به گزارش پایگاه خبری ربیع، نمایندگان مجلس در همه مردم‌سالاری‌ها، مردم را نمایندگی می‌کنند و این نمایندگی، بالاترین عرصه اثرگذاری بر تصمیمات حاکمیت است؛ به قاعده مرکز-پیرامون، جایگاه و اثربخش بودن نمایندگان پایتخت یا شهرهای بزرگ به نسبت شهرهای کوچک هم بالاتر بوده و بخش عمده‌ای از میان‌داری مجلس با آن‌هاست. در دوره اخیر مجلس شورای اسلامی، دوم خردادی‌ها با انحای ترفندها -که چهره‌هایی مانند آقایان حجاریان، کرباسچی و کولایی از آن پرده برداشتند- توانستند لیست‌ها را دستکاری کنند و در تهران به پیروزی برسند. حالا حدود دو سالی از حضور این طیف در مجلس می‌گذرد و هر چه پیش‌تر می‌رویم رفتارهای سیاست‌بازانه آن‌ها افزایش یافته و دغدغه‌های مردم به حاشیه می‌رود. در هفته‌های اخیر چند عضو فراکسیون دوم خرداد (مشهور و غیرمشهور) در جایگاه اعلام موضع و پخش از تریبون رسمی قرار گرفتند و به جای ابراز حداقل دغدغه‌ای نسبت به مشکلات اقتصادی و ناکارآمدی‌های دولتی، با یک تقسیم کار آشکار فقط بیانیه‌های حزبی خود را جهت چند مساله فرعی و کوچک مطرح کردند. مجلس محل تضارب آراست و حتماً نطق نمایندگان می‌تواند و می‌بایست سیاسی باشد، اما نماینده‌ای که سالی‌یک‌بار هم اسم و نشانی از او نیست، آیا حق دارد فرصت نمایندگی خویش را این‌گونه به پای اقدام جریان خود بریزد. قبیله‌گرایی بلای جان سیاست‌ورزی است و اصلاح‌طلبان در فقدان ایدئولوژی و جهت‌گیری، چنین کژکارکردی را به غایت رسانده‌اند.