نجمه کریمیان

به گزارش «پایگاه خبری تحلیلی ربیع»؛فردا مصادف با میلاد باسعادت حضرت فاطمه زهرا (س)، دخت گرامی پیامبر اکرم (ص) است؛ روزی که در تقویم کشور ما با عنوان روز مادر مزین شده و فرصتی دوباره فراهم کرده تا در ستایش مقام والا و بی‌بدیل مادر سخن بگوییم. هرچند نوشتن درباره مادر کاری دشوار است، زیرا هیچ واژه‌ای توان توصیف عمق مهربانی، عظمت روح و بزرگی فداکاری او را ندارد، اما دل آدمی ناخودآگاه نیاز دارد اندکی از این دریای بی‌پایان محبت را به زبان بیاورد.

واژه «مادر» خود جهان کوچکی از عشق، شور و زندگی است؛ واژه‌ای که در دل خود همه معانی نیک، همه خیر مطلق و همه زیبایی‌های عالم را جای داده است. رسالت مادر، رسالتی زمین‌گیر و محدود نیست؛ او نخستین مأمن انسان است، آغوشش اولین خانه و نگاهش اولین چراغ راه. نوزادی که تازه چشم به دنیا گشوده، هنوز معنای واژگان و مفاهیم را نمی‌فهمد، اما آرامش بی‌نظیری که در آغوش مادر تجربه می‌کند، نخستین درس اعتماد به جهان است.

قلب مادر، دریایی است که هر موجش مهر می‌آورد و هر قطره‌اش آرامش. خستگی‌های روح، زخم‌های روزگار و سنگینی بار زندگی، در برابر گرمای دستان مادر رنگ می‌بازد. گویی دستان مادر جادویی دارد؛ جادویی که غبار غم را می‌زداید و به دل رمق دوباره می‌بخشد. زمزمه‌های مادرانه نیز همان نوای دلنوازی است که زندگی را به جریان می‌اندازد و امید را در روح انسان بیدار می‌کند.

مادر معجزه خلقت است؛ موجودی که خداوند در وجودش چشمه‌ای از رحمت خویش را به ودیعه گذاشته. هر مادری کتابی است پرمحتوا که سطرسطر آن با مهر، ایثار و فداکاری نوشته شده است. او کسی است که حریر محبت بر تن فرزند می‌پوشاند و خود جام بلا را می‌نوشد تا گزندی به جگرگوشه‌اش نرسد. رنج‌های فرزند، رنج‌های مادر است و شادی فرزند، روشنی چشم او. سخت‌ترین لحظه برای مادر، تماشای درد فرزند است؛ لحظه‌ای که بند دلش پاره می‌شود و تاب نگاه از او گرفته می‌شود.

اگر بخواهیم مادر را در یک جمله خلاصه کنیم، شاید نتوانیم؛ اما می‌توان گفت مادر یعنی عشق، مهر، زندگی و تداوم هستی. او فرشته‌ای است زمینی که بال‌هایش را برای آسایش فرزندان بر خاک می‌گستراند، بی‌آنکه از خستگی شکوه کند. هرچند پشت نگاه خندان مادر، اغلب بغض‌های ناگفته‌ای نهفته است؛ بغض‌هایی که هیچ‌کس از آن آگاه نمی‌شود، زیرا مادر برای عشق ورزیدن نیازی به دیده شدن ندارد.

محبت مادرانه، محبتی زمینی نیست؛ رشته‌ای است آسمانی که از پروردگار نشأت می‌گیرد. دعای مادر، کلید گشایش بسیاری از گره‌هاست و وقتی دستانش برای دعا به آسمان بلند می‌شود، گویا فرشتگان نیز همراهی‌اش می‌کنند. عشق او نه تمام می‌شود و نه می‌خشکد؛ زلال و روان است و زندگی را می‌چرخاند. ساز زندگی با وجود مادر کوک می‌شود و آهنگ شادی در خانه طنین می‌گیرد.در این روز خجسته، تنها می‌توان گفت: مادر، تو معنای تمام هستی هستی؛ و هیچ واژه‌ای در برابر عظمتت کافی نیست.

نجمه کریمیان