پایگاه خبری ربیع/
دهم آذر ماه مصادف است با سالروز شهادت شهید سیدحسن مدرس که در سال ۱۳۱۶ بدست عمال رضاخان در ۶۷ سالگی بشهادت رسید. شهید مدرس یکی از پنج مجتهد طراز اول ناظر مجلس دوم مشروطه بود و پس از آن نیز پنج دوره به عنوان نماینده در مجلس شورای ملی آن دوران حضور داشت. اگر چه مدرس در مجلس همفکر و همراه چندانی نداشت و در اقلیت محض بود اما ویژگی های فردی خاص این شهید والامقام و مجموعه فعالیت های برجسته وی به نحوی بود که در تاریخ معاصر ایران ماندگار شد و به همین دلیل روز دهم آذر ماه به نام روز مجلس نامگذاری شده است که اما آن را عصاره ملت خواندند.مجلسی که انتظار می رود بیش از همه مدرس را بشناسد و از این شهید عزیز الگو بگیرد! اما آیا امروز نمایندگان ما راه مدرس را می شناسند و آن راه را می پیمایند؟ آیا مدرسی هست تا در این شرایط زبان مردم باشد و مجلس را به معنای واقعی کلمه در راس امور نگهدارد؟ سالروز شهادت این شخصیت تاریخی و ماندگار فرصتی است برای تامل و بررسی ویژگی های مجلس و نماینده طراز اسلام و انقلاب اسلامی. شهید مدرس چه ویژگی های برجسته ای داشت که می‌تواند برای نمایندگان امروز و فردای مجلس سرمشق و الگو باشد؟ یک مجلس مطلوب و کارآمد باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟
یکی از ویژگی‌های مهم و کلیدی شهید مدرس که باعث می شد بتواند علی رغم اقلیت بودن، با صدای رسا حرف حق خود را بیان و در عمل دنبال کند، شجاعت وی بود. نماینده مطلوب، مرعوب نیست. فضای سیاسی، رسانه‌ای، تهدید، هجمه و فشار روی وی تاثیری ندارد و اهل معامله نیست و هیچ چیزی باعث عقب نشینی وی از موضع برحقش نمی‌شود.
این ویژگی در حیات و سیره سیاسی شهید مدرس بسیار برجسته بود.
امروز نیز نمایندگان مجلس با چنین فضایی روبرو هستند. دشمن با رسانه‌های متعدد و متنوعی که در اختیار دارد سعی در مرعوب کردن افراد دارد. علیه آنها فضاسازی و جنجال می‌کند و عده‌ای در داخل کشور نیز از سرناآگاهی و حتی برخی معدود هم آگاهانه و همراه با دشمن، به افراد انقلابی و شجاع برچسب می‌زنند و علیه آنها جوسازی می‌کنند و در واقع سعی دارند هزینه انقلابی بودن را بالا ببرند. در این میدان کسی مرعوب نمی‌شود که متکی به منبع لایزال قدرت باشد. نماینده مومن، عزت و ذلت را از آن خدا می‌داند و هجمه و جنجال دشمن روی او تاثیر نمی‌گذارد.
آن روی سکه تهدید، تطمیع است. نماینده‌ای که با تکیه بر ایمان، اهل مرعوب شدن نیست، تطمیع هم نمی‌شود و روی اصول با قدرت می ایستد و بر سر آن معامله نمی کند!
شان و جایگاه مجلس به عنوان راس امور کشور، وابسته به نوع عملکرد نمایندگان است. حفظ قدرت و اقتدار مجلس دست نمایندگان است اگر نمایندگان از حقوق نمایندگی بخوبی پاسداری کنند و در قانونگذاری و نظارت بر اجرا از هیچ کوششی دریغ نورزند و اجازه ندهند مصوبات مجلس بر زمین بماند یا گزینشی عمل شود یا ناقص به اجرا در آید یا در اجرا ضعیف گردد موقعیت و جایگاه مجلس همچنان بعنوان راس امور حفظ خواهد شد مشروط بر اینکه در سوال و استیضاح و حقوق مجلس معامله نشود و اگر حق بود بود پای همه چیزش بایستند؟ البته اقتدار و هیبت مجلس به معنای ضدیت و دشمنی با دولت نیست. مجلس دولتی و مجلس ضددولتی یک دوقطبی کاذب و ناسالم است. آنچه مردم، به حق از مجلس توقع دارند ضدیت یا تایید همیشگی دولت نیست. شناخت درد مردم و مشکلات کشور و حرکت در مسیر حل این مشکلات، خواسته و توقع مردم است. شاخص و ملاک اینهاست و نه نسبت دولت با مجلس.امروز مردم انتظار دارند مجلس در جهت معیشت و رفع مشکلات اقتصادی دولت را سر خط بیاورد و از او بخواهد و کوتاهی ها را گوشزد کند و در مقابل کم کاری ها و بی تدبیری ها بایستد و از حق مردم که داشتن رفاه قابل قبول است و اشتغال و معیشت با قوت دفاع کند و راهکار بدهد آیا مجلس در این روزها از وظیفه خود عقب نمانده است؟
زندگی ساده و به دور از تجملات و تشریفات نسخه ای عمومی و همگانی است اما این نسخه برای مسئولین و نمایندگان مجلس، لزوم و وجوب بیشتری دارد. نماینده ای که صدها میلیون تومان و حتی گاهی میلیاردی هزینه می‌کند تا وارد مجلس شود، در دوره مسئولیت خود بیش از آنکه به فکر انجام وظایف و ماموریت هایش باشد، به فکر جبران آن هزینه های کلان است.حالا وام ها و تسهیلاتی که برخی می گیرند و بریز و بپاش هایی که بعضا گفته می شود وجود دارد بماند؟ تردیدی نیست که ساده زیستی برای مسئولین کشور حسن و زینت نیست، بلکه جزو واجبات است و ریشه در اعتقادات دینی ما دارد. الگو در این زمینه حضرت امیرالمومنین علی(ع) است.ساده زیستی نماینده مجلس نتایج و برکات مختلفی دارد. چنین نماینده ای هنگام وضع قانون، اقشار ضعیف جامعه را در نظر می گیرد. این موضوع خیلی مهم است که جهت قانون به کدام سمت باشد. به نفع ثروتمندان و مرفهین باشد یا از اقشار ضعیف مردم حمایت کند. آن نماینده ای که زندگی و منش اشرافی دارد، نماینده ای که پس از رای گیری دیگر قابل دیدن نیست و کمترین ارتباط را با مردم دارد!مسلم است که موقع قانون گذاری و رای دادن به طرح ها و لوایح هم همین تفکر و روش را دنبال می کند که برای کشور سم است.
از طرفی ساده زیستی، احتمال فساد و تخلف را پایین می آورد. مسئولی که زندگی خود و خانواده اش را کنترل کرده و اجازه آلوده شدن آن به تجملات و اشرافیت را نمی دهد، احتمال بسیار کمتری دارد که دچار لغزش و تخلف اقتصادی شود. اما مسئولی که به چرب و شیرین دنیا آلوده شد، در چاهی افتاده که ته ندارد چرا که دنیا طلبی پایان ندارد و اب شوری است که هر چه از آن بخورد تشنه تر می شود و راه را برای بروز فساد باز می کند، چرا که دیگر فرقی ندارد این مال از کجا و چطور کسب می شود و هدف فقط کسب امتیاز و مال است. چنین نماینده ای چطور می خواهد مقابل دشمن بایستد و از تهدید و تشر دشمن نترسد؟! چطور می خواهد استقلال و عزت کشور را حفظ کند؟!
مظفر حاجیان