ویژگیهای خطرساز جاده جاده جهادآباد به شاهینشهر از نوع جادههای دوطرفه با عرض محدود است که فاقد جداکننده میانی، شانه ایمن، نور کافی در شب و علائم هشداری مؤثر است. علاوه بر این، رفتوآمد سنگین خودروهای شخصی، کامیونها و خودروهای کشاورزی، خصوصاً در ساعات اوج، به شدت بر ناایمنی این مسیر افزوده است. نزدیکی این جاده به مراکز صنعتی و شهرهای پرجمعیت نظیر شاهینشهر، اصفهان و گز، حجم ترافیک را بالا برده و متأسفانه زیرساخت موجود پاسخگوی این حجم از عبور و مرور نیست. وضعیت آسفالت، نقاط کور و دید محدود در برخی پیچها نیز احتمال بروز حادثه را چند برابر میکند.
گزارشهای آماری و تجربه مردم هرچند آمار رسمی دقیق و بهروزشده از تعداد تصادفها و تلفات این محور در دسترس نیست، اما گزارشهای پلیس راهور، اورژانس و مشاهدات مردمی حکایت از آن دارد که در هر ماه چندین حادثه جدی در این مسیر رخ میدهد. تعداد زیادی از رانندگان محلی، کشاورزان، کارگران و دانشجویان روزانه از این مسیر رفتوآمد میکنند و عملاً در معرض خطر دائمی قرار دارند. یکی از اهالی روستای جهادآباد میگوید: «ما هر روز که از خانه بیرون میرویم، دعا میکنیم سالم برگردیم. هیچ تضمینی نیست که در این جاده کسی جلوی ماشینت سبز نشه یا کامیونی ناگهان از لاین روبرو منحرف نشه.»
فقدان اقدام مؤثر از سوی مسئولان با وجود اعتراضات مردمی، نامهنگاریهای مکرر شوراهای روستایی و گزارش رسانهها، تاکنون اقدام ملموس و موثری برای بهسازی و ایمنسازی این محور صورت نگرفته است. وعدههایی مبنی بر تعریض جاده یا دوباندهسازی آن، بارها مطرح شده اما به دلایل مختلف از جمله محدودیت بودجه، به سرانجام نرسیدهاند. این در حالی است که هزینههای انسانی، اجتماعی و اقتصادی ناشی از تصادفهای مکرر در این مسیر، بهمراتب سنگینتر از هزینه ساخت یک جاده ایمن و استاندارد است. هر جان از دست رفته در این مسیر، زنگ خطری است که باید مسئولان را از خواب غفلت بیدار کند.