به گزارش پایگاه خبری ربیع، در شرایطی که به نظر می‌رسد اختلافات داخلی بر سر موضوعات مختلف در کشور زمینه مساعدی برای بسط و ازدیاد دارند، اشاره رئیس جمهوری به لزوم حفظ همدلی داخلی و سخنان ایشان در باب این مسأله اقدامی ضروری بود. خصوصاً اینکه در روزهای قبل از این سخنرانی، اختلاف نظرهای داخلی کشور خصوصاً بر سر موضوع فیلترینگ تلگرام به سکه رایج اخبار سیاسی کشور تبدیل شده بود. یکی از طرف‌های این اختلاف نظر و به عبارتی اصلی‌ترین طرف ماجرا، دولت و شخص رئیس جمهوری بودند که در چند نوبت نسبت به این اقدام اعتراض کرده و در مخالفت با آن موضع گرفتند.
دیروز قبل از آنکه آقای روحانی سخنان خود را در سبزوار ایراد کند، بسیاری انتظار داشتند که قسمتی از این سخنرانی هم ناظر به همین اختلافات اخیر باشد و رئیس جمهوری یک بار دیگر جریان‌های رقیب دولت را به باد انتقاد بگیرد. با وجود این در سخنرانی آقای روحانی چیزی از این دست دیده نشد. اینکه این دست اختلاف‌نظرها و تفاوت دیدگاه‌های داخلی در سخنرانی دیروز رئیس جمهوری جایی پیدا نکرد به نظر یک رفتار و اقدام هوشمندانه و همه جانبه نگر است. در واقع عدم اشاره رئیس جمهوری به این مسائل اصلاً نمی‌تواند به معنای رها کردن آن موضوعات در دولت باشد. مواضع قبلی دولت و شخص رئیس جمهوری در این رابطه کاملاً روشن و واضح بوده و نمی‌توان تفسیری متفاوت از آن ارائه داد. چیزی که در چنین شرایطی مهم است ایجاد تعادل بین طرح اختلاف نظرهای داخلی به عنوان تجلی عینی آزادی بیان در کشور و همبستگی عمومی در برابر تهدیدات مشترک به عنوان تجلی وحدت ملی است. به عبارتی هیچ کدام از این دو نباید بر دیگری غلبه کرده و آن را از صحنه خارج کند. تأکید بر اختلاف نظرها و طرح مکرر آن با بی‌توجهی به وحدت ملی، در گام اول امنیت کشور در عرصه‌های عمومی را دامن می‌زند و موجبات تقابل‌های گسترده اجتماعی و سیاسی را فراهم می‌کند که خود می‌توانند به زمینگیر شدن کشور بینجامند. در واقع تأکید بر اختلاف نظرها اگر از حد خود بگذرد، دیگر نه نشانه آزادی بیان، بلکه عامل تشدید کننده تقابل‌ها خواهد بود. به همین ترتیب سرپوش گذاشتن بر بیان اختلاف دیدگاه‌ها در کشور به بهانه حفظ وحدت و امنیت ملی نیز منجر به زایش چیزی جز یک سیستم تکصدایی و دیکتاتوری نخواهد شد.
بنابراین تأکیدات اخیر رئیس جمهوری بر وحدت و همدلی ملی در کنار اشارات ایشان و دولت طی هفته گذشته بر برخی اختلاف‌نظرهای داخلی را باید در یک قاب و سیاست واحد دید؛ سیاستی که به نظر می‌رسد می‌خواهد وجود تعادل در میان این دو عرصه را به رخ بکشد. اما وجود چنین تعادلی چه نتیجه‌ای خواهد داشت؟ اولین نتیجه چنین تنوعی در موضعگیری ارسال پیام روشن به دشمنان خارجی است مبنی بر اینکه اگر ما در داخل بر سر مسائل جاری اختلافاتی داشته باشیم، از یک سو آن را طبیعی می‌دانیم و از سوی دیگر نمی‌گذاریم این اختلافات وحدت ملی ما را خدشه‌دار کنند. نتیجه بعدی مجموعه این موضعگیری‌ها را هم باید در بستر اجتماعی دید که کنترل تعادل و در عین حال رفتار مدنی ما در داخل را مد نظر دارد، بدین معنا که به عنوان یک جامعه متکثر اما متحد باید بیان اختلاف دیدگاه‌های خود را در جای خود و اتحاد خویش را هم در جای دیگری که لازم است مورد توجه قرار دهیم.