به گزارش پایگاه خبری ربیع، به نقل از فارس، نمایش خروس لاری به کارگردانی امید سهرابی مدتی است که اجرایش را در تماشاخانه ایرانشهر آغاز کرده است. در این نمایش بازیگرانی چون عاطفه رضوی، نازنین بیاتی،‌ الناز حبیبی، سوگل خلیق، سوده شرحی،‌ مهسا ایرج پور، یاسمن ادیبی، سیمین کرامتی و امیرحسین رستمی ایفای نقش می‌کنند.

در گام نخست اینطور به نظر می‌رسد که عده‌ای از بازیگران چهره برای پُر کردن سالن این اجرا را بر عهده دارند ـ هرچند که سالن هر شب پُر نمی‌شود ـ اما با نگاهی به نمایش متوجه می‌شویم این بازیگران که برخی از آنها در تئاتر حرفه‌ای نیستند، به نسبت از عهده نقش‌هایشان برآمده‌اند.

داستان از این قرار است که یک عده دختران بی‌سرپرست تحت سرپرستی یک خانم که البته به او «خانمِ آقا» گفته می‌شود در یک گاراژ زندگی می‌کنند، روزها فال فروشی و گل‌فروشی می‌کنند و شب‌ها نیز سقفی بالای سرشان است اما در واقع ماجرا وسعتی بیش از این می‌گیرد از زمانی که یکی از این دختران عاشق شده و تصمیم به فرار با پسر نوازنده سر چهار راه می‌گیرد،‌ تازه داستان آغاز می‌شود.

تم نمایش زن مدارانه است هر چند که یک مرد آن را نگاشته است، یک عده زن که دور از چشم جامعه دور هم زندگی می‌کنند، لباس مردانه می‌پوشند تا دچار مشکل نشوند و راحت به کار بپردازند، زنی که بر آنها سرپرستی می‌کند و آنها را «پسر» خطاب می‌کند و لباس مردانه به تنشان کرده و از همه آنها می‌خواهد که حرف‌هایش را بی چون و چرا گوش دهند و خودش نیز مردانه زندگی می‌کند، پسر نوازنده‌ای که یکی از این دختران را به پول می‌فروشد، حتی خروس جنگنده‌ای که او در قفس نگهداری می‌کند نیز اسمش «خسرو» است و هر چند وقت یکبار که یکی از دختران دست از پا خطا می‌کند، آنها را در قفس خسرو حبس کرده و خروس را به جانشان می‌اندازد.

اما در نقطه مقابل هم می‌توان گفت که در این جامعه فقط مردان نیستند که زنان را دچار مشکل می‌کنند، بلکه افت و خیزهای داستان نشان می‌دهد که خود زنان هم به خودشان جفا می‌کنند، به هم خیانت می‌کنند و همدیگر را می‌فروشند، اینها هم خشم‌هایشان را سر جامعه فریاد می‌زنند و حتی کسی که سرپرستی آنها را هم برعهده دارد، مشروط و با قید و شرط ماندن در آن منزل و کار کردن آنها را نگه داری می‌کند.

کار به خوبی خط ابتدایی تا انتهایی را طی کرده و در حین آن افت و خیزهای خاص خود را دارد و در یک جاهایی معادلات ذهنی تماشاگر را بهم می‌ریزد حتی می‌توان اینطور گفت که زهر خروس لاری این نمایش نیز گرفته شده و کارگردان می‌خواسته فضای خشن و سیاه کار را کمرنگ‌تر کند.

شخصیت عاطفه رضوی در این نمایش به خوبی نشان دهنده یک زن قوی و پرنفوذ است که البته خودش در دوران کودکی و جوانی کمبودها و حقارت‌های زیادی را تحمل کرده و حال این او است که می‌خواهد این کمبودها و عقده‌ها را بر سر دیگران خراب کند و ذهن آنها را استحاله کرده و از اینکه از آن فضا دور شوند، پاک می‌کند. اما شخصیت امیرحسین رستمی در نقش نوازنده به خوبی نشان دهنده یک فرد منفعل به دور از فکر و اندیشه است درحالیکه تکلیفش با خودش مشخص است یک دوره‌ای فرد مورد علاقه اش را به پول می‌فروشد و در دوره دیگر پول جمع می‌کند تا او را همراه خود ببرد اما در نهایت هم خودش و هم «عبدی» دختر مورد علاقه‌اش را به باد می‌دهد.

شخصیت‌ کاراکترهای داستان هر کدام با زندگی‌های خاصی که دارند به جذابیت کار افزوده است هر چند که این روایت زندگی‌هایشان تنها به لحاظ بیانی نبوده و در طول قصه رخ می‌نماید و این نکته حائز اهمیتی است اما در نهایت روند داستان قدرتمند یک «خانومِ آقا» در طول ادوار است که نسلی به نسل دیگر ادامه پیدا می‌کند و پس از خود او نیز که  گرفتار غضب دختران شده و کور می‌شود، توسط دختر اول «عبدی» ادامه پیدا می‌کند. دیگر شخصیت‌های نمایش همه سطحی و کمتر شناخته می‌شوند.

میزانسن چشم نواز و جذاب است اما اینطور به نظر نمی‌رسد که یک فضای بیقوله را روایت کند چرا که در عین اینکه فضای زندگی زشت و سیاه انسان‌ها را نمایش می‌دهد شیک بودن خود را حفظ می‌کند، این درباره بازیگران هم اینطور صدق می‌کند و شاید خیلی به نظر تماشاگر این امر درون سازی نشود که این بازیگران خودشان درد کشیده هستند، چرا که لاکچری و شیک بودن این بازیگران از دو فرسخی مشخص است!

در مقایسه با سایر نمایش‌هایی که در این یکی ـ دو سال اخیر در زمینه کارتن‌خواب‌ها، خیابانی‌ها و بچه‌های کار ساخته شده این کار به نظر می‌رسد توانسته از منظر اجتماعی تأثیرگذار باشد اما نکته این است که این تأثیرگذاری چه به کار مخاطب می‌آید و چه دردی از جامعه دوا می‌کند؟ درحالیکه یک عده می‌آیند و می‌روند و هیچ اتفاقی هم نمی‌افتد.

نکته دیگر هم این است که به نظر می‌رسد آن اندازه که نیاز داشته کار تمرین نرفته است و در برخی مواقع تپق‌ها و ایرادات خاص بازیگران را که دور از چشم تماشاگر نیست، شاهد هستیم. اما در نهایت متن نمایشنامه جذاب و گیرا است و مخاطب را در عرض نزدیک به دو ساعت جذب می‌کند حال باید دید این کار در تاریخ اجرای خود می‌تواند گیشه را نیز از آن خود کند.

انتهای پیام/