به گزارش پایگاه خبری ربیع، رضا در سلوک عرفانی از مهمترین مقامات است؛ مقامی که عارفان مقرب پس از تحمل سختی‌های بسیار شایسته آن می‌شوند. جایگاهی که عرفا هر چه از سوی خدا به آنها برسد حتی بلا و مصیبت را با آغوش باز می‌پذیرند. در کتاب آداب المریدین گفته شده: «رضا لذت یافتن است به بلا و ادب اندر بلا آنست تا ناشکیبایی نکنند» از آنجا که عرفای واقعی در سختی‌ها خدا را به یاد دارند و فقط او را می‌بینند «بلا آسانی گردد، جفا وفا گردد» مولانا نیز در داستانی از جلد سوم مثنوی هنگام وصف حال شیخی که فرزندانش را از دست داده بود اما برخلاف دیگران آه و ناله و بی‌تابی نمی‌کرد به صفت رضا اشاره می‌کند و می‌گوید چون اولیای خدا به او حسن ظن دارند آه و فغان بر قضای الهی را نوعی اعتراض به کارهای خدا می‌دانند در نتیجه حتی در غم و غصه جامه تیره نمی‌پوشند و شکر خداوند را می‌گویند: «از رضا که هست رامِ آن کرام/ جستن دفع قضاشان شد حرام/حسن ظنی بر دلِ ایشان گشود/که نپوشند در غمی جامه کبود.»
عاطفه بازفتی