به گزارش پایگاه خبری ربیع، این روزها آسمان اصفهان نه آبیست، نه آفتابی؛ بلکه خاکستری، غبارآلود و پر از ذرات معلقی است که نفس مردم را تنگ کرده. پدیدهی ریزگردها، که پیشتر بیشتر در جنوب و شرق کشور دیده میشد، حالا به مرکز ایران رسیده و سلامت، آرامش و کیفیت زندگی شهروندان را تهدید میکند.
خشکسالی، تخریب تالاب گاوخونی و توقف جریان زایندهرود از دلایل اصلی این بحراناند؛ زمینی که خشک میشود، خاکش بیدفاع در برابر بادها رها میشود. اما در کنار این عوامل طبیعی و اقلیمی، نباید از نقش پررنگ عوامل انسانی غافل شد.
استفاده از مازوت در نیروگاهها برای تولید برق، یکی از فاجعهبارترین انتخابهاست؛ راهحلی کوتاهمدت که آلودگی بلندمدتی برای سلامت مردم بهجا میگذارد. در کشوری با پتانسیل بالای انرژی خورشیدی، این پرسش جدی مطرح است که چرا هنوز از سوختهای آلاینده در قلب شهرها استفاده میکنیم؟
از همین رو، زمان آن رسیده که سازندگان ساختمانها و شهرکهای جدید به نصب پنلهای خورشیدی و تولید برق پاک ملزم شوند. اصفهان بیش از ۳۰۰ روز آفتابی در سال دارد؛ انرژی درخشان خورشید میتواند جایگزین سوختهای مرگآور شود، اگر ارادهای جدی پشت آن باشد.
اصفهان قربانی فراموشی محیط زیست شده است. این ریزگردها فقط خاک نیستند، بازتابی از مدیریت ناپایدار و بیتوجهی به آیندهاند. اگر امروز هوای پاک را نجات ندهیم، فردا باید با ماسک، خاطرات این شهر را مرور کنیم.
اطلس محمودیان