فرمان تشکیل نهضت سوادآموزی در هفتم دی ماه ۵۸ از سوی بنیان گذار کبیر انقلاب امام خمینی (ره) با هدف از بین بردن بی سوادی صادر شد و اکنون به برکت این جریان عظیم و مردمی میزان باسوادی افراد ۱۰ تا ۴۹ سال به ۹۸ درصد رسیده است. همچنین سرعت رشد در ریشه کنی بی سوادی نسبت به بسیاری از کشورهای همسایه بالاتر است. اما نکته‌ای که در رابطه با پدیده بی سوادی وجود دارد کودکان بازمانده از تحصیل هستند که به دلیل شیوع کرونا و شرایط اقتصادی خانواده مجبور به ترک تحصیل شدند.
از این رو این پرسش مطرح است در شرایطی که با ترک تحصیل کودکان از مدارس مواجهیم چطور ادعا می‌شود که در آستانه ریشه کنی بی سوادی هستیم؟ آیا با این اوضاع ریشه کنی بی سوادی وجود دارد؟
در واقع مسئله این است تا زمانی که شاهد ترک تحصیل دانش آموزان باشیم، ریشه کنی بی سوادی بی معناست. باید برای حل این پدیده واقع بین باشیم و شرایط لازم برای تحصیل این دانش آموزان فراهم گردد. به همین منظور دولت با فراهم آوردن زمینه‌های لازم برای بازگشت به تحصیل دانش آموزان اعم از تأمین هزینه‌های آموزشی و کمک به اقتصاد خانواده‌ها می‌تواند در جهت تحقق ریشه کنی بی سوادی گام بردارد. همچنین برای انسداد بی سوادی باید کودکانی که به سن آموزش رسیده‌اند رصد شود.
از سویی آمار بی سوادی در برخی از نقاط کشور آنهم به دلایل مسائل فرهنگی و اجتماعی بالاتر از مناطق دیگر است که می‌طلبد با استفاده از روش‌های فرهنگ سازی، افراد بی سواد را به سمت سوادآموزی ترغیب کرد و از طریق انگیزه‌های مالی و راهکارهای تشویقی در جذب و آموزش بی سوادان استفاده کنیم.
از طرفی طبق رهنمودهای رهبر فرزانه انقلاب مبنی بر به صفر رساندن نرخ بی سوادی مسئولان بایستی نسبت به تبلیغ و ترویج سوادآموزی اهتمام ورزند و در این مسیر از هر کوششی فروگذار نکنند.
در اهمیت این مسئله همین بس که بی سوادی و کم سوادی ریشه بسیاری از مسائل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی است از این رو باید برای حل این پدیده از ظرفیت‌های گوناگون استفاده شود و سازمان نهضت سوادآموزی به عنوان متولی در امر ریشه کنی بی سوادی با اقدامات و برنامه‌های اساسی به ریشه کنی بی سوادی پایان دهد.
نجمه کریمیان