به گزارش پایگاه خبری ربیع، شانزده آذرماه به دلیل گرامی داشت یاد شهدای دانشگاه، روز دانشجو نامیده شده است. در این میان، باید دانشجو را شناخت، به توانایی هایش پی برد و زمینه های اثرگذاری وی را در جامعه آماده کرد. دانشجو، جوان طالب دانش است که آینده در دست اوست؛ کسی که متعلق به آینده است و آینده نیز متعلق به اوست. چنین فردی با داشتن توانایی و نیروی جوانی، و نیز با پشتوانه علمی و کوله باری از علوم و فنون متنوع، می تواند برای اداره آگاهانه و برنامه ریزی شده جامعه تصمیم بگیرد. بدیهی است جامعه ای که در آن، علم و فهم و محاسبه دقیق مورد توجه باشد، جامعه ای شکوفا و پیشرو خواهد بود.

علت نامگذاری “روز دانشجو”

بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، رژیم وابسته پهلوی که توانسته بود با کمک اربابان آمریکایی بر اریکه قدرت باز گردد، درصدد برآمد تا پایه های حکومت خود را تثبیت کند، اما غافل از اینکه مقاومت مردم بطور کامل از بین نرفته و ایران در اولین فرصت خشم و انزجار خویش را نشان خواهد داد.

نیکسون معاون رئیس جمهور امریکا در سال ۱۳۳۲، راهی ایران گردید. در حقیقت او می آمد تا نتیجه سرمایه گذاری بیست و یک میلیون دلاری را که سازمان جاسوسی امریکا، سیا، در راه کودتا و سرنگونی دولت مصدق هزینه کرده بود، از نزدیک مشاهده کند. ملت در حال افسردگی و از نفاق و تفرقه ای که استبداد توانسته بود در میان او ایجاد کند، ناراحت بود.

رهبری نهضت مقاومت، قصد رساندن صدای اعتراض مردم را به گوش جهانیان داشت و تلاش لندن و واشنگتن را که می خواست با مشروع جلوه دادن رژیم کودتا، امتیازات مورد نظر خود را در محیط آرام بدست آورد، خنثی کند. اجرای این برنامه به عهده کمیته هماهنگی دانشگاه تهران واگذار شده بود.

تظاهرات دانشجویان دانشگاه تهران، به عنوان اعتراض به ورود دنیس رایت، کاردار جدید سفارت انگلیس در ایران، از روز ۱۴ آذر ۱۳۳۲، آغاز گردید…

شهید چمران: وقایع آن روز چنان در نظرم مجسم است که گویی همه را به چشم می بینم، صدای رگبار مسلسل در گوشم طنین می اندازد، سکوت موحش بعد از رگبار، بدنم را می لرزاند، آه بلند و ناله جانگداز مجروحین را در میان این سکوت دردناک می شنوم. دانشکده فنی خون آلود را در آن روز و روزهای بعد به رای العین می بینم

هویت دانشجو

برای هویت صنفی بالقوه دانشجو، سه بعد کلی مطرح است که هر کدام شاخص ها و نشانه گرهای خاصی دارند: علم و معرفت (معرفت دینی، تفکر و شکوفایی روحیه حقیقت جویی، فرهنگ مطالعه، ارتقای معرفت و نو خواهی علمی)، اخلاق و معنویت (خود سازی معنوی، انتخاب الگو، رعایت آداب معاشرت)، تدبیر و سیاست (بینش سیاسی، تکلیف شناسی، دشمن شناسی، مشارکت سیاسی). یادگیری نقش ها و هنجارهایی که نقش ها را بیان می کنند از طریق جامعه پذیری است و پاسخ دانشجویان به دانشگاه برای اجرای نقش های مورد انتظار ممکن است متابعت، همانند سازی و یا درونی کردن باشد. متابعت ضعیف ترین و درونی کردن قوی ترین سطح جامعه پذیری است؛ لذا الگوهای علمی و فرهنگی بنیانی که از سوی دانشگاه ارائه می شود، باید طوری باشد که دانشجو آن ها را پذیرفته و درونی کند

جایگاه دانشجو

بدون تردید مهم ترین هدف در شکل گیری جامعه و حکومت، تلاش در راه تکامل بخشیدن به افراد جامعه است. رشد و پیشرفت هر جامعه، در دو بعد مادی و معنوی است و جایگاه دانشگاه در جامعه، حرکت دادن و هدایت افراد به سوی هر دو جنبه کمال و ترقی به شمار می آید. امروزه در جامعه اسلامی، مسیر هر دو حرکت باید آمیخته با معارف دینی باشد.

