به گزارش پایگاه خبری ربیع، مولانا از عارفان شاعریست که سخت‌ترین مسائل عرفانی را با ساده‌ترین زبان و نزدیک به فهم عوام مردم تفسیر می‌کند. از جمله در قسمتی از مثنوی به شرح «تکبیره الاحرام» در نماز می‌پردازد و معتقد است هنگامی که نمازگزار تکبیر می‌گوید همچون یک قربانی در حضور خداوند قربان می‌شود تا خدا نفس او را از عالم تاریک و ناپاکی‌ها بیرون آورد؛ از اینرو می‌سراید: «چونکه با تکبیرها مقرون شدند/همچو قــربان از جهان بیرون شدند/معنی تکبیــر این است ای امام/کای خدا پیش تو ما قــربان شدیم» از پیامبر (ص) نقل شده است که: «نمـاز، قربانی هر پارسایی است» در نتیجه انسان پرهیزگار هم باید وجود خود را مثل یک قربانی تسلیم و تقدیم به خداوند سازد و بدین روش، وسایل نزدیک شدن و تقرب به خداوند را فراهم آورد چه بسا واژه «قربانی» به طور پوشیده و پنهــان در بردارنده معنای «قرب» هم هست.
مولانا می‌فرماید همانطور که می‌خواهی حیوانی را سر ببری؛ الله اکبر می‌گویی پس هنگام نماز هم وقتی اقتدا می‌کنی و به خداوند تقرب می‌جویی باید نفس امّاره‌ات را در راه خدا قربانی کنی چرا که وقتی این حقیقت را با تمام ایمانت بپذیری که خداوند بسیار بزرگ‌تر از آن است که توصیف شود؛ هر سختی و دشواری‌ای برایت آسان خواهد شد: «وقت ذبح، الله اکبر می‌کنی/همچنین در ذبح نفسِ کشتنی/تن چو اسماعیل و جان، همچون خلیل/کرد جان، تکبیــر بر جسم نَبیل…»
عاطفه بازفتی