به گزارش پایگاه خبری ربیع، هشتم شوال مصادف است با سالروز تخریب بقاع متبرکه ائمه بقیع. در چنین روزی آسمان مدینه با غباری از اندوه و غمی عجیب آمیخته شد. وهابیان متحجر با تفکری پوچ و بی اساس خود اقدام به تخریب قبور ائمه بقیع کردند و با چنین جنایتی قلب شیعیان و مسلمانان به درد آمد. این اقدام سندی برای روسیاهی جنایات وهابیت بود.
این افراد نادان و کوردل به گمان خویش با چنین اقدام شنیعی می‌توانند به مقدسات شیعه توهین کنند و به بهانه شرک این امکان مقدس را از اذهان پاک کنند. این جاهلان در حالی دردناک‌ترین حادثه تاریخی دنیای اسلام را رقم زدند که شعله‌های کینه و شرک وجودشان را به آتش کشیده بود. متحجرانی که بویی از انسانیت نبرده بودند و وحشیانه با عقل و منطق می‌جنگیدند.
سیه دلانی که با تیر خشم و نفرت حرم چهار تن از امامان معصوم را با خاک یکسان کردند. هنوز هم ردپای وهابیون افراطی در تفکر داعش وجود دارد و رد خون در وجودشان باقی مانده است. داعشی ها از پدران خود آموختند که برای هیچ بقاع متبرکه‌ای ارزش قائل نشوند و به آن هتک حرمت کنند.
هر شیفته دلی که پا در مدینه می‌گذارد با نگاه به غربت بقیع اشک از دیدگانش سرازیر می‌شود و آهی سوزناک وجودش را در برمی گیرد. در بقیع گریه‌ها خاموش است و سوز دل بی صدا. در آنجا نمی‌توانی لب به سخن باز کنی و تمام درد و دل‌هایت با سکوت زمزمه می‌شود. غم غربت بقیع گلو را می‌فشارد. حال دلت پریشان است ،پاهایت برای رفتن در بقیع یاری نمی‌کند. وقتی به بقیع نگاه می‌کنی فقط تصویری از غربت و مظلومیت پیش چشمانت دیده می‌شود.چه غم جانسوزی در هوای بقیع احساس می شود.
بقیع سند مظلومیت شیعیان است که تا ابد در دل تاریخ باقی می‌ماند. اما روزی خواهد رسید که دوباره گنبد نورانی بر فراز قبرهای مطهر امامان بقیع ساخته می‌شود و رنگ مظلومیت از تن آن به در خواهد آمد. آن روز دیگر بقیع مظلوم نیست و همچون نگینی در مدینه خواهد درخشید.
آری روزی فرا میرسد که بقیع چراغانی می‌شود و صدای گریه زائران تا عرش بالا می‌رود. روزی می‌آید صحن، ایوان، آینه و رواق و ضریح سرتاسر بقیع را رنگ دیگری به خود می گیرد و آسمانش از غم پاک می‌شود. در آن
زائران نماز شکر اقامه می کنند.به امید آن روز که با ظهور منجی عالم بشریت، بقیع زیارتگاه تمام شیعیان دلسوخته و عاشق گردد و زمزمه دعا و نیایش از صحن‌های ائمه بقیع شنیده شود.
نجمه کریمیان