به گزارش پایگاه خبری ربیع، خشکسالی در یک دهه گذشته اصفهان را بسیار آزار داده است. شرایطی جوی و گرمتر شدن کره زمین در کنار مصرف بی رویه منابع آبی باعث شده اصفهان که روزگاری عروس شهرهای مرکز ایران بود به شهری خشکیده تبدیل شود. مشکلات کم آبی خود به تنهایی معضل بزرگی برای اصفهان بود اما حالا باید آلودگی هوا را هم به این معضل اضافه کرد. شاید ضرب المثل قوز بالای قوز اصطلاح خوشایندی نباشد اما بهترین مثال برای شرایط فعلی اصفهان همین ضرب المثل قدیمی است.
آلودگی هوا و خشکسالی طولانی مدت باعث شده حیات اصفهان به خطر بیفتد. تعداد روزهای هوای ناسالم تنها در دو ماه گذشته از ۳۵ روز هم فراتر رفته است و معلوم نیست اگر این وضعیت ادامه پیدا کند آینده این شهر زیبا چه خواهد شد.
متاسفانه وضعیت فعلی موضوع اصفهان کلاف سردرگمی است که کسی چاره‌ای برای آن ندارد. از یک سو خشکسالی امان این شهر را بریده است و هر سال هم به جای بهبود وضعیت شاهد وخیم‌تر شدن اوضاع هستیم. البته این موضوعی فراتر از مشکلات شهری، استانی و یا حتی کشوری است. بر اساس تحقیقات ناسا در نیم کره شمالی کره زمین بر اثر گرمتر شدن جو زمین یک کمربند خشکسالی در حال شکل گیری است و متاسفانه ایران هم در این کمربند قرار دارد. هر چند کشورهای جهان در نشست پاریس تصمیم گرفته بودند برای نجات زمین کاری انجام دهند اما کارشکنی‌های آمریکا و دولت ترامپ و بی توجهی‌های چین باعث شده عملاً هیچ اتفاق خاصی رخ ندهد و این دو کشور به تنهایی عامل حجم زیادی از آلودگی‌های زمین باشند.
در کنار این کشور ما هم چندان وضعیت مطلوبی در آلودگی زمین ندارد و قرار گرفتن ما در رتبه دهم کشورهای آلوده کننده جو زمین هر چند اختلاف فاحشی با دو کشور اول داریم اما نشان دهنده این است که خود ما هم نسبت به سرنوشت کشورمان بی تفاوت هستیم.
ما سال‌هاست به استفاده ارزان از سوخت‌های فسیلی عادت کرده‌ایم. منابع خدادادی نفت و گاز باعث شده ما بدون نگرانی تا حد توان از این سوخت‌ها استفاده کنیم. همین موضوع هم عاملی شده تا کشور ما آرام آرام در دود و آلاینده‌ها غرق شود و اکنون بسیاری از شهرهای بزرگ ما دچار معضل آلودگی هوا هستند. رشد شهرهای ما و قرار گرفتن در همسایگی کارخانه‌هایی که زمانی کیلومترها از شهر دور بودند باعث شده مردم به جای تنفس هوای سالم از دود سمی این کارخانه‌ها تنفس کنند. وارد شدن هزاران هزان خودرو با استانداردهای پایین هم مزید بر علت شده تا در شهر بیش از اکسیژن دی اکیسید کربن و سرب و … وجود داشته باشد.
درختان هم انگار تنها مزاحمان زندگی شهری هستند و هر روز شاهد قطع شدن درختان بیشتری در کشور هستیم به گونه‌ای که تنها در زمان ۱۰ سال حدود ۳۰ درصد جنگل‌های محدود ایران از بین رفته است.
مصرف منابع آبی هم که دیگر نیازی به گفتن ندارد و آب این عنصر ارزشمند در کشور ما به راحتی هدر می‌رود و حالا که کارد به استخوان هم رسیده کسی چاره‌ای برای این درد ندارد.
هدف از نوشتن این سطرها تکرار مکررات نیست چون گوشی در این سال‌ها شنوای این حرف‌ها نبوده است. تنها قصد این است که برای آیندگان بگوییم که روزگاری در اینجا شهری زیبا وجود داشت که رودخانه پرآبش زبانزد خاص و عام بود. در این شهر روزی زندگی وجود داشت، عشق وجود داشت و حیات در تک تک برگ‌های درختان کهنسالش جریان داشت. اگر شما اکنون چیزی جز مشتی خاک در اینجا نمی‌بینید بدانید که ما خودمان با دست خودمان این شهر زیبا را نابود کردیم. پس شما از آنچه ما کردیم درس بگیرید و به جای ویرانی آباد کنید.