به گزارش پایگاه خبری ربیع، سلام بر محرم ماه سرخ خدا.سلام بر ماه حزن و اندوه آل الله.سلام بر خون های ریخته شده شهدای کربلا و سلام بر سومین ستاره درخشان آسمان امامت و ولایت.صدای پای کاروان کربلا به گوش می رسد.این صدای کاروانی است که با تمام هستی خویش پا به سرزمین کرب و بلا می گذارند.این سرزمین هوایش جور دیگری است و انگار غم و ماتمش گلو را سخت می فشارد.از همان ابتدای ورود به این خاک غربتی عجیب را حس می کنی، انگار دنیا به انتهایش رسیده است.
سرور و سالار شهیدان قدم در سرزمینی می گذارد که با خون سرخ خود نام اسلام را زنده نگه میدارد و پیروزی خون بر شمشیر رقم میخورد.آری اینجا سرزمین رسیدن به خداست.در تقدیر کربلا اینگونه نوشته شد که قتلگاه بزرگترین آزاد مرد دنیا شود و با خون ۷۲ لاله سیراب گردد .خیمه ها کم کم بر پا می شوند.گرمای سوزان و عطش نمایان است و ایمان سختی ها و مشقت ها را آسان می گرداند.اگر نبود این ایمان و استقامت حماسه عظیم کربلا رخ نمیداد.ماه عطش در حالی فرا می رسد که کوچه پس کوچه های شهر به رنگ حزن و اندوه در آمده و خود را آماده استقبال از ماهی کرده اند که بوی مردانگی ، شجاعت و آزادگی می دهد.
اصلا جنس این ماه با تمام ماه ها فرق می کند و به هنگام آمدن همه متوجه ورود آن می شوند.از همه بیشتر هیئتی ها چشم انتظار آمدنش هستند، تا دوباره نام حسین(ع) بر لبانشان جاری شود.این حسین (ع)کیست که همه را دور هم جمع می کند و در محفلش عشق تقسیم می شود.آری حسین (ع)نقطه اشتراک همه مردم است که با هر اعتقاد و ایمانی با یاد حسین(ع) اشک بر چشمانشان نقش می بندد.این چه حکمتی است که ذکر مصیبتش شفادهنده روح و جان است.
دوباره سیاه بر تن می کنیم برای مظلومیت شهدایی که در راه عشق به دین الهی از جانشان گذشتند.خود را آماده می کنیم تا در مدار عشق به حسین (ع)قرار گیریم و با آن به حضرت حق نزدیک گردیم.محرم ماه سوختن است ،ماه اشک و آه و ناله بر طفل شش ماهه که تنها خود روایتگر مظلومیت کربلا است.محرم ماه خواهری است که به پای برادر سوخت و لب به گلایه نگشود و با صبر و بردباری خویش حماسه کربلا را به گونه ای دیگر ترسیم کرد.محرم ماه از خودگذشتی ها و غلبه برای هوای نفس است.محرم ماه داغ برادر است که تا ابد می سوزد و شعله اش خاموش نمی شود.
اما حسین(ع) را نه به نام بلکه به راه باید شناخت.راهی که به قیام ختم شد تا با درس آزادگی معروفی منکر نشود و مظلومی زیر بار ظلم نرود.اگر بتوان در دستگاه ارباب قدم گذاشت با عشق و معرفت خدا را می توان یافت که از راه حسین(ع) او را می شود شناخت و به سعادت و کمال رسید.اگر در مسیر حسین(ع) قرار بگیری سخت می توانی از این همه شور و شعف دست برداری ،زیرا حسین(ع) جاذبه اش از هر چیز دیگری بیشتر است و حتی سخت ترین دل ها را با آتش عشق خود نرم می کند و با یک نگاهش غافلان را متحول می سازد.اصلا خدا حسین(ع) را آفرید تا با اشک معرفت بهانه ای شود، برای در آغوش گرفتن بندگان.کسانی که از روی غفلت از خدا روی برگرداندند و حالا با قدم به مجلس عزاداری حسین(ع) جانشان به شوق پروردگار مملو از حس سبکی است.کاش بتوانیم از برکات دهه اول محرم به نام دهه تحول بهره مند گردیم و او را بشناسیم و دوباره در مجالس عزاداری وحدتمان را به بدخواهان اسلام نشان دهیم و این پیغام را برسانیم که این حسین(ع) است نقطه وحدت همه ی ما.کاش ما هم حر زمانه خویش باشیم و با بصیرت راه حق را انتخاب کنیم و بدانیم حسین (ع) به استقبالمان می آید و دستانمان را خواهد گرفت ،مهم این است که قلبا نامش را بر زبان جاری کنیم.
نجمه کریمیان