به گزارش پایگاه خبری ربیع، در سال ۱۴۰۰ وعده سالی یک میلیون مسکن جزو وعده‌های شخص رئیس جمهور وقت بود، وعده‌ای که بعد از یک سال می‌خواهیم کم و کیف آن را بررسی کنیم.
نکته اول: هزینه ساخت یک متر مربع ساختمان حدود ۶ تا ۷ میلیون تومان است که این مبلغ باعث خروج تعداد زیادی از سازندگان خُرد از بازار مسکن شده است. گفتنی است که ۵ درصد ساختمان‌های ایران توسط شرکت‌های تخصصی انبوه سازی ساخته می‌شود و ساخت ۹۵ درصد باقیمانده توسط سرمایه گذاران خُرد مسکن انجام می‌شود. این خروج متاسفانه باعث کاهش تولید مسکن شده که نهایتا در ۴ سال بعد مشکلات ناشی از این خروج را خواهیم دید.
با توجه به این موضوع که خیل عظیمی از این ۴ میلیون متقاضی مسکن اقشار کم در آمد هستند و توان پرداخت هزینه‌های آن را ندارند، دولت در تلاش است که سهم وام دولتی را افزایش دهد اما باز هم اقشار کم در آمد توان پرداخت اقساط وام را نخواهند داشت.
امیدواریم که متقاضیان به دلیل عدم استطاعت مالی انصراف ندهند و یا سرمایه‌هایشان در پروژه‌های نیمه کاره مستهلک نگردد و نهایتا وامهای سنگین حدودا ۷۰۰ میلیون تومانی که احتمالا با طولانی‌تر شدن پروژه‌ها این مبلغ به یک میلیارد تومان هم خواهد رسید، توسط دولت تزریق گردد.
البته به امید آنکه که این وامهای سنگین تجربه تلخ چاپ پول بدون پشتوانه دوران دولت دهم را تکرار نکند و دولت راهکار مناسب و کم هزینه‌تری را برای اختصاص این وامها در نظر بگیرد. با وجود اینکه کشور در این ده سال تلاش بسیار کرد که ابعاد خود را کوچک کند ولی نهضت ملی مسکن دولت را درگیر مسائل و مشکلات خود خواهد کرد.
نهضت ملی مسکن مانند مُسکنی است برای درمان سرطاناست که موقتا درد این بیماری را کاهش می‌دهد ولی درمان این بیماری راهکارهای دیگری را می‌طلبد.
نکته مهم دیگر آنکه مطالعات ۲۲ شهرک جدید در دست اقدام است. جای بسی خوشحالی است که کمبود زمین ارزان و نایاب بودن زمین کمی جبران خواهد شد ولی ای کاش دولت تلاش کند که مانند ساخت شهرک‌های موجود در ایران، طولانی و زمان‌بر نشود.
و در پایان اینکه دولت باید رونق را به بازار مسکن برگرداند، نه اینکه با سرکوب موقت بازار مسکن سرمایه گذران خُرد را مجبور به خروج از این بازار کند و دولت یک تنه این بازار را در دست بگیرد و خود را درگیر اجرای ۴ میلیون مَسکنی کند که شاید میزان خیلی کمی از آن اجرایی شود.
اطلس محمودیان