به گزارش پایگاه خبری ربیع، در هفته‌های اخیر به طرق علنی یا محرمانه، پیشنهادهای متعددی به دولت جهت حل مشکلات اقتصادی ارسال شده است؛ برخی از این نامه‌ها یا گزارش‌ها توسط رییس‌جمهوری ارجاع داده شده یا در سازمان‌های مرتبط مورد بررسی کارشناسی قرار گرفته است. طیفی از این راهکارها زیرساختی و بلندمدت و بخشی از آن‌ها عملیاتی و کوتاه‌مدت‌اند که می‌توانند آثار خود را در کمتر از چندماه در اصلاح کسب‌و‌کار و معیشت نشان دهد. از سوی دیگر، خرابکاری‌های عمدی یا اقتضایی بازار سرمایه و در نتیجه آن سایر بازارها، هر روز ابعاد تازه‌تری به خود می‌گیرد که وضعیت قرمز بورس، رفتن نرخ برابری دلار به کانال ۱۱‌هزار تومان و افزایش نقدینگی در هفته جاری‌ از نشانه‌های آن است. مشکل روشن بوده و راه‌حل هم ایضاً؛ گویا فقط باید اجرایی شود اما اینکه چرا اجرا نمی‌شود، ابهام بزرگی است پیش چشم همگان. رییس دولت حدود هفت روز قبل وعده داد کابینه را ترمیم می‌کند و به وعده‌اش عمل کرد؛ وی وعده‌های دیگری نیز در مورد بازار و سرمایه و معیشت هم داد که از همان منطق قبلی پیروی می‌کند. این بی‌نتیجه ماندن اجرای راهکارها یا ناشی از نخواستن است ‌یا نتوانستن؛ پندار غالب این است که برخلاف ظاهر رویین، نخواستن بر نتوانستن چربیده است‌ وگرنه این سطح از بی‌عملی، قابل توضیح نیست.