پایگاه خبری ربیع/
چهل و دو سال پیش در این روزها مردم ایران در حال مبارزه سرسخت خود با نظام حکومتی ۲۵۰۰ ساله ستمشاهی بودند.
روزهای شیرینی که بوی مهر و محبت و یگانگی و وحدت به همراه داشت، دورانی که همه آمده بودند تا کار را یکسره کنند و از زندان و حصار بیعدالتی و تبعیض و همه بدیها خارج شوند و کشور را با فکر و اندیشه و فرهنگ و علم و تواناییهای خود اداره کنند و به همه اربابان نه بگویند و راه رشد و توسعه را هموار و عزت خود را بازسازی و ذلت و ناتوانی شاهی را به عزت و عظمت و توانایی و استقلال تبدیل کنند.
اکنون اگر بخواهیم عملکرد انقلابی را که در بهمن ۵۷ به پیروزی رسید بررسی کنیم باید وضعیت و شرایط ایران قبل را ببینیم و پیشرفتهای امروز را بشناسیم.
آن زمان ایران از هیچ منظری با پیشرفتهای دنیا قابل مقایسه نبود، جز اینکه به یک کشور مصرفکننده و وابسته تبدیل شده بود. ناگزیر باید از کارشناسان و مستشاران بیرونی استفاده میکرد تا چرخ مملکت بگردد و کشور اداره شود.
انقلاب از همان روزهای اول با خودباوری وارد عمل شد و در کمترین زمان توانست توجه جهانیان را برای اولین بار در تاریخ به ایران جلب کند. دشمن شکستخورده که سرعت اقدامهای مثبت و تأثیرگذار نظام نوپای انقلابی را دید به وحشت افتاد و مقابله جدی با این مردم تازه به استقلال رسیده را آغاز نمود. بسیار خوب است که جامعه امروز ایران اسلامی نگاهی به گذشته داشته باشد و یادآور آن باشد (وذکرهم بایام الله).
برای بررسی عملکرد انقلاب به دو طریق میتوان اقدام نمود: روش اول بررسی پیشرفتها و موفقیتهایی که برای همه اظهر من الشمس است، چه پیشرفت در علوم مختلف از جمله صنعت و معدن و پزشکی و چه در حوزه امنیت و ساخت سلاحهای بازدارنده و علم هستهای و نانو و… راه دوم، شناخت معارضان و مخالفتهایی است که در این دوران مردم با آنها مواجه بوده و هستند.
درواقع ایران اسلامی را باید در برابر دشمنانش شناخت، دشمنانی که از بدو تولد تا امروز در مقابلش سد و مشکل قرار دادهاند و با تمام توان راه رشد و توسعه را بر او ناهموار نمودهاند.
از روزهای اول باب تحریم را به روی او گشودند و این حربه ناجوانمردانه همچنان مورد استفاده آنان است که البته بخش زیادی از توسعه و پیشرفت این مردم انقلابی را باید در محدودیتهای تحریمی دشمن یافت که باعث شد بتواند پیشرفتهای غیرقابل تصور داشته باشد.
آنها از همان اول باب تحریم در فروش نفت و به مرور سایر ابعاد را گشودند و نفت ایران و بسیاری از کالاها را تحریم کردند؛ اما کاری از پیش نبردند که مردم مجبور شوند دستها را بالا ببرند و به گذشته ذلتبار پیش از انقلاب برگردند.
جنگ بزرگ هشتسالهای را علیه این مردم به وجود آوردند، جنگی که تقریبا تمام دنیا یکطرف بودند و ملت ایران در طرف دیگر که اگر چنین جنگی برای هر کشوری کلید میخورد از پای در میآمد؛ اما دشمن پس از هشت سال بدون عایداتی از زمین یا چیز دیگر مأیوس و سرشکسته مجبور به ترک سرزمین ایران شد.
دشمنان ایران از اعمال سیاستهای حقوقی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی ظالمانه در سالهای پس از انقلاب دریغ نداشتهاند، حتی حرکتهای تروریستی و خرابکارانه وسیعی را در داخل و پیرامونش شکل دادهاند که چند ده هزار شهید و ترور و جانباز داشته است که ترور ناجوانمردانه مرد اول مقاومت نمونه بارز جنایات دشمن غدار است. بدیهی است مردم انقلابی ایران تا ابد این جنایات را از یاد نخواهند برد.
تردیدی نیست که هر کدام از این لایههای دشمنی که بیانش نیازمند زمان وسیع و صفحات زیاد است، میتوانست یک حکومت نوپای انقلابی را نه، بلکه یک حکومت با سابقه با قدرت را به زیر بکشد کما اینکه در بسیاری از کشورهای دنیا چنین سیاستها و اقدامهایی نتیجه داده است.
اما انقلاب متکی به دین و دیانت ملت ایران مانده و هر روز تناورتر و قدرتمندتر شده و پیشرفتهایش دنیا را شگفتزده نموده است؛ زیرا در این محدودیتها و فشارهای سنگین دشمن، اینگونه رشد داشتن کاری تحسینبرانگیز است.
اکنون سیاست مدیران و مسئولان و نیز رسانههای کشور، نباید در حد و مرز راه و روش اول، یعنی تبیین رشد و توسعه، متوقف بماند و تنها به بیان پیشرفتها بسنده شود بلکه باید بتوان به نسل جدید این موضوع را نشان داد که در افق دهه۵۰، که اوج اقتدار شوروی و آمریکا بود، هیچ چشماندازی برای شکلگیری یک کشور مستقل وجود نداشت و این نکته نه در مقیاس جهانی بلکه در میان مبارزان ایرانی نیز تا حدی شیوع پیدا کرده بود و انقلاب خمینی کبیر(ره) در چنین محیط و فضایی شکل گرفت و به پیروزی رسید و شاید همین راز ماندگاریاش در تمامی این سالها بوده و در آینده خواهد بود و البته عمق دشمنیهای شرق و غرب باید به صراحت و کامل بیان شود.
شکی نیست که امروز افشای چهره دشمن و شناخت آن بهویژه برای جوانان یک ضرورت است و شناخت ابعاد دشمنی استکبار میتواند راه را هموار و پیشرفتها را مضاعف نماید.