به گزارش پایگاه خبری ربیع، به نقل از ایسنا، اطراف بنای امامزاده ازناو (عین) و بر فراز تپه مذکور، گورستان کهنی وجود دارد که نشان از دفن مردگان سال‌های اخیر هم در آن دیده می‌شود.
بر روی همین تپه و در نزدیکی بنای امامزاده، بنای کوچکتری (امام زاده غین) از سنگ لاشه وجود دارد که شبیه آتشکده‌های چهار طاقی ساسانی است و متاسفانه اطلاعات مستندی در مورد آن موجود نیست.
در متون تاریخی، دلیلی بر اطلاق امامزاده عین و غین بر بناهای مذکور و همین طور انتساب مدفونین در مزار وجود ندارد؛ اما به طور قطع دارای ارزش و مقامی والا بوده اند که چنین بنای با شکوهی برای آن‌ها بر پا داشته‌اند.
بنای امامزاده ازناو که از زیباترین بناهای تاریخی استان همدان به شمار می‌آید در تاریخ ۲۱ اردیبهشت ۱۳۷۶ و به شماره ۱۸۶۷ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.
بنای مذکور فاقد کتیبه بوده، اما با توجه به نوع و سبک معماری و همچنین عمده مصالح مورد استفاده در بنا یعنی آجر، می‌توان گفت متعلق به دوره سلجوقیان است.
علاوه بر این، ساختار معماری بنا شباهت‌هایی با دیگر بنای شاخص استان همدان، یعنی گنبد علویان دارد.
این بنا دارای پلان مربع شکل و از نوع مقابر چهار ضلعی و یک طبقه است، که پلان آن به وسیله گوشه‌سازی به هشت ضلعی و پس از آن توسط قوس‌هایی به شانزده ضلعی تبدیل شده است، سپس گنبد دو پوسته ای بر آن قرار گرفته داده‌اند.
این روش آجرکاری در گنبد، شیوه نادری است که در معدود بناهای ایران مشاهده می‌شود؛ البته گنبد امامزاده ازناو از لحاظ فرم و شکل دارای ویژگی خاص خود است و مشابه آن در هیچ بنای دیگری وجود ندار .
بنای امامزاده در نمای بیرونی و به ویژه نمای شمالی، دارای تزیینات بسیار بدیع آجرکاری با نقوش گیاهی و هندسی و با آجر تراش خورده است؛ همچنین نقوش گیاهی شامل پیچک و تک برگ‌های زیبا و طرح‌های آجری چلیپایی، جلوه درگاه ورودی را زیباتر کرده است.
در نمای داخلی بنا، به جز طاق نماها تزیینات دیگری وجود ندارد؛ به طوری که این احتمال در ذهن ایجاد می‌شود که شاید سازنده، بنا را برای تزیینات آماده مرده اما این اتفاق عملی نشده است.
بر اساس مدارک مستند در سازمان میراث فرهنگی استان همدان، در وسط فضای داخلی امامزاده ازناو، ضریح چوبی ساده و فاقد تزیین قرار داشته که نوشته‌هایی به خط شکسته نستعلیق با جوهر آبی رنگ بر آن موجود بوده که امروزه قابل خواندن نیست و فقط نام کاتبی که از افراد مشهور محلی بوده قابل رویت است.
ساکنان بومی منطقه معتقدند که در زیر ضریح امامزاده قبری وجود داشته که آن را کنده و از بین برده‌اند؛ آثار تخریب خاک‌های زیر ضریح در هنگام بررسی سازمان میراث فرهنگی استان همدان در سال ۱۳۷۷ هجری شمسی این امر را تایید می‌کند.
انتهای پیام/