به گزارش پایگاه خبری ربیع، پنجم شعبان سال ۳۸ هجری قمری روزی مبارک و روشنی بخش تاریخ بشریت است در این روز حضرت امام سجاد علیه السلام دیده به جهان گشودند این میلاد مسعود را به پیروان امامت و ولایت تبریک عرض می‌کنیم آری، تقدیر خداوند بار دیگر آفرینشی شگفت را رقم زد و دل انگیزترین جلوه‌های صفات الهی را در جمال دل آرای شخصیتی بزرگ از تبارعلی (ع) آفرید. معراج عرفان و شور و عشق او آنچنان شکوهمند وپر رمز و راز بود که زیباترین روح پرستنده، «زین العابدین» لقب یافت و دلدادگی‌اش به جمال ربوبی در حال سجده موجب شد که او را «سجاد آل محمد (ص)» نام نهند.
زندگی آن حضرت همراه با حوادث بسیار حساس و مهمی بود; بویژه دوره سی و پنج ساله امامتش که خود نمونه‌ای متعالی از مبارزات حضرت است. یکی از مبارزات امام حضور در نهضت کربلاست همراهی آن حضرت در واقعه کربلا را می‌توان اولین تجلی چشمگیر درصحنه مبارزات به شمار آورد. زمانی که قیام خونین امام حسین (ع) تحقق یافت، جز دوستان خدا و دلهای مطمئن کسی دیگریارای همراهی حضرت را نداشت آن حضرت بی اعتنا به قدرتها و مظاهر طاغوت جلوه‌های شگفت از حماسه و ایثار را فرادید انسان‌ها قرار داد، هنگامی که در روز عاشورا امام حسین (ع) انسان‌ها را به یاری طلبید، امام زین العابدین (ع) با اینکه تنی تب دار و شرایطی سخت و جانفرسا داشت، به یاری پدر شتافت.
دومین محور مبارزات امام زین العابدین (ع) سخنان آن بزرگوارپیرامون ظلم ستیزی است. فردی که به نیایشهای آن بزرگوار فکرکند، به خوبی می‌فهمد که چگونه باید از ستمگران بیزاری بجوید وبه یاری مظلومان بشتابد و در این راه حرکت خود را بر اساس امامت امامان راستین قرار دهد. به عنوان نمونه فرازهایی ازدعاهای آن حضرت را مرور می‌کنیم:
«خدایا! از تو پوزش می‌خواهم اگر پیش روی من به کسی ستم شود ومن او را یاری نکنم، یا نعمتی به من ارزانی شود و سپاس آن رابه جا نیاورم، یا گناهکاری از من غذر خواهد و عذر او رانپذیرم، یا نیازمندی چیزی بطلبد و او را بر خود مقدم ندارم، یا حق مرد با ایمانی بر گردنم آید و آن را بزرگ نشمارم.» «خدایا! بر محمد و آل او درود فرست و در مقابل کسی که بر من ستم روا دارد، دستی (برای جلوگیری از ستم) و در مقابل کسی که با من ستیزه جوید، زبانی (برای روشن ساختن حق) و بر آن که بامن دشمنی کند، پیروزی عنایت فرما و در مقابل آن که در باره من حیله پیشه کند، راه چاره و در برابر آن که بر من آزار رساند، توانایی عطا کن و بر آن که به من ناسزا گوید یا از من عیبجویی کند، قدرت تکذیب و در برابر آن کس که مرا تهدید کند، امنیت عنایت فرما.» این جمله زیبا” زبانی، برای روشن ساختن حق” همان جهاد تبیینی است که امروز مطالبه رهبری عزیزمان است که باید مورد توجه پیروان امامت و ولایت قرار گیرد و عمیقاً به آن پرداخته شود.
مبارزه با عالمان درباری از دیگر شیوه‌های مبارزاتی امام سجاد (ع) است «محمد بن مسلم زهری» که از دانشمندان دینی آن عصر به شمارمی آمد، در زمان حکومت «عبد الملک مروان» جذب دربار شد و تاآخر عمر با دربار بنی امیه همکاری نزدیک داشت. امام سجاد (ع) در نامه‌ای او را توبیخ و سرزنش کرد. در آغاز نامه خطاب به او می‌نویسد: تو در حالتی قرارگرفته‌ای که هر کس از این وضع تو اطلاع یابد سزاوار است به حال تو ترحم کند.
نیز فرمودند: بدان کمترین چیزی که کتمان کردی و سبکترین چیزی که بر دوش گرفتی، این است که وحشت ستمگر را به آرامش تبدیل کردی و چون به او نزدیک شدی و دعوت او را اجابت نمودی، راه گمراهی را برای او هموار ساختی.
از مبارزات دیگر تربیت شاگردان مجاهد است پس از این که امام حسین (ع) به شهادت رسید، خفقان شدیدی بر جامعه حاکم گشت. به گونه‌ای که «مسعودی» می‌نویسد: «علی بن الحسین (ع)، امامت را به صورت مخفی و با تقیه شدید و در زمانی دشوار عهده دار گردید.» به این جهت امام (ع) به تربیت انسانهایی همت گمارد که بتوانند با روشنگری و توضیح معارف الهی مسیر اسلام راستین و تشیع سرخ علوی را استمرار بخشند. یکی از این شاگردان «یحیی بنام طویل» است که در مسجدپیامبر (ص)، در مدینه، برای مردم سخن می‌گفت و طرفداران ستمگران را این چنین مخاطب قرار می‌داد:
«ما مخالف شما و منکر راه و روش شما هستیم. میان ما و شمادشمنی آشکار و همیشگی است. هر کس به امام علی (ع) دشنام دهد، لعنت خدا بر او باد و ما از آل مروان و آنچه غیر خدامی پرستید، بیزاریم. به همین جهت «حجاج ابن یوسف» دستهاو پاهای او را قطع کرد و این شاگرد مکتب عشق با شهادت، که هنرمردان خدا است، دنیا را وداع کرد.»
اصولاً شخصیت امام زین العابدین (ع) به عنوان نمونه‌ای متعالی از مبارزه علیه حکومت اموی مطرح بود مردم او را با همین جهت گیری می‌شناختند. در همین راستا نام و یاد آنان از نظر خلفای بنی امیه جرم محسوب می‌شد وکسانی که آن حضرت از آنان ستایش و یا تعریف می‌کرد، به زندان افکند از «بیت المال» محروم می‌ساختند.» چنانکه فرزدق شاعرهمین عاقبت و فرجام را یافت و او که فقط شعری در مدح علی بن الحسین (ع) خواند به زندان افتاد و نامش از دیوان مالی حذف شد.
علی حاجیان