به گزارش پایگاه خبری ربیع، جمله سکوت الهام بخش وحدت را به خاطر دارید؟ در کشاکشهای سیاسی اواخر ۹۱-۹۰، این بخشی از گفتاری بود که توسط رییس جمهور وقت اعلام میشد. در دوره کنونی نیز، رییس جمهور مکرراً جناحها و جریانها را دعوت به وحدت میکند، اقدام نیکویی که معمولاً در همان سخنرانی نقض میشود و این اتفاق مکرراً افتاده. در آخرین نمونهها، در سخنرانی ۲۲ بهمن امسال هنگامی که رییس دولت جریانهای سیاسی را به همگرایی بیشتر دعوت کرد، فقط نام اصلاح طلبان و اعتدال گرایان را آورد (که البته دومی،عنوان بندی موهوم و بی عقبهای است که احتمالاً برساخت ذهنیت مشاوران دولتی است) و هیچ اشارهای به اصول گرایان نکرد؛ این که حتی در حد سخنرانی نیز ایشان حاضر نمیشود نام جناح رقیب یا منتقد خود را بیاورد و فقط به حامیان خویش میپردازد، چه معنا و مفهومی دارد. مضافاً بر اینکه در همین سخنرانی، آقای رییس جمهور به شکلی مبهم و کلی، از برگزاری همه پرسیای سخن میگوید که گویا طراحی بازی جدیدی برای به انحراف کشیدن مطالبات معیشتی-اقتصادی مردم است، آن هم با استناد به اصل ۵۹ قانون اساسی که موضوعاً بیان کننده اختیارات قوه مقننه است و معلوم نیست، رییس قوه مجریه با علم به این نکته، در حال طرح چه بحث یا ایدهای است. در حالی که به عنوان نمونه، مشخصاً به انحای مختلف در ماههای اخیر از طرح سؤال از رییس جمهور در موضوع مؤسسات مالی جلوگیری شده و آنچه ظرفیت مصرح در قانون اساسی است، مسدود میشود، اما یک ظرفیت ناشناخته و بی ارتباط با مسوولیت دولت، به عنوان یک درخواست عمومی مطرح میشود. این تناقضها حتماً مخل دعوت به وحدت است.
سرمقاله صبح نو/ دعوت به وحدت
به گزارش پایگاه خبری ربیع، جمله سکوت الهام بخش وحدت را به خاطر دارید؟ در کشاکشهای سیاسی اواخر ۹۱-۹۰، این بخشی از گفتاری بود که توسط رییس جمهور وقت اعلام میشد. در دوره کنونی نیز، رییس جمهور مکرراً جناحها و جریانها را دعوت به وحدت میکند، اقدام نیکویی که معمولاً در همان سخنرانی نقض میشود […]