پایگاه خبری ربیع/ «ما ننسخ من ءایه أو ننسها نأت بخیر منها أو مثلها ألم تعلم أنّ اللّه على کلّ شىء قدیر» هر حکمى را نسخ کنیم، و یا نسخ آن را به تأخیر اندازیم، بهتر از آن، یا همانند آن را مىآوریم. آیا نمىدانستى که خداوند بر هر چیز توانا است؟! (بقره/ ۱۰۶)
از این آیه شریفه می توان بقاى وجود حضرت بقیه اللّه الأعظم علیه السلام را استفاده کرد. زیرا به نصّ قرآن، دین اسلام تا قیامت باقى است و به نصّ اخبار وارده از رسول اکرم صلى الله علیه و آله اوصیاى او منحصر به دوازده نفرند و یازده نفر از آنها در دنیا رحلت کرده اند. از این رو، لازم است وصى دوازدهم باقى باشد، و گرنه جمله «نأت بخیر منها أو مثلها» صادق نخواهد بود.
امیر المۆمنین علیه السلام آیهى شریفه ى «ألا انّ أولیاء اللّه لا خوف علیهم و لا هم یحزنون» (یونس/ ۶۲) را تلاوت کردند، بعد از یاران خویش سۆال کردند، مى دانید «اولیاء اللّه» چه اشخاصى هستند؟ عرض کردند: شما بفرمایید. امام فرمودند: دوستان خدا، ما و پیروان ما هستند که بعد از ما مى آیند، خوشا به حال ما و بیشتر از آن خوشا به حال آنها. «هم نحن و أتباعنا، فمن تبعنا من بعدنا و طوبى لنا و طوبى لهم أفضل من طوبى لنا» بعضى پرسیدند: چرا بیشتر از ما، مگر ما و آنها هر دو پیرو یک مکتب نیستیم؟ فرمودند: نه، آنها مسئولیتهایى بر دوش دارند که شما ندارید و تن به مشکلاتى مى دهند که شما نمى دهید؛. قالوا: یا أمیر المۆمنین! ما شأن طوبى لهم أفضل من طوبى لنا، ألَسنا نحن و هم على أمر؟ قال: لا انّهم حُمّلوا ما لم تحملوا علیه و أطاقوا ما لم تطیقوا. (نور الثقلین/ ج ۲/ ص ۳۰۹)
در روایت دیگرى آمده است که امام صادق علیه السلام فرمودند: «طوبى لشیعه قائمنا المنتظرین لظهوره فى غیبته و المطیعین له فى ظهوره، أولئک أولیاء اللّه الّذین لا خوف علیهم و لا هم یحزنون»؛ خوشا به حال پیروان امام قائم علیه السلام که در غیبتش انتظار ظهورش را مى کشند و به هنگام ظهورش مطیع فرمان اویند، آنها اولیاى خدا هستند؛ همانها که نه مى ترسند و نه غمى دارند. (نور الثقلین/ ج ۲/ ص ۳۰۹)
امام باقر علیه السلام در تفسیر آیه«قل أرأیتم ان أصبح ماۆکم غوراً فمن یأتیکم بماء معین» بگو: «به من خبر دهید اگر آبهاى (سرزمین) شما در زمین فرو رود، چه کسى مىتواند آب جارى و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟!» (ملک/ ۳۰) مى فرمایند: «نزلت فى الإمام القائم؛ یقول: ان أصبح امامکم غائباً عنکم لا تدرون أین هو، فمن یأتیکم بامام ظاهر یأتیکم بأخبار السّموات و الأرض و حلال اللّه و حرامه؟ ثم قال: و اللّه! ما جاء تأویل هذه الآیه و لابدّ أن یجىء تأویلها»؛ آیه ى شریفه درباره ى حضرت مهدى علیه السلام نازل شده و معنایش این است: اگر امام شما پنهان گردد و ندانید که او کجاست، پس چه کسى براى شما امامى مى آورد که از اخبار آسمانها و زمین شما را مطلع ساخته و حلال و حرام الهى را بیان کند؟ آنگاه فرمود: سوگند به خداوند تأویل این آیه هنوز نیامده و ناگزیر خواهد آمد. ( نور الثقلین/ ج ۵/ ص ۳۸۷)
این روایت و مانند آن از قبیل تطبیق است؛ یعنى آیه شریفه مربوط به آب جارى است که مایه حیات موجودات زنده است و باطن آن مربوط به امام و علم و عدالتِ جهان گستر اوست که آن نیز مایه پیدایش حیات معنوى جامعه ى انسانى است. (المیزان/ ج ۱۹/ ص ۳۴۹) امام حیات معنوی بشریت را که بکلی رخت بر بسته است احیا می فرماید و خلق و خوی انسانی که بر گرفته از فرهنگ معنوی الهی است را بر جامعه بشریت حکم فرما می کنند و بشریت به معنای واقعی کلمه راه انسانیت را که صراط مستقیم الهی است را به نور امام مهدی عج می یابد و به حق خود دست می یابد.
مظفر حاجیان