به گزارش پایگاه خبری ربیع، نبرد لشکریان در کربلا به اتمام رسید.اهل بیت امام حسین (ع) به اسارت درآمدند. روزهای دشوار و جان فرسای اسارت فرا رسید.اگر نبود عمه سادات این دوران با رنج بیشتری سپری می شد.اسرا آماده حرکت شدند. در این بین سه ساله اباعبدالله(ع) با بغضی در گلو در کنار عمه جانش رهسپار دیاری می شود که در انتها مظلومانه به شهادت می رسد.
روایت رنج های حضرت رقیه(س) عجیب غم انگیز است به طوریکه کلمات در بیان آن عاجز می شود. رنج های این کودک معصوم قلب هر آدمی را به درد می آورد .از غم و رنج او سنگ شکسته می شود و خورشید آتش می گیرد.جاده های بیابان ها نیز شرمنده او هستند.ضجه های کودکانه اش کاخ ستمگران را در هم می شکند و صبر را در آغوش می کشد.مگر می شود یک کودک به این اندازه صبور باشد و انیس غم های عمه شود.
او آشنای تازیانه هاست .بر روی خار مغیلان دویده و از روی شتر بر زمین افتاده است. نگاه های معصومانه اش زمین را خجل زده می کند و آسمان را شرمگین.تازیانه های یزیدیان را به جان می خرد تا یکبار دیگر روی ماه پدر را ببیند.همه آرزویش در کنج خرابه شام دیدار با پدری است که مظلومانه سر از تنش جدا شده و حالا اینگونه با اهل بیتش رفتار می شود.آری رقیه سند مظلومیت کربلا و کودکانی است که غریبانه در راه دین به شهادت رسیدند.
آن شب سیاه در گوشه خرابه اوج مظلومیت است. زمانی رقیه از خواب پرید و به آغوش گرم عمه سادات پناه برد و بهانه بابا را گرفت. در آن شب گریه هایش عجیب با شب های دیگر فرق می کرد و حتی آغوش عمه هم نتواست او را آرام کند.فقط وجود بابا بود که می توانست آرامش کند.آری دلتنگ نوازش های پدر بود و آغوش پر مهر پدر را طلب می کرد.صدای گریه های سه ساله کربلا به کاخ یزید ملعون رسید ،تا جایی که خواب را از چشمان پلیدش ربود.ندیمه ها به او گفتند دختر حسین(ع) بهانه ی پدرش را گرفته و او دستور داد سر نازنین اباعبدالله(ع) را در مقابلش قرار دهند.چه غم انگیز است دیدار دوباره پدری ودختری که مظلومانه از هم جدا شده بودند.
سه ساله کربلا با دیدن سر بریده پدر آرام می شود و با همان زبان کودکانه با پدر درد و دل می کند.این آخرین دیدار رقیه با پدر است.پس از آن دیگر صدایش در خرابه شام پیچیده نمی شود.قلب کوچکش تاب اینهمه مصیبت و غم را نداشت و برای همیشه خوابید و غریبانه جان سپرد.شهادت حضرت رقیه(س) جلوه دیگری از پیام عاشورا است و تا ابد در دل تاریخ خواهد ماند.
نجمه کریمیان