به گزارش پایگاه خبری ربیع، در ایران تا ۴۰سال قبل، استبداد شاهی مستقر بوده و انقلاب اسلامی موفق شد خواسته بزرگ مشروطه را محقق کند: جمهوری. در این جمهوری، راه‌های۳۰۰-۴۰۰ساله دولت‌های دیگر در مردمسالاری به‌سرعت پیموده شده است تا جایی که از ۳۰سال پیش از تحقق، روسای جمهور خود را -که عالی‌ترین مقام اجرایی کشور به شمار می‌روند- در برابر سؤال و ابهام نمایندگان مجلس می نشاند. این اتفاق در جامعه‌ای که تمایل و دانش سیاسی مردمانش با
به اصطلاح مترقی‌ترین ممالک غربی نه تنها برابری می‌کند، البته بر آنها برتری دارد، پیامدی جز تقویت سبد آگاهی عمومی ندارد. این افزایش آگاهی، متوقف بر شروطی است که مهم‌ترین آن حفظ کرامت مجلس و دولت در این رویارویی است. حفظ کرامت یعنی پرهیز از حاشیه‌روی در گفتار رییس جمهوری و پاسخگویی به سؤال یا سؤالات و ورودنکردن نمایندگان به رفتاری تبلیغاتی و جوسازی در صحن علنی. هر دو طرف تمایلات مشابهی دارند؛ دولت می‌خواهد عقبه رأی او فرونریزد و مجلس چشمش به انتخابات آتی و رأی دهندگان است و این دقیقاً مرز تمایز منافع ملی از قبیله گرایی و منفعت فردی است. با این همه قضاوت با مردم است و آنها که منتظرند این تلاش ها و پیگیری ها مرهمی باشد بر کاهش توان خریدشان و افزایش نرخ ها و به‌هم ریختگی اقتصاد خرد و کلان. در ایران اصل بر تفکیک قواست و سؤال از رییس جمهوری، نماد حقیقی اجرای این اصل که نهایتاً آورده‌هایش به افزایش شناخت جامعه خواهد انجامید.