به گزارش پایگاه خبری ربیع، ولادت حاج میرزا حسین خوشنویس زاده اصفهانی به سال ۱۲۸۸ شمسی در یک خانواده روحانی، هنری و علمی در اصفهان صورت گرفت. پدر و پدربزرگ مرحوم میرزاحسین هر دو از مفاخر علم و ادب و هنر در اصفهانند. پدربزرگ ایشان ملاعلی اصغر خوشنویس هنرمندی عالم که در مسجد سید اصفهان حجره درس داشته و شاگردان بیشماری را در طب و هنر تعلیم فرموده و به جامعه تقدیم داشته است. جد مادری ایشان نیز مرحوم آیت الله آقامیر محمدباقر روضاتی صاحب اثر ارزشمند روضات الجنات می باشد. میرزا حسین خوشنویس زاده اصفهانی در سن ۱۴ سالگی به تبعیت از پدر هنرمند و بزرگوارش به فراگیری هنر سوخت و معرق، طلاکوبی، خوشنویسی و نقاشی پرداخت و همزمان وارد هنرستان هنرهای زیبای تهران شد و به ادامه تحصیلات مشغول گردید.
در این ایام نیز از محضر بزرگانی از جمله میرزا هادی خان مختار تجویدی و نیز باقرخان سلیمی فعالیتهای خود را در رشته مینیاتور ادامه داد و سپس در هنرستان هنرهای زیبای تهران و مدرسه دارالفنون به تدریس پرداخت و مدارج عالی را یکی پس از دیگری پشت سرنهاد.
وی با استادان و بزرگان شاخصی از جمله استاد آقاتقی کلباسی و استاد حسین خطایی در زمینه هنر سوخت و معرق و با استاد حسین بهزاد و استاد محمد تجویدی و استاد مصورالملکی و میرزا آقای امامی معاصر رابطه نزدیک جهت همکاری داشت.
رشته سوخت و معرق، طلاکوبی و جلدسازی در خانواده آن مرحوم از نسلی به نسل دیگر انتقال یافت که هم اینک فرزند برومند شان آقای علی خوشنویس زاده اصفهانی به خوبی از مکتب پدر کسب فیض نموده و در این عرصه ادامه دهنده راه روشن آن بزرگوار است.
در مورد شخصیت علمی و دینی مرحوم خوشنویس زاده باید به روحیه والا و صفات و خصلتهای پسندیده وی اشاره کرد. ایشان همیشه مقید بود برای پرداختن به امور هنری با وضو باشد و دائماً در خلال کارها با صدایی خوش احادیث و اشعار عارفانه ای را زمزمه می کرد. اوج آفرینشهای هنری ایشان در خلال نیمه های شب و در سکوت دلپذیر و ملکوتی مردان خدا صورت می گرفت. در واقع او با حرکت دستان هنرآفرین خویش و چشمان شب زنده دارش مناجات می کرد.
هنر سوخت و معرق به لحاظ ذاتی و ویژگیهای کاربردی، تلطیف کننده روح و روان هنرمند هستند و چه عالی مرحوم خوشنویس زاده روح این هنر را درک کرده و توانسته بود با این ابزار خود را به خدای خودش نزدیکتر کند.
تلفیق کارهنری با مناجات شبانه و خلوتهای دوستانه با پروردگار، رمز ماندگاری هنر است و آن چه امروز از هنر سوخت و تازگی آن نزد ماست همه و همه به خاطر همین ویژگی است که از ضمیر میرزا حسین خوشنویس زاده اصفهانی تراویده است بارها و بارها از طرف مسوولان عالی رتبه حتی روسای جمهور بعضی از کشورها مورد تفقد و تجلیل قرار گرفت.
وی مردی مهربان و متواضع و انسان دوست و در عین حال در کارش بسیار جدی و علاقه مند و در هر حال مراقب احوال و درصدد کسب علم و هنر و فضیلت بود. وی با این که از نظر مالی در تنگنا قرار داشت در طول عمر پربار خویش، کسب مال و شهرت و مقام کمترین جایگاهی را در قاموس شخصیت وی نداشت.
به مطالعه بسیار علاقه مند بود و یکی از مریدان و مقلدان مرحوم آیت الله ارباب رحمه اله علیه بود که پس از مدتی از شخص ایشان اجازه حکم گرفت. اطرافیان، بستگان و هر کس که او را می شناخت اعتماد خاصی به او داشتند و در هر مرحله از زندگی خود را از مشاوره و مراوده با وی بی نیاز نمی دیدند.
معلمی، تدریس و پرورش شاگردان به ویژه در زمانی که در وزارت فرهنگ و هنر اشتغال داشت از جمله لذتهای شیرین زندگی آن مرحوم به حساب می آمد. به نماز و ادای فرایض دینی در حین تدریس بی نهایت اهمیت می داد و سرانجام این مرد خدایی پس از عمری خدمت و کسب فضایل و خصلتهای نیک اخلاقی که در همه تاثیر خاص خود را می گذاشت پس از ۸۵ سال به رحمت ایزدی پیوست و روی در نقاب تراب کشید.
میرزا حسین خوشنویس زاده اصفهانی در میان ما نیست اما مجموع آثار گرانبها و پرباری که هم اینک در هر یک از موزه های جهان و ایران اسلامی درخشش دارد معرف شخصیت هنری و علمی اوست. و چه به جا این شعر بر سنگ مزارش حک شده که:
آثار ما به صفحه گیتی نشان ماست از بعد ما نگاه به آثار ما کنید
انتهای پیام/