به گزارش پایگاه خبری ربیع، یکی از شاخص‌هایی که گویای حیات یک ملت است و می‌تواند او را پایدار و مستحکم نگاه دارد و به بیگانگان تن ندهد و راه پیشرفت و توسعه را به سرعت بپیماید خود باوری و اعتماد به نفس است که در مقابل از خود بیگانگی و احساس عجز و نا توانی است امام راحل استقلال و رهایی از وابستگی را در گِرو خودباوری ملت‌ها دانستند و فرمودند: «این پیروزی که شما به دست آوردید، برای اینکه باورتان آمده بود که می‌توانید؛… همین باورِ توانایی، شما را توانا می‌کند. اساس این باور است که آنها از ما گرفته بودند. آنها ما را از همه چیز تهی کرده بودند، به طوری که افکار ما، باورهای ما، همه وابستگی داشت. در واقع امام (ره) به ما فهماند چشم به توانایی و به تعبیر عام به قدرت بازوی خود داشته باشید و بدانید که قدرت روی پای خود ایستادن را دارید اگر خود را و توانمندیهای خود را بشناسید این نکته نه برای پیروزی است بلکه در همه زمانها معنا بخش است امروز هم ما اگر همچنان به توانایی خود اعتماد داشته باشیم و بیگانگان را صاحب فکر و قدرت بیش از خودمان ندانیم پیروزیم. اینکه رهبری عزیز بر شناسایی و استفاده از توانمندیهای داخلی در رفع مشکلات دارند و بارها تاکید بر بریدن نگاه به بیگانگان فرموده‌اند خود باوری ملی را توقع دارند، بی شک اگر ما همچنان به خود متکی باشیم و اعتقاد به ما می‌توانیم داشته باشیم و این شعار جزو باورهای ما در آمده باشد حتماً می‌توانیم و این اوج خودباوری است که سایه ننگین تحریم‌ها را خواهد زدود. امام خمینی (ره) فرمودند: اگر افکار یک ملتی وابستگی به قدرت بزرگی داشته باشد،تمام چیزهای آن ملت، وابستگی پیدا می‌کند. عمده این است که افکار شما آزاد بشود، افکار شما از وابستگی به قدرتهای بزرگ آزاد بشود. اگر افکار شما آزاد شد و باورتان آمد که ما می‌توانیم که صنعت مند و صنعتکار باشیم، خواهید بود. اگر افکارتان و باورتان این باشد که ما می‌توانیم مستقل باشیم و وابسته به غیر نباشیم، خواهید توانست. این سخن امام (ره) به ما می‌گوید تن در دادن به بیگانگان وابستگی می‌آورد و این ما را با شکست روبرو می‌کند حال چرا بعد از بیش از چهار دهه از انقلاب عده‌ای اصرار بر کوتاه آمدن در مقابل زور مداران و قلدران دارند و خواهان برجام بی قید و شرط هستند و توصیه می‌کنند با دنیا! کنار بیایید جای تأسف و سئوال است؟! عجیب است کسیکه در مجلس بوده و نمایندگی یک دوره مردم را در کارنامه خود دارد بر چنین طبلی می‌کوبد؟! پس از پیروزی انقلاب اسلامی خود باوری در مقابل وابستگی ایجاد شده ایستاد و او را به زانو در آورد و خود باوری قد برافراشت و آن شد که امروز می‌بینیم از ملت‌های عزتمند جهان هستیم. به قول مقام معظم رهبری، درواقع، انقلابِ خودباوری و اعتماد به نفس، به جنگ وابستگی رفت. که همه پیشرفت‌های ۴۰ و چند ساله که حداقل و به اعتراف دشمنان با بیش از یک قرن قابل مقایسه است و شاید بیشتر باشدحاصل خودباوری ملی است که با نفس مسیحایی امام متولد شد و اعجاز آفرید. ملتی که اعتماد به نفس نداشته باشد، زبون، بیچاره و ناتوان است ونمی تواند از امکانات و استعدادهای درونی خود بهره برداری کند. از دست دادن اعتماد به نفس موجب فلج شدن فکر و تخدیر روح انسان می‌شود. ملت خودباخته و فاقد اعتماد به نفس، همیشه از خود مأیوس و به دیگران متکی است. و پیشرفت چندانی نخواهد کرد و همواره سایه ناتوانی و شکست براوحکم فرما خواهد بود. بر مبنای خودباوری است که هر جامعه ای می تواند به ارزش ها و خلاقیات خود جلوه دهد و در راستای پیشرفت و ترقی وموفقیت گام های بلندی بردارد. بر این اساس، هر فردی باید در جهت تقویت خودباوری خویشتن و دیگران بکوشد. این وظیفه خطیر، در مورد مدیران وشخصیت های صاحب نام و دولت بر آمده از ملت نمود بیشتری دارد. این عزیزان، باید درتقویت خودباوری تلاش بی وقفه ای داشته باشند و به مقوله اساسی پیشرفت، در کنار خداباوری و تقویت پایه های اعتقادی خویش، توجه بیشتری نشان دهند. رابطه خودباوری با پیشرفت علمی و تکنولوژی از یک سو و ضرورت تقویت خودباوری در پرتو خداباوری از سویی دیگر، دو نکته مهم و ضروری در این بحث است. پیشرفت های علمی و تکنولوژیکی می تواند ارتقاء دهنده روحیه خودباوری در جامعه شود، بنابراین ضروری است در مسیر حرکت به سمت قله های علم و تکنولوژی و شکستن مرزهای دانش، هدف گیری ما به سمت علوم وتکنولوژی هایی باشد که بتواند خودباوری ملی را تقویت نماید، یعنی ایجادکننده غرور ملی، ارتقاء دهنده امنیت ملی و افزایش دهنده ثروت و رفاه اجتماعی باشد ودر یک کلام، باید مسیر پیشرفت جامعه به سوی «فن آوری های دشمن شکن» باشد. از سویی دیگر، ضرورت دارد که «خودباوری» در پرتو «خداباوری» باشد تا بتوان دستاوردهای خودباوری را در مسیر صحیح قرار داد و از این راه به جامعه ای دست یافت که هم واجد شاخص های توسعه یافتگی روز دنیا باشد و هم واجد شاخص های یک جامعه دینی. بنابراین، باید دستگاه های متولی امر به ویژه دولت و مجلس در برنامه ریزی ها و سیاستگذاری های خود خودباوری و خداباوری را درهم آمیزند تا بتوان همواره در مسیری گام برداشت که شاهد جامعه ای دینی و رو به پیشرفت باشیم.
مظفر حاجیان