به گزارش پایگاه خبری ربیع، ساختن بنایی ارزشمند بر مقبره آن دانشمند، استرآبادی، احساس قرابت با خویشتن دارد نه رقابت با دیگران؛ چراکه استرآبادی همانند دیگر بزرگان تاریخ، نقطه اتصال ما به گذشته پرشکوه و بخشی از افتخارات هر ایرانی است که به واسطه آن به بازیابی و بازسازی عزتمندی و غرورش دست می‌یابد؛ هرچند انسان‌های بزرگ همیشه ماندگارند و بر تارک تاریخ می‌درخشند.
روزگار، «میرزا مهدی خان استرآبادی» را از تخت صدارت نادرشاهی در مشهد به گوشه عزلت عطاآباد دهاقان کشید و امروز سنگ قبر بی‌نام و نشان این مورخ مشهور در دهاقان است.
در کتاب مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی آمده است: استرآبادی کتابخانه خود را وقف فرزندان خود کرد.
در کتاب از استرآباد تا عطاآباد صفحه ۳۷ به نقل از سیدمصطفی مجرد (پژوهشگر اهل شهرضای اصفهان) آمده است: در سال ۱۳۲۳ ش به همراه پدرم به دیدن میرمحمد خلیل، امام جمعه شهرضا، رفتیم. ایشان ضمن تبریک عید، کتابی را به ما نشان دادند و گفتند: «این کتاب دره نادره است و مؤلف آن جد ما میرزا مهدی خان استرآبادی بوده. او ندیم و منشی الممالک نادرشاه افشار بوده است.» کتاب به خط نستعلیق و بسیار زیبا نگاشته شده بود و جلد چرمی فرسوده داشت. گفتنی است نسخه اصلی دره نادره در کتابخانه ملی موجود است که به خط نستعلیق و شامل ۷۳۰ برگ ۱۶ سطری می‌باشد و سرفصل‌ها با مرکب قرمز نوشته شده است.
به گفته بزرگی، استرآبادی یکی از بزرگترین دانشمندان، شاعران، لغت‌پژوهان، سیاستمداران و منشیان تاریخ عصر نادری بود.
بر مزار شادروان حاج محمدعلی کریمی معروف به «حاج مشهد»، سلامی دوباره باید کرد. این جوانمرد صاحب‌دل و صاحب‌کرم، با این‌که بی‌سواد بود کارآفرین بود و امروز اگر زنده بود برای تحقق بزرگداشت استرآبادی از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کرد.
شاعر روشن‌ضمیر دهاقانی، در وصف استرآبادی چه زیبا سروده است:
در این شهر و در این وادی، زهرکس می‌کنی پرسان
زشخص استرآبادی، به نام میرزا مهدی خان
ز مرد و زن از آن دوران، کسی کمتر خبر دارد
که بشناسد کمی او را، که او می‌بوده از اعیان
نبود است او چو از اول، زنسل مردم بومی
که بود ایرانی‌الاصل و، ولی در اصل از گرگان
از اول در عطاباد و، مزارش در دهاقان شد
پس‌ازآن بیست و یکسالی، که در این خطه شد مهمان
مشاور بوده دورانی، به نادرشاه افشاری
که می‌داد است اوضاع، پریشان را سر و سامان
سه صد سالی ز فوت او، به دوران بگذرد شاید
دهاقان مدفن او شد، در این استان اصفاهان
ز آثارش به‌جامانده، برای اهل این خطه
که بر باغات و بر بستان، قناتی کرده آبادان
کسی را خواهد ای «شاهد»، که بشناساند ایشان را
اگر او ناشناس آمد، به فهم اهل این دوران
(یوسف پور)
حکمت اله زمانی