به دیگر سخن، دانشگاه و دانشگاهی باید در مسیر اسلام و در چهارچوب اندیشه های اسلامی حرکت کنند. بدیهی است در این راه، علوم تجربی به صورتی آموخته می شود که در مقام عمل، با مبانی دینی منافات نداشته باشد. در حقیقت دانشگاه، چراغی فروزان است که باید به برگزیدگان جامعه، راه و چاه را بنمایاند، تا آنها جامعه را هدایت کنند.

دانشجو و تولید علم

امروزه در هر نظامی، دانشگاه محلی برای تولید علم و نوآوری است. بدون تردید در این دنیای بزرگ و این طبیعت سترگ، ناشناخته های فراوانی وجود دارد. تولید علم یعنی پیمودن راه هایی که دیگران نرفته اند دست یابی به آنچه تاکنون بشر به آن دست نیافته است و کشف ناشناخته های فراوان موجود از دیدگاه رهبر انقلاب یکی از وظایف دانشگاه ها، نواندیشی علمی و تبدیل آن به انگیزه ای عام و مطالبه ای عمومی است. لازمه این معنا، اهمیت دادن به علم است. مقدمات، برنامه ریزی و اهتمام شدید به بهره بردن از وقت وامکانات دانشگاه، موجب می شود تولید علم، از شعار و آرمان به درآید و صورت عمل به خود پذیرد

امام خمینی (ره) و دانشگاه

“ای جوانان عزیز! و ای دانشجویان و دانشمندان! و ای امید امروز و فرداهای امت و اسلام! امانت بزرگ استقلال و آزادی که از دام دو قطب شرق و غرب با مجاهدت و فداکاری ملت عظیم الشان ایران به دست آمده است، به شما عزیزان سپرده شده و مسئولیت بزرگی به عهده همه گذاشته است، همه ملت به خصوص دانشجویان مسلمان که رهبران آینده هستند، مسئول نگهبانی از این امانت بزرگ الهی می باشند

رهبر معظم انقلاب و دانشگاه

“دانشگاه، نقطه ی اساسی هر جامعه و کشوری است.اگر دانشگاه اصلاح بشود، آینده ی آن جامعه اصلاح خواهد شد.اگر دانشگاه فاسد بشود، سرنوشت آن جامعه فساد است.این فسادی که در دانشگاه فرض می کنیم، ممکن است فساد اخلاقی باشد، یا فساد علمی.فساد علمی معنایش این است که در دانشگاه نه معلم برای درس دادن و یاددادن دلسوزی کند، نه متعلم و دانشجو برای یادگرفتن دلسوزی کند.نتیجه، بی سواد بارآمدن، بد فهمیدن و نفهمیدن و عدم رشد استعدادهاست.فساد اخلاقی، معنایش این است که آن که درس می خواند یا نمی خواند، از لحاظ اخلاقی، شرافت و شرف و غیرت و انگیزه و ایمان لازم را در خود پرورش ندهد.این هم نتیجه اش با شقق اول یکی است؛ شاید هم گاهی بدتر.آن عالمی که شریف نباشد، حمیت و غیرت دفاع از کشور و ملت و آرمانها و ارزشهای ملی و دینی خود را نداشته باشد، آن عالمی که دشمن را بر خودی ترجیح بدهد و خود را در اختیار دشمن ملت قرار بدهد، آن عالم از هر جاهلی بدتر است؛ همان دزدی است که با چراغ به دزدی می رود و بیشتر صدمه می زند.

اسلام، دانشگاه فراگیر

اسلام، تنها دینی است که جنبه های گوناگون زندگی انسان را در نظر گرفته و هدف دین را، کمال بخشیدن به مکارم اخلاقی دانسته است. بدیهی است در چنین مکتبی، تعلیم و تربیت از جایگاه ویژه ای برخودار باشد. مباحثی چون ضرورت تربیت انسان، آموزش جهت دار علم و نیز تبیین علم الهی، علم نافع و علم نورانی، نشان دهنده توجه اسلام به مسئله علم و فراگیر بودن آن است. با این حال از دید اسلام، عوامل مؤثری در جامعه وجود دارد که انسان تربیت پذیر را به سوی تعلیم و تربیت و علم آموزی رهنمون می شود. عوامل چون اراده و عنایت خدا، وجود پیامبران و امامان علیهم السلام ، در اختیار بودن قرآن، احادیث و دعاها، شعایر مذهبی و حتی به تصریح رهبرکبیر انقلاب، عزاداری ها و مجالس روضه، در کنار عوامل فردی، به اسل ام جایگاه یک دانشگاه عمومی را داده است.

