نجمه کریمیان

به گزارش پایگاه خبری ربیع، بیست و سوم تیرماه در تقویم کشور به نام روز خانواده و تکریم بازنشستگان نام گذاری شده است.روزگاری دوران بازنشستگی دوران آرامش و آسایش بود، اما چند صباحی است که دیگر خبری از آن دوران نیست و هر کدام از بازنشستگان با هر حقوق و مزایایی با رنج و مشقت روزگار را سپری می کنند،بطوریکه پس از چندین سال کار کردن باید از نقطه صفر آغاز کنند و دوباره به کار مشغول شوند تا بتوانند از عهده خرج و مخارج زندگی برآمد ،چرا که حقوق ناچیز بازنشستگی کفاف هزینه های خانواده را نمی دهد و هر روز که میگذرد این حقوق آب می رود. این قشر از جامعه منتظر این دوران بودند تا پس از عمری کار و تلاش بدون هیچ استرس و فشاری باقی عمر را در آرامش و آسایش سپری کنند.

داستان دوران بازنشستگی غم انگیز تر از این حرف ها است و نه تنها باید از عهده خرج و مخارج زندگی برآمد تازه بایستی خرده فرمایشات فرزندان و نوه ها را نیز انجام داد و برای تامین خواسته های آنها یک جا که هیچ باید چند جا کار کرد تا مشکلات اهل خانه را سر و سامان داد و پس از سال ها دویدن و کار کردن همانند یک جوان بیست ساله به فکر آینده باشند.در حالی که دیگر نه توان کار کردن وجود دارد و نه روح و روانی آرامی باقی مانده است.دوران سخت بازنشستگی فقط به مسائل مالی ختم نمی شود و بازنشستگان با رنج های دیگری نیز دست و پنجه نرم می کنند.یکی از این رنج ها هزینه های بالای درمان است.زمانی که سن بالا می رود از گوشه و کنار بدن سرو کله بیماری ها پیدا می شود و از فشار خون گرفته تا گرفتگی قلب و عروق خود را نشان می دهد.

در‌این میان فشار روحی ناشی از دغدغه های مالی زندگی و آشفتگی های اقتصادی سبب می شود زودتر از موعد بیماری ها خودی نشان دهند.بعد از آن گذر بازنشستگان به پزشک و آزمایش و هزار نسخه مختلف پزشک می می افتد و اینجاست که پوشش بیمه ای درمان بسیاری از این هزینه ها را پوشش نمی دهد و بازنشسته محترم بایستی از جیب خود هزینه کند.

از دیگر رنج های بازنشستگان امروزی جایگاه تضعیف شده آنها در خانواده است.زیرا در برخی از خانواده ها دیگر خبری از احترام و بزرگداشت این انسان های شریف نیست و به نوعی احترام به آنها رنگ باخته است‌.واقعا چه بر سر خانواده ها آمده که دیگر مشورت و نصیحت بزرگترها خریدار ندارد و فقط به چشم یک تامین کننده مالی به آنها نگاه می شود.متاسفانه پیروی از سبک زندگی غربی سبب بروز این پدیده ناگوار در جامعه شده است و گویی بازنشستگان فراموش شده اند و کسی به فکر حال و احوال آنها نیست.این در حالی است که در گذشته همه گوش به فرمان بزرگترها بودند و به نصایح آنها گوش می دادند.

از اینکه چرا و چطور دوران مو سفید ها به روزگار سیاه تبدیل شده جای بسی تامل دارد اما قصد ما از این نوشتار این است که فقط در یک روز آنهم در روز تکریم بازنشستگان به یاد این قشر بزرگوار نیفتیم و با چاره اندیشی به فکر حال و روز بازنشستگان باشیم.از این رو لااقل مسئولان با همسان سازی حقوق بازنشستگان باری از مشکلات این قشر از جامعه بردارند و خانواده ها نیز بیشتر از گذشته هوای آنها را داشته باشند.

نجمه کریمیان