به گزارش «پایگاه خبری تحلیلی ربیع»؛صنعت نوشتافزار، هرچند در ظاهر صنعتی ساده و کوچک به نظر میرسد، در حقیقت یکی از پایههای فرهنگی، آموزشی و حتی اقتصادی هر کشور به شمار میآید. این صنعت نهتنها ابزار آموزش و پرورش نسل آینده را فراهم میکند، بلکه میتواند بستر شکلگیری خلاقیت، هویت فرهنگی و حتی استقلال اقتصادی باشد. با این حال، در کشوراین حوزه سالهاست که با بیتوجهی، واردات بیرویه و نبود برنامهریزی کلان روبهروست؛ وضعیتی که پیامدهای آن فراتر از اقتصاد و تا عمق فرهنگ جامعه نفوذ کرده است.
نخست باید پذیرفت که نوشتافزار صرفاً مجموعهای از دفتر و خودکار و مداد نیست؛ بلکه بخشی از نظام فرهنگی کشور است. کودک ایرانی اولین تجربهی ارتباط خود با دنیای نوشتن و آموزش را از طریق این وسایل میسازد. اما وقتی بازار مملو از محصولات خارجی با طرحهای کارتونی غربی یا چینی است، هویت فرهنگی بومی بهتدریج در ذهن کودک کمرنگ میشود. نبود برنامهریزی برای تولید نوشتافزار ایرانی با طراحی بومی و شخصیتهای فرهنگی ملی، در واقع نوعی غفلت فرهنگی است که آثارش در درازمدت نمایان میشود.
از سوی دیگر، صنعت نوشتافزار در ایران ظرفیت بالایی برای اشتغالزایی دارد. تولیدکنندگان داخلی در سالهای اخیر نشان دادهاند که میتوانند محصولاتی باکیفیت و زیبا تولید کنند، اما نبود حمایتهای دولتی، افزایش قیمت مواد اولیه، مالیاتهای سنگین و رقابت نابرابر با واردکنندگان، آنها را در تنگنا قرار داده است.
در حالی که بسیاری از کشورها با سیاستهای حمایتی از صنایع کوچک، به خودکفایی در این حوزه رسیدهاند، در ایران هنوز سهم قابلتوجهی از بازار در اختیار محصولات خارجی است.
توجه به صنعت نوشتافزار میتواند نتایج مثبت فرهنگی و اقتصادی همزمان به همراه داشته باشد. از نظر فرهنگی، حمایت از تولیدکنندگان داخلی و طراحان جوان موجب میشود شخصیتهای ملی، تاریخی و ادبی ایران جایگزین چهرههای بیگانه در طرحهای دفتر و لوازمالتحریر شود. از نظر اقتصادی نیز توسعهی این صنعت به معنای ایجاد اشتغال، کاهش وابستگی ارزی و رونق تولید داخلی است.
ضرورت دارد که دولت، رسانهها و نظام آموزشی به صورت هماهنگ به این حوزه نگاه کنند. دولت میتواند با تسهیلات مالی، معافیتهای مالیاتی و محدودیت واردات بیرویه، زمینهی رشد تولیدکنندگان ایرانی را فراهم آورد.
رسانهها نیز با ترویج فرهنگ استفاده از نوشتافزار ایرانی و معرفی برندهای موفق داخلی، نقش موثری در تغییر ذائقهی مصرفکنندگان خواهند داشت. همچنین آموزشوپرورش میتواند با سفارش و خرید انبوه محصولات ایرانی برای مدارس، مهمترین حامی این صنعت باشد.
لازم به ذکر است که توجه به صنعت نوشتافزار، تنها حمایت از یک کسبوکار نیست، بلکه سرمایهگذاری بر فرهنگ، هویت و آیندهی کشور است. اگر امروز از تولیدکنندگان داخلی حمایت نشود، فردا نهتنها بازار داخلی را از دست خواهیم داد، بلکه نسل آینده را از پیوند با هویت فرهنگی خود محروم خواهیم کرد. بنابراین، توجه به صنعت نوشتافزار، ضرورتی فرهنگی، اقتصادی و ملی است که نباید بیش از این نادیده گرفته شود.
نجمه کریمیان