به گزارش پایگاه خبری ربیع، بیکاری، معضل همه جوانان ایرانی است. بیکاری می‌تواند شخص را به سوی ارتکاب جرم سوق دهد و عاملی است که شخص برای تأمین منافع خود و تأمین زندگی، مرتکب کارهای خلاف و ضد اجتماعی می‌شود.
جوانی که در آرزوی کار است و کاری پیدا نمی‌کند، خسته و ناامید می‌شود؛ اما از سویی باید نیازهای مادی وی تأمین شود و شخص راهی جز ارتکاب جرم ندارد و وی ناچار برای تأمین نیازهای اساسی و اصلی خود و فامیل خود، مرتکب جرم می‌شود.
اعتیاد، یکی از بارزترین آسیب‌های بیکاری در بین جوانان است؛ جوانانی که پس از جست‌وجوی کار ناامید و در محلات خاصی جمع می‌شوند، اشخاص مثل خود را می‌یابند و بنا بر نداشتن برنامه کاری دست به قمار، فحشا و… می‌زنند و به تصور اینکه می‌توانند با توسل به مواد مخدر از غم دنیا رهایی یابند، خود را در چنان دامی می‌اندازند که رهایی از آن کار بسیار مشکلی است.
یکی دیگر از آثار مخرب بیکاری، عقب‌ماندگی کشور است. وقتی قشر جوان یک کشور و مملکت وقت خود را بیهوده تلف می‌کنند و کاری برای انجام‌دادن ندارند، چگونه کشور پیشرفت کند؟
تا زمانی که بیکاری در کشورمان باشد، باید منتظر رشد روزافزون فساد و ناکارآمدی باشیم. با بیکاری باید در انتظار نسلی خشن و افسرده باشیم که هیچ امیدی به آینده ندارد. نباید دست روی دست گذاشت؛ دولت و همه دستگاه‌های اجرایی باید در حل این معضل فراگیر کوشا باشند؛ زیرا بیکاری فقط امروز را نشانه نگرفته است؛ بلکه آینده را نیز تباه خواهد کرد.
تا زمانی که بیکاری باشد، پروژه ازدواج نیز منتفی خواهد بود. البته باید گفت طرح‌های کوتاه‌مدت برای اشتغال راه‌حل نیست؛ بلکه شاید مشکلاتی دوچندان را ایجاد کند. جوان امروزی به دنبال امنیت شغلی است، نه فقط اشتغال چندساعته یا چندماهه یا اشتغال ناامن. دولت در کنار تمام مطالبات ملت، باید پاسخگوی این خواسته نیز باشد.