به گزارش پایگاه خبری ربیع، در دهه شصت، یکی از ابزارهای تنظیم بازار و مقابله با تحریم، مبارزه با احتکار و احتکارگران بود؛ در مبارزه با محتکر، مردم نقشی محوری داشتند و آنها بودند که با هدایت مسوولان، می‌توانستند نشان دهند که چه کالاهایی به انبار فرستاده شده تا گرانی‌ها افزایش یابد. آخرین نمونه‌های احتکار را همین یک ماه قبل در ماجرای کامیون‌داران و قیمت هندوانه شاهد بودیم که به طرز مضحکی این کالا کمیاب و به شدت گران شد. اما در دهه‌های برخورد با احتکار تقریباً به تمامی فراموش شده و نقش مردم در مقابله با تحریم‌ها به پایین‌ترین میزان خود رسیده است و حتی در برخی موارد نظیر ناپایداری‌های بازار طلا و ارز، به نظر می‌رسد عملکرد خریداران، عمدتاً به زیان اقتصاد ملی است و آنها سکه‌ها و دلارها را در خانه‌هایشان احتکار کرده‌اند. تنزیل نقش مردم و تمرکز بر نقش دولت، نتیجه‌اش همانند آن چیزی می‌شود که در انتخابات ۹۲ رخ داد؛ یعنی وعده‌ای برای حل مشکلات با نگاه خارجی و اکنون بعد از پنج سال، ثابت شده است که چه ابتکار عمل پرهزینه‌ای به کشور تحمیل شده است. نادیده گرفتن نقش آحاد جامعه در مصرف، اسراف، خارج کردن ارز، واردات اجناس غیرضروری و… موجب آن می‌شود که مسوولیت اجتماعی شهروندان کاهش یافته و عملاً بار اصلی بر عهده حکومت بیفتد که طبیعی است، به تنهایی توان حل مشکلات را ندارد.