به گزارش پایگاه خبری ربیع، در زمان‌های گذشته فصل تابستان برای دانش آموز حال و هوای دیگری داشت و آن روزگار با نبود وسایل الکترونیکی به سادگی و پر از شور و نشاط سپری می‌شد. بچه‌ها همزمان با شروع تعطیلات تابستان و در پرتوی استراحت سه ماهه به غیر از شرکت در کلاس‌های مختلف در کوچه‌های شهر و فضای سبز بازی می‌کردند و حتی به آموختن یک حرفه و به اصطلاح شاگردی در کنار یکی از آشنایان می‌پرداختند و درآمد ناچیزی را کسب می‌کردند. به نحوی که هم مهارت اجتماعی یاد می‌گرفتند و هم یک حرفه می‌آموختند.
اما چندین سال است به خصوص بعد از دوران کرونا گوشی‌های هوشمند و فضای مجازی در زمان اوقات فراغت به عنوان یک تفریح تبدیل شده و بسیاری از دانش آموزان را اسیر خود کرده است. به نحوی که ساعت‌های تمام در این فضا غرق در بازی و جستجو هستند و ماحصل آن هدر رفت وقت و نابودی اوقات فراغت است.همچنین دیگر خبری از بازی‌های بچه‌ها در کوچه نیست و انواع کلاس‌های مختلف جای آن را گرفته است.
از طرفی چنان بین بچه‌ها و گوشی‌های هوشمند وابستگی ایجاد می‌شود که این وابستگی پس از تعطیلات تابستانی ادامه یافته و او را از یادگیری کتب درسی دور ساخته و منجر به افت تحصیلی، گوشه گیری، افسردگی و چاقی می‌شود. رفتار والدین درباره استفاده بیش از حد دانش آموزان از فضای مجازی بسیار تعیین کننده است به طوریکه در سایه بی توجهی آنها تبعات جبران ناپذیری را به همراه خواهد داشت.
برخی از والدین به دلیل ناآگاهی، عدم مسئولیت پذیری و توجه به دانش آموز آسان‌ترین و راحترین سرگرمی را در اختیار او قرار می‌دهند. متاسفانه آپارتمان نشینی بچه‌ها را خانه نشین کرده و به دور از همسالان در فضای مجازی پرسه می‌زنند. والدین نیز فرصت کافی برای وقت گذرانی با فرزند خود را ندارند و برای اینکه فرزند اعتراضی نداشته باشد تنهایی او را با فضای مجازی پر می‌کنند.
آنچه که از پدر و مادرهای امروزی دیده می‌شود اینکه از نقش خود فاصله گرفته‌اند و توجه عاطفی کافی به فرزند را ندارند و فقط از نظر مالی او را تأمین می‌کند. بی شک والدین اگر می‌دانستند با رهاسازی فرزند در فضای مجازی در حق او اجحاف می شود و آسیب های بسیاری در کمین اوست به راحتی اوقات فراغت او را نابود نمی کردند.
آنچه که مسلم است اینکه دوری ازفضای مجازی امکان ناپذیر است ولی باید قوانینی از سوی والدین برای استفاده از آن در ایام تعطیلات تعیین شود تا از این فرصت طلایی به نحو مطلوبی استفاده گردد. ارتباط والدین با فرزند نقش تعیین کننده ای در این زمینه دارد که با ارتباطات عاطفی حل خواهد شد. زمانی که فرزند مشاهده می کند والدین مدت کافی را برای وقت گذرانی با او می گذرانند کمتر اسیر فضای مجازی می شود. از سویی بایستی فرهنگ استفاده بهینه از اوقات فراغت در بین خانواده ها و دانش آموزان نهادینه شود و با بطالت و غرق شدن در فضای مجازی هدر نرود. نظام آموزشی نیز سهم قابل توجهی در پر کردن اوقات فراغت دانش آموزان دارد.
نجمه کریمیان