تزکیه دانشگاه

یکی از رویدادهای بزرگ بعد از انقلاب اسلامی، انقلاب فرهنگی در دانشگاه ها بود. ایجاد دگرگونی در دانشگاه ها و نیز آماده سازی روند تکامل فکری و علمی، از جمله مسائلی بود که در شکل گیری انقلاب فرهنگی مد نظر قرار گرفت. گرچه اینک بیش از ربع قرن از این رویداد بزرگ می گذرد، هنوز گام های بلندی باید برداشته شود؛ از جمله، زدودن حالت غرب زدگی و نظام غربیِ حاکم بر دانشگاه، پایه گذاری مبانی علمی دانشگاه بر اساس اصالت فکری اسلام، تلاش در ایجاد وحدت فکری میان مراکز علمی و آموزشی، توجه به مسئله اخلاق فردی و علمی، و تهذیب نفس. پیمودن این مراحل، موجب ایجاد فضای روحی مناسب و تربیت دانشجویانی پاکیزه رفتار خواهد شد.

دانشگاه ایده آل

امروزه وجود دانشگاه و پرورش دانش آموختگان، در پرتو هزینه های سنگینی است که دولت ها آن را می پردازند و از نتایج آن بهره می برند. رشد علمی کشور، افزایش قدرت تولید و توسعه فناوری، از آثاری است که تربیت دانشجو برای جامعه به ارمغان می آورد. ورود به این صحنه و تلاش برای به دست آوردن آن نتایج، مستلزم داشتن زمینه هایی است که همت و تلاش دو چندان نخبگان علمی کشور، و نیز جرئت اقدام برای چنین تحولی از شمار آن است. با بستر سازی مناسب و عبور از مراحل گوناگون می توان دانشگاه ایده آل، را به وجود آورد؛ دانشگاهی که محل رشد مغزهای متفکر، و در عین حال جایگاهی برای بهتر اندیشیدن و به خدا باوری رسیدن باشد.

دانشگاه و پژوهش

بحث جست وجو کردن، تحقیق نمودن، تفحص و پرسیدن، واژگانی است که همه در قالب واژه ای به نام «پژوهش» می گنجد و دانشگاه، از مهم ترین مراکزی است که این وظیفه را بر عهده دارد. در دانشگاه استاد باید ره گشای حرکت آموزشی ـ پژوهشی مداوم باشد. از سوی دیگر، دانشجو کسی است که در این مسیر، نه تنها مشارکت کند، بلکه سهمی واقعی و مؤثر بر عهده داشته باشد. بدین ترتیب، واژه پژوهش، از حرف به عمل تبدیل می شود. به دیگر سخن، پژوهش آن گاه معنا پیدا می کند که استادان و دانشجویان، در راه پیشبرد مرزهای دانش، به تکاپو، تلاش و کوششِ پی گیر ادامه دهند و به افق های جدیدی در وادی علوم دست یابند.

دانشگاه و تولید علم

امروزه در هر نظامی، دانشگاه محلی برای تولید علم و نوآوری است. بدون تردید در این دنیای بزرگ و این طبیعت سترگ، ناشناخته های فراوانی وجود دارد. تولید علم یعنی پیمودن راه هایی که دیگران نرفته اند دست یابی به آنچه تاکنون بشر به آن دست نیافته است و کشف ناشناخته های فراوان موجود از دیدگاه رهبر انقلاب یکی از وظایف دانشگاه ها، نواندیشی علمی و تبدیل آن به انگیزه ای عام و مطالبه ای عمومی است. لازمه این معنا، اهمیت دادن به علم است. مقدمات، برنامه ریزی و اهتمام شدید به بهره بردن از وقت وامکانات دانشگاه، موجب می شود تولید علم، از شعار و آرمان به درآید و صورت عمل به خود پذیرد.

دانشگاه در پیام اسلام

دین مبین اسلام، در جایگاه مکتبی آموزشی، مجموعه ای است از باورها و نگرش ها، اخلاقیات و ارزش ها، و نیز شعائر و مناسک دینی، از سوی دیگر، دانشگاه، مجمعی از دانشجو، استاد و برنامه های آنهاست. بنابراین، تحقق اسلامی شدن دانشگاه ها، به این معناست که فضای کلی حاکم بر استاد و دانشجو و محتوای درسی آنها، فضایی در راه تحکیم باورها و اندیشه های دینی باشد. پس آن مجموعه علمی، متناسب با ارزش های اسلامی و نیاز جامعه مذهبی حرکت کند و اسلام و ایمان، در درون آن و با عنوان پایه و زیربنای نظریات مطرح گردد. بدین ترتیب، زمانی که دانشگاه اسلامی شکل گیرد، فضای دینی و انسانی تحقیقات، پرورش روحی و علمی، و نیز استقلال جامعه اسلامی عملی می شود.

انتهای پیام/