به گزارش پایگاه خبری ربیع، عید قربان فرا رسید تا یادآور ایثار و فداکاری حضرت ابراهیم (ع) در قربانگاه عشق باشد.در این روز پیامبر الهی سر تعظیم فرود آورد بر خواست خداوند و سربلند گشت از امتحان پروردگار.وقتی پای قربانی کردن اسماعیل به میان آمد حضرت ابراهیم (ع)لحظه ای درنگ نکرد و خام شیطان نشد.او حاضر شد از فرزند خویش بگذرد اما نافرمانی خدا را انجام ندهد.آری عید قربان رسیدن به مقام قرب الهی در سایه قربانی کردن هوای نفس است تا با خودسازی به آغوش خداوند بازگردد.قربان گذشتن از تعلقات دنیوی است تا صداقت در عقیده و تسلیم فرمان الهی را به اثبات برساند.
تمام فلسفه عید قربان در این است که تسلیم خواست خداوند باشی و نفس سرکش خویش را ذبح کنی.نفسی که انسان را از اصل خویش دور می سازد و همگام با شیطان آن را به پرتگاه می رساند.اما اگر به سپر ایمان و توکل به خداوند مجهز باشی هیچ گاه قربانی نفس خویش نمی گردی.از منظری دیگر این عید ،عید رهایی از وابستگی های دنیوی است و از هر چه غیر خداست رها شدن.و چه احساس خوشایندی است زمانی که از بند هر چه غیر حضرت حق است آزاد گردی.
در این روز انسان گویی از نو متولد می شود و روحش پاک می گردد و در سایه لطف الهی قرار می گیرد.عید قربان نه تنها برای زائر خانه خدا پر از شور و شوق است بلکه برای هر مسلمانی که اسیر نفس خویش گشته و تمام زرق و برق دنیایه کنونی او را گرفتار کرده روز رهایی است.پس در این روز با قربانی به قرب می رسی.
آنچه که انسان را از قرب الهی دور می سازد معصیت است که چه کوچک و چه بزرگ روح را غبار آلود می کند.اگر پا در مسیر اطاعت و تسلیم شدن در برابر خواست و رضای الهی نهیم،آنگاه خود را در قربانگاه خواهیم دید.به همین منظور اگر با تیغ ایمان بر خنجر نفس زنیم آنگاه از بند نفس اماره آزاد می شویم. اگر مالک هوای نفس خویش باشیم دیگر تقرب جستن به درگاه عشق و بندگی سخت و دشوار می گردد و توبه ، اشک و ناله به درگاه الهی آن را پاک خواهد کرد.
آری امروز گواه این است که ما بنده خداییم و در بند او.پس دل به خدا دهیم و خود را از بند هوای نفس رها کنیم.آری…می توان خدایی شد و خدایی ماند ،اگر در عید قربان هوای نفس را ذبح کنیم و دوباره به سوی خالق خویش بازگردیم.پس به سادگی از فلسفه و حکمت این عید بزرگ نگذریم که در دل خود رازهایی نهفته دارد و کافی است با کمی تامل پی به این حکمت ها و فلسفه ها ببریم.به خاطر داشته باشیم خدا به ما نزدیک است فقط باید طاعت او را به جای آوریم و آن دوری از معصیت و گناه است.پس مسیر مشخص است و معبود چشم انتظار.با اشکی ناب و شوقی از سر دل با قربانی کردن هوای نفس به سویش رهسپار شویم،آن وقت است که دل آرام می گیرد.
نجمه کریمیان