به گزارش پایگاه خبری ربیع، یکی از صنایع بزرگ کشور که سابقه دیرینه دارد و در جهان شناخته شده است صنعت نساجی است.
روزگاری این صنعت بر مدار خوش کامی میچرخید و روزی بسیاری از مردم از آن بدست میآمد. ولی حالا خبری از آن دوران نیست و با شرایطی روبرو شده که به نفس نفس افتاده و به ورطه نابودی نزدیک میشود.
دوران تلخ این صنعت یک ساله اتفاق نیفتاده بلکه طی چندین سال به این مرحله رسیده است. اکنون این سؤال پیش میآید که چه بر سر این صنعت آمده که به این حال روز افتاده است؟
با وجود اینکه این صنعت در کشور از زیر ساخت های مناسبی برخوردار است ولی چالشهای بسیاری را با خود حمل میکند.
یکی از این چالشها این است که تولید کنندگان این صنعت مجبور هستند که مواد اولیه خود را به نرخ آزاد خریداری کنند بنابراین کاملاً واضح است با این شرایط امیدی برای تولید کننده باقی نمیماند و رغبتی به تولید پیدا نمیکنند.
از طرف دیگر در فرهنگ ما ایرانیان همیشه کالای خارجی به عنوان یک جنس باکیفیت تلقی میشود که ریشه دیرینه دارد و حتی سرمان هم کلاه برود حاضر نیستیم دست از این فرهنگ برداریم.
حتی با اینکه محصولات نساجی داخلی کیفیت لازم را دارند باز هم تمایلی به خرید آن نداریم. از این رو فعالان این حوزه به واردات این محصولات پرداخته و در پی کسب سود خود هستند نه حمایت از تولید داخلی.
بنابراین مسلم است همین امر در تشدید اوضاع بحرانی این صنعت مؤثر باشد.
یکی دیگر از چالشهایی که این صنعت با آن روبرو است عدم نوسازی دستگاههای موجود در آن است که باعث عقب ماندگی در این صنعت میشود.
از طرفی دیگه صنعت نساجی همانند صنایع بزرگ دیگر در رشد اقتصادی و همچنین در زمینه ارزآوری نقش بسزایی دارد اما مورد حمایت دولت قرار نگرفته و دست بی مهری بر سر فعالان این صنعت به خوبی احساس میشود.
با توجه به این کشور در فشار اقتصادی و تحریمها قرار گرفته دولت بایستی با اقدامات اساسی و حمایتهای ویژه از جمله تسهیلات و همچنین جلوگیری از قاچاق و واردات محصولات نساجی، حال خوش را به این صنعت بازگرداند تا دوباره شاهد دوران رونق این صنعت باشیم.
نجمه کریمیان