به گزارش پایگاه خبری ربیع، محرم، نام نخستین ماه از ماه های دوازده گانه قمری است. علت نام گذاری این ماه به محرم آن بود که در زمان جاهلیت، جنگ در این ماه را حرام می دانستند. اما در این ماه که ماه حرام است خونهای پاکی بر زمین ریخت که حرمت ماه را شکست. بنی امیه در سال ۶۱ هجری، با ریختن خون سیدالشهدا و خاندان و یارانش در این ماه و پدید آوردن حادثه کربلا، احترام ماه حرام را نگه نداشتند و حرمت شکنی کردند.
از آنجا که ماه محرم یادآور حادثه کربلا و عاشوراست، فرا رسیدن آن دل ها را اندوهناک می کند. پیروان و شیفتگان امام حسین (ع) نیز از اول محرم همه جا را سیاه پوش می کنند و به یاد آن امام شهید، به عزاداری می پردازند.
محرم همچون عاشورا، رمز احیای خاطره حماسه های کربلاست. در فرهنگ شیعه، نام محرم با عاشورا، کربلا و امام حسین (ع) آمیخته شده است و با یکدیگر پیوند دارند و گویی محرم جز حسین و کربلا هیچ ندارد.
امام حسین (ع) با شهادت، به قرب الهی رسید و این کار بزرگ، چون تابلویی زیبا، برای همیشه در برابر چشمان انسان ها قرار دارد و انسان ها را به حق جویی و مبارزه با باطل فرا می خواند. امروزوظیفه ما بعنوان پیروان امام حسین (ع) و شیعیان آن حضرت، عمل به سیره و رفتار ایشان است. چراغ فروزانی که اباعبدالله الحسین (ع) روشن کرد، روشنایی بخش راه پیروان او شد (ان الحسین مصباح الهدی) بنابراین، دوستداران و شیفتگان آن حضرت وظیفه دارند با عزاداری و سوگواری برای آن حضرت و یاران باوفایش، این مشعل هدایت را همواره روشن نگه دارند. بالا بردن پرچم عزای حسین ومنبر و مداحی و نوحه سرایی در همین راستاست. امام (ره) فرمودند: این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است. در این عزاداری ها همه چیز هست، عزاداری برای سالار شهیدان از جنبه های زیادی بر خوردار است از جمله: تولّی و تبرّی: تولّی، دوست داشتن دوستان خدا؛ یعنی پیامبر اکرم (ص) و خاندان اوست. تبری نیز به معنای بیزاری جستن از دشمنان خدا؛ یعنی دشمنان پیامبر و خاندان اوست. عزاداری نیز ادای تکلیف تولّی و تبرّی است که از فروع دین و تکالیف شیعه است. اشک ریختن بر حسین (ع)، نوعی بیعت و امضای پیمان دوستی با سیدالشهدا و ابراز تنفر و انزجار از دشمنان و قاتلان آن حضرت است و مگر نه اینست که مردم به عشق امام حسین (ع) می گریند و بر سر و سینه می زنند. و نیز عزاداری ها موجب رشد فردی، اجتماعی و فرهنگی است، عزاداری برای
سید شهیدان، ساختن فرد و جامعه بر اساس الگوی عرضه شده امامان معصوم است؛ عزاداری از روی شناخت و معرفت و رعایت چارچوب‌های شرعی و عرفی توان فکری انسان را ارتقاء می دهد و بصیرت را به انسان هدیه می کند.
انجام دادن این عزاداری، افزون بر اینکه در بعد عاطفی و معرفتی، فرد را به اهل بیت پیامبر (ص) وابسته می کند، فرهنگ زلال اهل بیت و مذهب شیعه را نیز با معرفت وعاطفه به نسل های بعدی منتقل می کند و این بهترین راه برای حیات فرهنگی مکتب اهل بیت به شمار می آید. حفظ و ترویج اسلام ناب محمدی از نتایج عزاداریهای حسینی است، عزاداری و گریه بر مصائب سالار شهیدان، موجب زنده نگه داشتن راه و هدف نهضت حسینی است. مجالس عزا، ادامه رسالت پیام رسانان عاشورا؛ یعنی امام سجاد (ع) و حضرت زینب (س) است. سوگواری در محرم و گریه بر مظلومیت شهدای کربلا، سلاح همیشه برّانی است با فریاد و اعتراض به ستمگران، و این همان اسلامی است که دشمنان اسلام از آن می ترسند و در مقابل آن صف آرایی می کنند و با هزینه‌های سنگین تلاش می کنند این عزاداری ها به خرافه گرایی کشیده شود و آر راه و مسیر درست فاصله بگیرد. امسال با توجه به خطر فراگیر شدن کرونا، مردم و دوستداران اهلبیت عصمت و ظهارت با رعایت پروتکل‌های بهداشتی به عزاداری خواهند پرداخت و با شکوه تر از هر سال از امام حسین علیه السلام و یاران با وفایش درس زندگی و عشق به الله را خواهند آموخت و به دنیا نشان می دهند تن‌ها راه نجات بشریت تمسک به ریسمان امامت و ولایت است. بی شک بهره گیری از معنویات حسینی در روضه های عمومی وبزرگ با رعایت همه پروتکل‌ها و روضه های خانوادگی و حسینیه های خانگی رنگ تازه ای بخود می گیرد و حسینیان همچنان در غم شهات امام حسین علیه السلام و یاران با وفایش اشک می ریزند و راه و مسیر ظلم ستیزی و حمایت از مظلومان را استمرار خواهند بخشید.