به گزارش پایگاه خبری ربیع، برخی مدیران گرفتار دنیایی می‌شوند که آنها را به زمین می زند و نه اینکه آنها را نابود می‌کند بلکه جایگاهی که در آن قرار گرفته‌اند را نیز تخریب می‌نماید. وقتی مدیری گرفتار ارباب ثروت شد از مردم جدا می‌شود و دیگر نمی‌تواند افراد ضعیف جامعه و متوسط را که عمده اعضا و افراد جامعه راتشکیل می‌دهند ببیند و به تعبیری آنها را درک کند جدا شدن از عموم مردم و همراهی با قدرتمندان و صاحبان ثروت، از دیگر آسیب‌های بزرگ است که استقلال مدیریت صحیح را تهدید می‌کند و روند آن را از رسیدن به اهداف آرمانی، همچون جامعه عدالت محور دور می‌کند و به پرتگاه‌ها و چالش‌ها خواهد کشاند. در دین مبین اسلام آن چه از ابتدا مایه افتخار بوده، دوری از صاحبان زور و زور و ثروت و مقابله با آنان جهت اجرای عدالت بوده و هست. اگر به دوران آغاز اسلام برگردیم خواهیم دید که نبی مکرّم اسلام از ابتدا تا پایان رسالت خود تمامی تلاش‌های خویش را مبذول داشت تا از وادی منفعت پرستان و زراندوزان به دور باشد و بتواند رسالت الهی را خالی از هرگونه جانب داری و مصالح به صورت ناب در اختیار تشنگان مکتب الهی قرار دهد.
اینکه امام خمینی (ره) می‌فرمودند به کسانی رأی بدهید که طعم تلخ فقر را چشیده باشند حکایت از همین معناست و از رفتار همین نبی مکرم الگو گرفته است. امام علی (ع) نیز در خطابی به مسؤول جمع آوری زکات چنین سفارش می‌فرماید: «فاذا قدمت علی الحیّ فانزل بمائهم من غیران تخالط ابیاتهم؛ هنگامی که بر قبیله‌ای وارد شدی در منازل آنان مسکن نگزین و بر سر سفره کسی ننشین و بر لب آب چشمه یا قنات آنان که عمومی است فرود آی.»
چقدر دقت! تا آنجا که مأمور حکومت نباید بر سفره کسی بنشیند بلکه باید جایی برود که متعلق به عموم باشد این رمز دوری از انواع مختلف اتهام و نزدیک شدن به عموم مردم و حفظ عامه مردم برای حکومت است حال اگر خود مدیر مثلا از ثروتی آنچنانی برخوردار باشد چه می‌شود؟ اگر مدیر بر سفره‌های رنگارنگ بنشیند! سفره‌هایی که چند نوع غذا در آن چیده شده باشد! غذاهایی که در این زمان اقلی از جامعه یعنی پولداران می‌توانند تناول کنند؟ چه خواهد شد؟ آیا او می‌تواند طعم تلخ فقر و نداری را احساس کند؟ به راستی رمز پویندگی و بالندگی مدیریت سالم دوری از وابستگی به قدرت‌هاست مخصوصا همنشینی با گروه ثروت اندوزی که دستشان تا مرفق در کیسه بیت المال یا در جیب مردم است و به انحاء مختلف از بیت المال متنعم می‌شوند یا از جیب مردم پول بر می‌دارند؟ و هر از گاهی هم برای رد گم کردن فریاد می‌زنند که بعضی می‌خورند و برند و …و این حکایت دزدی است که مالی را دزدیده و در حال فرار فریاد می زند دزد را بگیرید، بگیریدش که مآل مردم را برد، و …اینکه مولای متقیان می‌فرمایند هر کاخی دیدی بدان که در ازای آن کاخ عده زیادی کوخ نشین شده‌اند نیز همین معنا را می‌رساند و آیا راستی کسی که مالش شمارش ندارد می‌تواند بفهمد گرسنگی و نداری چه مزه‌ای دارد؟! اکنون که دولتی انقلابی با رأی مردم سر کار آمده است و رئیس این دولت شب از روز نمی‌شناسد و مجاهدانه دنبال حل مشکلات چند و چندین ساله است بر وزراست که در انتخاب مدیران ستادی و استانی با کمال دقت و شناسایی چیش یروند و مسئولیت‌ها به کسانی بسپارند که بتوانند جهادی برای مردم سربازی کنند. سرنوشت مردم وابسته به همین انتصابات است که اکنون دیر شده است و لازم است با سرعت و البته دقت به انجام برسد تا جهادگران عرصه خدمت همدست شوند و مشکلانت را یکی پس از دیگری مرتفع نمایند. مدیران باید متصف به صفاتی همچون قناعت، شجاعت و بردباری و ساده زیستی و مردمداری نیز باشند تا بتوانند در مجموعه سازمان‌ها سلامت و خدمت را نهادینه کنند. بدیهی است ترجیح صاحبان ثروت به مردم آفتی است که مثل خوره پایه‌های مدیریت را می‌خورد و پوک می‌کند و باعث سقوط هر مدیری خواهد شد. البته صاحبان ثروت خرج هم می‌کنند گاهی نیز در قالب آمور به ظاهر خیر وارد می‌شوند اما در پشت این حرکت رانتی است که از مدیران می‌طلبند بد نیست اشاره کنیم که ثروت مشروع و ثروتمندان خیر خواه مردم فراوانند که معمولا خود را به مدیران نزدیک نمی‌کنند و بدون قید وشرط و قیل و قال دست محرومان و نیازمندان را می‌گیرند حتی اگر کسی آنها را نشاسد و نداند که باید دستشان را بوسید. مدیران باید بتوانند با همه باشند و هیچکس را از نگاه و قوه شنیداری خود دور نگه ندارند و از تمامی استعدادها و ظرفیت‌های انسانی بهره گیری نمایند این یکی از رموز موفقیت برای هر مدیر مدبر خواهد بود. تردیدی نیست که آفت نزدیک شدن به اصحاب ثروت، دوری از مردم است. چنانچه حضرت علی علیه السلام در تعبیر «عَائِلُهُمْ مَجْفُوٌّ» (مردم نیازمند از نشستن بر سر این سفره ممنوع بودند) به این آفت مهم اشاره می‌فرمایند. مقام معظم رهبری نیز فرموده‌اند: «به آن طبقات برگزیده و اَشرافی زیاد نزدیک نشویم؛ نزدیک شدن به آنها به طور طبیعی مایهٔ دور شدن از تودهٔ مردم و عامّهٔ مردم است.»[۲۵/۴/۱۳۹۸] مسئولان مراقب باشند.