به گزارش پایگاه خبری ربیع، واقعیت صحنه‌ عمومی کشور و زندگی و معیشت مردم نشان از وجود یک جنگ اقتصادی تمام‌عیار دارد. دشمنان نظام و ملت ایران پس از پیاده‌سازی ترفندهای مختلف در قبال ملت ایران برای تسلیم‌سازی آنها در مقابل خود، اکنون در یک نبرد بی‌امان اقتصادی، با هدف قرار دادن ملزومات حیاتی و زیرساخت‌های اساسی اقتصادی ایران، اقتصاد و معیشت مردم را مورد تهاجم قرار داده‌اند تا به زعم خود، زمینه‌های نارضایتی و ناامیدی مردم و در گام بعدی، بی‌تفاوتی آنها در قبال سرنوشت کشور و در نهایت، ضعف و شکنندگی درونی در مقابل توطئه‌های خارجی را فراهم
کنند.
می‌توان گفت که جنگ معیشتی، از انواع رقابت غیرمستقیم در نظام بین‌الملل است که طی آن، آنگاه که بازیگری نمی‌تواند با روش‌های سخت مانند تهدید، جنگ نظامی و… طرف مقابل خود را تسلیم کند، می‌کوشد با تأثیرگذاری بر منابع حیاتی طرف مقابل و ایجاد محدودیت برای وی در دسترسی به این منابع، به تدریج زمینه‌های تسلیم آن را فراهم کند؛ بنابراین، اولا روی آوردن دشمن به جنگ معیشتی، نشان از بی‌اثر شدن سایر حربه‌ها و ابزارهای محاربه‌ وی است و ثانیا هدف از این جنگ، چیزی جز تسلیم ملت ایران نیست.
نکته‌ مهم در این زمینه و سبب مهمِ روی آوردن و تمرکز دشمن بر این نوع نبرد این است که به سبب ماهیت متفاوت این جنگ با جنگ نظامی، گرفتن آرایش جنگی و آمادگی برای نبرد در این جنگ، دشوارتر از جنگ نظامی است؛ زیرا در جنگ نظامی، تهدید متوجه جان و جسم افراد است، اما در جنگ اقتصادی و معیشتی، تهدید متوجه معیشت و مادیات زندگی است و در حالی که اثرگذاری تهدید در حالت اول، آنی است در حالت دوم، اثرگذاری تهدید آنی نیست و حتی ممکن است در ظرف یک هفته، یک ماه و حتی بیشتر از آن، بر زندگی و معیشت مردم اثر بگذارد؛ بنابراین واکنش به جنگ نظامی بسی آسان‌تر و سریع‌تر از جنگ اقتصادی و معیشتی است.
به عبارت دیگر، به سبب رویارویی مستقیم با دشمن و سنگر گرفتن عینی در مقابل آن در جنگ نظامی، حفظ و ارتقای آمادگی برای مقابله با دشمن در رویارویی نظامی آسان است؛ یعنی رزمندگان با دیدن تهدیدهای دشمن به راحتی انگیزه‌ مقابله پیدا می‌کنند؛ اما در جنگ معیشتی کنونی، پی بردن به نقشه‌های دشمن و ایجاد آمادگی و انگیزه‌ مقابله در مقابل آن، به راحتی برای همه‌ مردم امکان‌پذیر نیست؛ زیرا در کنار فشارهای خارجی، ضعف‌های درونی نیز وجود دارد. علاوه بر این، در نبرد نظامی، معمولا همه‌ کسانی که وارد عرصه‌ نبرد می‌شوند، از حداقلی از آمادگی رزمی و دفاعی برخوردارند؛ اما در جنگ معیشتی همه‌ رزمندگان از حداقل توانایی برخوردار نیستند.
تفاوت دیگر این دو نوع جنگ در ماهیت نیروهای درگیر، دامنه‌ و وسعت درگیری است. برخلاف جنگ نظامی که تعدادی از مردم، اعم از نیروهای نظامی و نیروهای داوطلب مردمی، در آن درگیر هستند و صرفا آنها هستند که به طور مستقیم درگیر نبرد با دشمن بوده و سختی‌های نبرد را به جان می‌خرند، سربازان و رزمندگان جنگ معیشتی عموم مردم هستند از غنی و فقیر گرفته از طبقه متوسط تا طبقات مستضعف گرفته و از مسئولان و دولتمردان تا تک‌تک افراد جامعه را دربرمی‌گیرد؛ بنابراین، میدان درگیری و عملیات در این جنگ وسیع بوده و همه را در برمی‌گیرد.
درنتیجه، جنگ معیشتی به لحاظ ماهیت، دامنه‌ وسیع‌تر و نبود حداقل آمادگی در همه‌ رزمندگانِ ‌جنگ معیشتی، تلفات و آسیب‌های بیشتری را به کشور وارد می‌کند.