به گزارش پایگاه خبری ربیع، روزهای ماه صفر یکی پس از دیگری سپری شد و ساعت به وقت اربعین فرا رسید.دلدادگان کوی محبت با پای پیاده در مسیر دلدادگی قدم نهادند و خود را به میعادگاه عشق رساندند. این مسیر جای پای کاروان اسرای کربلاست.صحنه های سرتاسر پر از اشک و شوق مردان ،زنان و پیران و کودکان، نمایانگر محبت عاشقان سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله (ع) است ،که سختی ها را به جان می خرند تا چشم دل به سوی حرم ارباب گشوده شود.این مسیر نامش عشق و ایمان است.
در این مسیر آفتاب سوزان و گرمای طاقت فرسا حریف نفس اماره نمی شود و گویی نفس در اسارت است و مهر امام حسین (ع) مجالی برای توقف و بازگشت را نمی دهد.مگر نه اینکه تمام وجود لبریز از ارادت به سالار شهیدان (ع)است و همین عرض ارادت آدمی را فرسنگ ها دورتر از شهر و دیارش رهسپار کوی دلدادگی می کند.چه معجزه ای امام حسین (ع) دارد که همه را در این مسیر یکجا جمع می کند.
دنیا نیز حیرت زده از آتش عشق امام حسین (ع) است.مگر به جز عشق چه چیزی می تواند سختی ها را در این مسیر آسان گرداند.حماسه حضور مردم در راهپیمایی اربعین جریانی بی انتها است ،که به صورت خودجوش دنیا را به حیرت درآورده است.
اربعین تجلی همدلی و خدمت و منزلگاه آزادگان جهان است که با هر نژاد ،رنگ و با قلبی مملو از عشق امام حسین (ع) پا به سرزمین نینوا می گذارند و وحدت و قدرت جامعه اسلامی را به رخ جهانیان می کشانند.در این راه محبت امام حسین (ع) همچون آهن ربایی میلیون ها عاشق را به سوی خود جذب کرده است.مقصد کربلا است و هدف زمینه سازی برای عصر ظهور.از این رو اربعین خود نوید سرآغازی برای یک قیام جهانی است و جلوه ای از انتظار میلیون ها منتظر که خود را برای ظهور آخرین منجی آماده می کنندو اگر منتظران به معرفت نرسند ظهوری رخ نخواهد داد و آمادگی در مسیر اربعین میسر می شود.
با هر نگاهی که به این مسیر بنگری زبان از توصیف آن قاصر است.چه دل هایی که با گناه و معصیت آغشته شده بود، ولی نور امام حسین (ع) آن را از خواب غفلت بیدار کرد و پس از بازگشت انسان دیگری شد.آری امام حسین (ع) سفینه نجات است.
در این مسیر جلوه هایی از فداکاری،گذشت ،همراهی و ….دیده می شود که در هیچ جای دنیا با چنین صحنه هایی مواجه نمی شوی ،گویی اینجا روح پاک است.موکب ها اما روایت خودشان را دارند و به هر که از راه برسد خدمت می کنند و کسی خود را میزبان نمی داند زیرا میزبان امام حسین (ع) است.
در انتها وقتی از ۱۴۵۳ عمود گذر می کنی و چشمت به گنبد نورانی اباعبدالله (ع) می افتد خود را در آغوش امام جان احساس می کنی که تو را پذیرا می شود و نشانه اش اشکی است که از گوشه چشم جاری می گردد و نفسی که سبک بالا می آید.انگار از همه جا فارغ شده ای و دیگر اثری از خستگی ها و دشواری های مسیر وجود ندارد.آری آمده ای که روحت را بسازی و پخته شوی برای دنیایی پر از زرق و برق.و اما اگر این مسیر بیش از گذشته هموار است آن را از عنایت امام حسین (ع) می دانیم و مدیون حاج قاسم و شهدای مدافع حرم.امید است با معرفت و شناخت در این مسیر قدم بگذاریم تا وجودمان با عشق امام گره بخورد.
نجمه کریمیان