت می‌کند و بدون هیچ چشم داشتی مهر و محبت را در وجودمان جاری می‌سازد. خانواده جایی است که گره‌های زندگی باز می‌شود و ناامیدی از آستان دل جدا می‌شود.
دستان پر مهر پدر و مادر کانون خانواده را مستحکم کرده و دورهمی های خانوادگی فرصتی است برای رهایی از دغدغه‌ها و نگرانی‌های هر روزه که تاب و توان را از ما گرفته است. خانواده جایی است که در آن هویت شکل می‌گیرد و امنیت از هر لحاظی تأمین می‌شود. خانواده اولین مدرسه برای هر انسانی است که الفبای زندگی را در آن می‌آموزیم و درس انسانیت، بندگی، مهربانی و … را آموخته و به کلاس بالاتر رهسپار می‌شویم.با بیان دیگر خانواده مکانی است که در فراز و نشیب‌های روزگار ما را تنها نمی‌گذارد.
در خانواده ما اولین‌ها را تجربه می‌کنیم. اولین تکیه گاه، اولین قهر و آشتی، اولین لب به سخن گفتن، اولین صمیمیت‌ها و …در کنار عزیزانمان ایجاد می‌شود. اولین‌هایی که هرگز از خاطرمان فراموش نمی‌شود.
در کنار آرامش و مهر و محبتی که در هر خانواده‌ای برقرار است اما خانواده‌هایی نیز وجود دارد که بی مهری در آن موج می زند و بی تفاوتی و سردی در بین افراد خانواده حاکم است. دلایل مختلفی در شکل گیری این وضعیت در خانواده‌ها نقش دارد که مهم‌ترین دلیل آن این است که عشق و محبت دیگر در بین آنها وجود ندارد.
از زمانی که فضای مجازی در زندگی همه رخنه کرد متاسفانه با تمام قدرت بسیاری از روابط را تحت الشعاع قرار داد و در فضای خانواده نیز اثرات نامطلوبی بر جای گذاشت. این فضا کم کم جای گپ و گفت خانوادگی را گرفت به طوریکه سکوت در خانه جای گرفت. تفریح و سرگرمی در بین اعضای خانواده کم رنگ و فضای مجازی همدم و همراه لحظات تنهایی افراد شد.
با اینکه تمام این اتفاقات از روی غفلت انجام شده اما هنوز هم با کمی همدلی و آگاهی می‌توان به خانواده پناه برد و به آن تکیه کرد. اگر والدین بتوانند در روابط خود با فرزندان تجدید نظر کنند بی شک فرزندان نیز همواره خانواده را امین و پناهگاه خود تلقی کرده و به هیچ شخص و فضای دیگری تکیه نمی‌کنند. امید است صدای خنده و شادی و نور همدلی و مهربانی در تمام خانواده‌ها موج بزند و پیوند عمیق عاطفی در بین اعضای خانواده برقرار شود.
نجمه کریمیان