به گزارش پایگاه خبری ربیع، تیم فوتبال تراکتورسازی تبریز پس از پشت سر گذاشتن دو فصل تلخ، در این فصل بار دیگر به جمع مدعیان بازگشت تا بار دیگر شور و شوق را روی سکوهای یادگار امام شاهد باشیم. این اتفاق نه تنها برای فوتبال آذربایجان بلکه برای کل ورزش کشور یک اتفاق میمون بود. تماشای سکوهای مملو از تماشاگر ورزشگاه یادگار امام در روزهایی که سرمای هوا حتی مدارس را هم تعطیل می‌کرد، هر ورزش دوستی را به وجد می‌آورد و این همان حماسه‌ای بود که بارها و بارها شاهد خلق آن از سوی هواداران تراکتورسازی در این فصل بودیم. آنها از آغاز فصل تا به امروز، بازی‌های خانگی تیمشان را همواره به یک جهنم واقعی برای حریفان تبدیل کرده‌اند تا پیش از شروع بازی، تراکتوری‌ها یک بر صفر از میهمان پیش باشند.
در میان تمامی زیبایی‌ها و جذابیت‌هایی که حضور هواداران تراکتورسازی در ورزشگاه به دنبال داشته و دارد، بعضاً شاهد اتفاقات تلخی هم بوده‌ایم که نمونه‌ای از آن را در بازی با پیکان و پس از به صدا در آمدن سوت پایان بازی دیدیم.
فرهنگ «عیبی یوخ» فرهنگی است که سال‌هاست در فوتبال آذربایجان شاهد آن هستیم. از فرهنگی صحبت می‌کنیم که پیش از هواداران تراکتورسازی، هواداران هیچ تیم دیگری آن را به شکل منسجم و پایدار به اجرا در نیاورده بودند. پرشورها با این واژه به همه اعلام کردند که برای برد و باخت عاشق تیمشان نیستند بلکه این نام تراکتورسازی است که آنها را به ورزشگاه می‌کشاند. آنها با به زبان آوردن و مهم‌تر از آن عمل کردن به شعار “عیبی یوخ…” ثابت کردند که همیشه پشت تیمشان ایستاده‌اند و هیچ عاملی نمی‌تواند بین عاشق و معشوق داستان فاصله بیاندازد. اما یک باخت تلخ در حالی که تراکتور از مدعیان اصلی قهرمانی بود باعث شد به یکباره فرهنگ «عیبی یوخ» جای خود را به فحاشی، درگیری و شکستن صندلی‌ها بدهد.
باخت به پیکان باعث شد تا هواداران شاکی تراکتورسازی به داخل زمین بیایند و حتی به مسعود شجاعی و اشکان دژاگه حمله‌ور شوند. اتفاقی که به ندرت در سایر تیم‌ها ایرانی رخ می‌دهد. هوادارانی که تا چند سال قبل معتقد بودند تراکتورسازی بعد از منچستر اول است، حالا بازیکن خود را کتک می‌زنند و برایشان قهرمانی مهم نیست. دو شکست متوالی فاصله این تیم را تا پرسپولیس صدرنشین به شش امتیاز رسانده است اما بازی‌های آسان شاگردان لیکنز نسبت به پرسپولیسی‌ها نشان می‌دهد که این تیم هنوز شانس بالایی برای قهرمانی دارد.
چیزی که برای هواداران تراکتورسازی قابل درک نبوده و آنها همانند چند فصل گذشته پس از افت در مقطعی از فصل دوباره شروع به حاشیه سازی برای تیمشان کردند، صندلی‌های ورزشگاه را شکستند و به بازیکن و مالک حمله‌ور شدند؛ مالکی که سعی کرده بود در این فصل، تراکتور را از یک تیم میان‌جدولی به یک تیم مدعی تبدیل کند و بازیکنان ارزشمندی همچون سه کاپیتان تیم ملی را برای تیمش جذب کند.
این نشان می‌دهد تنها چیزی که برای هواداران تراکتورسازی مهم است کسب جام است و دلیل نتیجه گرفتن به هیچ وجه مشخص نیست. باخت به سپیدرود باعث شد به دروازه‌بانی که هفت بازی متوالی دروازه‌اش را بسته نگه داشته بود، تهمت شرط بندی بزنند و حالا پس از باخت به پیکان هم به کسانی حمله‌ور می‌شوند که تراکتورسازی را به یک تیم مدعی تبدیل کرده‌اند. حاشیه‌سازی هواداران این تیم رویدادی تکراری نیست و سال‌های قبل و با وجود مدیریت متفاوت، این هواداران بارها سرخ‌پوشان تبریزی را به حاشیه بردند و باعث شدند که بسیاری از دیدارهای این تیم بدون تماشاگر برگزار شود. برای تیمی که سودای قهرمانی بالاترین سطح فوتبال ایران را دارد زیبنده نیست که ماشین ضد شورش پس از اتمام بازی به دنبال متفرقه کردن مردم باشد.
دیگر حلقه گمشده حاشیه دیدار پیکان و تراکتورسازی مدیریت هواداران بود. مدیریتی که هنوز نمی‌داند چگونه باید با مشکلات تیم برخورد کند و واکنش‌های اشتباه باعث می‌شود که تراکتورسازی بیش از پیش وارد حاشیه شود. نمونه‌ای از این اشتباه‌ها واکنش زنوزی به گل‌های بدی بود که محسن فروزان برابر سپیدرود دریافت کرد و حالا ناتوانی کانون هواداران تراکتورسازان باعث شد تا چنین هرج و مرجی پس از یک باخت در تبریز پیش آید.
هواداران تراکتورسازی اگر می‌خواهند تیمشان دوباره مدعی قدرتمندی باشد، باید راه و رسم حمایت از تیم مدعی قهرمانی را یاد بگیرند و با هر شکست به دنبال ایجاد حاشیه نباشند. مدیریت تراکتورسازی نیز باید به گونه‌ای کار خود را انجام دهد که اتفاق فصل ۹۴-۹۳ یعنی هرج و مرج هواداران و از دست رفتن قهرمانی بار دیگر برای این تیم به وجود نیاید.