به گزارش پایگاه خبری ربیع، منتظران امام زمان در عصر غیبت، افزون بر بهره‌مندی از عنایات امام زمان و بهره‌گیری از علمای راستین، می‌توانند با استمداد از مجموعه‌ای از باورهای عمیق در باب امامت، خود را از غفلت‌ها و انحرافات زمانه غیبت مصون سازند و زمینه تکامل معنوی و اخلاقی خود را فراهم سازند و بدین‌وسیله زمینه‌ساز ظهور امام غایب خود شوند.
نخستین باور مؤثر در سوق دادن منتظران به‌سوی مکارم اخلاقی، اعتقاد به وجود امام زمان است. معرفت به وجود امام، سبب ایجاد گرایش درونی به حضرت می‌شود و زمینه‌ساز همراهی و همسویی منتظران با ایشان می‌گردد.
باور دیگری که در مسیر کمال معنوی، منتظران را یاری می‌دهد، اعتقاد به ظهور حضرت است؛ انتظار ظهور امام مهدی موجب می‌شود فرد منتظر، از یک طرف با ایجاد صفات اخلاقی، در به دست آوردن ویژگی‌های یاوران آن حضرت بکوشد و از سوی دیگر، در هر زمانه خود را برای ظهور ناگهانی ایشان آماده سازد و نیز برای تحقق ظهوری که انتظار آن را می‌کشد، زمینه‌سازی کند.
اعتقاد به علم فراگیر امام نیز از مهم‌ترین عوامل مؤثر در دوری انسان منتظر از رذایل و حرکت او به سمت فضایل است.
کسی که همواره خود را در منظر امام می‌داند برای سیر معنوی، انگیزه‌ای قوی پیدا می‌کند و ظاهر و باطن خود را از هر آن‌چه او را از چشم امام می‌اندازد، دور می‌سازد. البته با تحلیل دقیق علم فراگیر امام، به حضور وجودی او در عالم می‌رسیم.
منتظران با دستیابی به این درک عمیق از امام نه‌تنها امام را عالِم به خود می‌دانند، بلکه هر لحظه خود را در محضر او می‌بینند. ارادت و محبت منتظران به امام رئوف خود نیز از مؤثرترین عوامل در تربیت نفوس و تزکیه روح آن‌ها به شمار می‌آید.
فرد منتظر با اکسیر عشق به امام خود، جان و روح خود را در پرتو شعاع نورانی او قرار می‌دهد؛ با حرارت عشق، آلودگی‌های خویش را می‌سوزاند و با آب حیات‌بخش آن، گلستان وجود خود را بارور می‌سازد.
بر اساس آن‌چه بیان شد، اگرچه شرایط موجود در عصر غیبت امام معصوم، جامعه و فرد را به سمت حیرت و گمراهی سوق می‌دهد و در وادی غفلت گرفتار می‌سازد اما بارور ساختن مجموعه باورهای شیعیان نسبت به امام می‌تواند در زمان غیبت نه‌تنها انحراف، حیرت و غفلت را از منتظران بزداید، بلکه می‌تواند آن‌ها را در سیر معنوی و تزکیه اخلاقی تا بالاترین درجات دستگیری نماید؛ از این‌رو از جمله بهترین راهکارها برای سوق دادن منتظران به سمت کمالات اخلاقی و مراتب و مقامات معنوی، تعمیق مجموعه‌ای از باورهای آن‌ها نسبت به امام زمان است.
بنابراین بر فرد منتظر و جامعه منتظران ضروری است با بارور ساختن این باورها، فضایل اخلاقی را در جامعه شیعی گسترش داده و زمینه ظهور را فراهم سازند.
امروز هم در ایران ما که مهد تشیع و بزرگ‌ترین مرکز گسترش اسلام ناب محمدی (ص) است و هم در تمامی سرزمین‌های اسلامی توجه به منبع نورانی امامت و پیروی عملی و به‌کاربستن دستوراتشان باید بیش‌ازپیش مورد توجه باشد و تمام امکانات و همت مسلمانان باید گسترش فرهنگ دین مبین اسلام باشد تا توطئه‌های تهاجمی دنیای استکبار در دورسازی مسلمانان از فرهنگ غنی قرآن و سنت پیامبر (ص) و اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام نقش برآب شود و این فرهنگ ناب انسانی گستره جهانی یابد.
مظفر حاجیان