نجمه کریمیان

به گزارش پایگاه خبری ربیع، صدا واژه‌ای است پر معنا که گوش را می‌نوازد و روح را صفا می‌بخشد. در این میان صداهایی وجود دارد که آهنگشان به گونه ای خاص گوش نواز است و در خاطر باقی می‌ماند. صداهایی که مثل زیبایشان تصویری از یک قاب زیبا را در ذهن پدیدار می‌کنند. سخن از صدا که به میان می‌آید ذهن‌ها به سمت و سوی هنری ماندگار و ریشه دار حرکت می‌کند و هنر دوبله به زبان می‌آید.

هنر دوبله چنان با خاطرات کودکی و بزرگسالی ما عجین شده که بخشی از خاطرات ماندگار صوتی و تصویری را برای ما رقم زده است. صداهایی که هر گاه به گوش می‌رسید لبخندی از سر رضایت را بر لبانمان نقش می‌بست. دوبلورهای مشهور و توانای کشورمان با جادوی صدای خود در ذهن‌ها ماندگار شدند. اما چند صباحی است صداهای بی تکرار دوبله یکی پس از دیگری از این دنیا رخت می‌بندند و به سرای باقی می‌شتابند و ما در حسرت شنیدن دوباره این حنجره‌های طلایی می‌مانیم و صد افسوس که بازگشتی وجود ندارد.

عرصه دوبله ستارگانی بی مانند را از دست داد. صداهایی که حتی از خود نقش نیز ماندگارتر شدند. دوبلورهایی که در این سال‌های اخیر از بین ما رفتند هر کدام با شخصیتی ماندگار شدند. از حسین عرفانی گرفته تا جلال مقامی و از منوچهر اسماعیلی گرفته تا به همین تازگی ناصر طهاسب همه و همه دیگر تکرار نمی‌شوند. به زبان ساده می‌توان گفت دوبله مدت‌هاست یتیم شده و هیچ گاه فقدان این عزیزان جبران نخواهد شد، این واقعیت را باید پذیرفت که نسل طلایی دوبله تکرار نشدنی است.

 نسلی که بیش از نیم قرن برای مردم و از سر عشق به این هنر می‌پرداختند. و اگر نبود عشق به این حرفه پای ماندن در کار نبود چرا که در این هنر خبری از دستمزدهای وسوسه انگیز نیست و فقط عشق می‌تواند یک دوبلور را سرپا نگه دارد. آری نسل طلایی دوبله را عشق ماندگار کرد و برای همین است که آوای صدایشان در ذهن ما به یادگار باقی مانده است. این بزرگان نه شیفته شهرت بودند نه دیده شدن. ماندند تا دوبله با قدرت بماند.

بزرگان دوبله هیچ گاه برای سختی این حرفه و در مقابل دستمزد ناچیز گلایه و شکایت نکردند و تمام قد با صلابت و پشتکار برای درخشش این هنر بی نظیر از هر چه سختی و مشقت بود عبور کرده تا لحظات خوشی را برای مخاطبان خود بوجود آورند.

 این لحظات دلخوشی سال‌های دور ماست که خبری از فضای مجازی و شبکه‌های رنگارنگ نبود. اما صدای های گیرا و سحرآمیز بر روی شخصیت‌های سریال‌های خارجی و ایرانی ما را کنار هم نگه می‌داشت که حتی شیفته بازی بازیگران این سریال‌ها می شدیم. صداهای آشنا و نوستالژیک که سریال‌هایی همچون سال‌های دور از خانه، هزار دستان، بینوایان، پزشک دهکده و …. به خاطرمان می‌آورد و کارتون‌های محبوب زمان کودکی‌مان. اکنون از بزرگان دوبله با تمام خاطرات شیرین و دوست داشتنی که برایمان رقم زدند ،تعدادی اندکی باقی مانده‌اند. چه خوب است تا زنده‌اند قدردان زحمات و تلاش‌های بی دریغ آنها باشیم و مسئولان فرهنگی به پاسداشت زحمات آنها نگاه ویژه‌ای به آنها داشته تا دیگر دغدغه مالی نداشته باشند.

نجمه کریمیان