به گزارش پایگاه خبری ربیع، در روزهای اخیر بسیاری از چهره‌های سیاسی درباره لزوم گفت‌وگو در کشور سخن گفته‌اند. سخنان حسن روحانی در روز ۲۲بهمن و تاکید او بر لزوم بازگشت پیاده‌شدگان از قطار انقلاب نیز به گونه‌ای دیگر به بحث گفت‌وگوی ملی اشاره داشت. پیش از هر بحثی در‌این‌زمینه باید بدانیم که چه هدفی را از موضوعی تحت عنوان «گفت‌وگوی ملی» دنبال می‌کنیم و اینکه موضوع گفت‌وگو و افرادی که قرار است گفت‌وگو کنند مشخص شود. از‌سوی‌دیگر، باید روشن شود که این افراد قرار است با چه شیوه و روشی با هم وارد فضای گفت‌وگو شوند. اما آنچه به‌طور کلی قابل طرح است، این است که در کشور ایران در دهه‌های اخیر با وجود اینکه اهداف مشترک بین سلیقه‌ها و همه جناح‌ها وجود دارد، تا‌به‌حال اقدامی صورت نگرفته تا همه در کنار هم بتوانند بحث و تبادل‌نظر کرده و چالش‌های موجود را مدیریت کنند. درنتیجه مشاهده می‌شود که رقابت‌های سیاسی به نوعی دعوای سیاسی منجر می‌شود؛ دعواهایی که آثار تخریبی آن تا سال‌های سال در جامعه باقی می‌ماند همچنین افکار عمومی را تحت‌تاثیر خود در می‌آورد. این شرایط به این دلیل به وجود آمده که حوزه‌های تضارب رای، رقابت و منافع مشترک مشخص نشده است، درحالی‌که این مسئله باید به‌عنوان یکی از ضرورت‌های نظام مورد توجه تصمیم‌گیران قرار بگیرد؛ البته این را هم باید بدانیم که رسیدن به این مهم، از دست یک فرد یا حزب برنمی‌آید و لازمه‌اش اراده‌ای عمومی و ملی است و کلیت نظام باید با استفاده از تمام افکار و عقیده‌ها نسبت به این امر سعی داشته باشد؛ البته برای رسیدن به این مهم نباید تعجیل کرد و باید منتظر ماند زمان اجازه بدهد تا به تفاهم و وجه اشتراک برسیم و بتوانیم به‌واسطه فضای تعاملی به وجود آمده، این امکان را به دست بیاوریم تا مشکلات و البته اختلافات را کم کنیم. قطعا در چنین حالتی و درحالی‌که گفت‌وگو شعاع گسترده‌ای داشته باشد، آرامش لازم و قدرت تحمل به کشور تزریق می‌شود؛ البته متولیان این قضیه باید از جریان‌های مختلف باشد و این‌طور نباشد که یک تفکر خاص عهده‌دار انجام گفت‌وگوی ملی باشد، چون در این صورت قطعا نمی‌توانیم به دستاوردی مهم و تاثیرگذار برسیم. به‌هرحال می‌توان پیش‌بینی کرد که یکی از نتایج احتمالی گفت‌وگوی ملی، ممانعت از ریزش نیروهای انقلابی و بازگشت بسیاری از چهره‌ها به قطار انقلاب باشد.
انتهای پیام/