به گزارش پایگاه خبری ربیع، کشور در شرایط ویژه و مهم قرار گرفته است از یک طرف گرانی و تورم به سرعت پیش می رود از طرفی بورس و سهام های مختلفی که معامله می شود رشد نجومی و سنگینی داشته و دارند نیز مردم شاهد پرواز قیمت ارز از جمله دلار هستند که متاسفانه بر قیمت همه کالاها حتی آنهایی که صد در صد داخلی است اثر شدید دارد و قیمت دلار به حدود ۲برابر در طول چند روز رسیده است؟ کسی نیست که این سرعت گرانی را نفهمد اما عکس العمل مناسب دیده نمی شود!؟ دلاری را که بارها گفته اند نخرید ضرر می کنید کنترل نمی کنند شاید هم از دستشان در رفته است؟
والا چه مفهومی د ارد و چه اتفاقی افتاده است که باید دلار اینگونه گران شود! طلا چرا این راه را با این سرعت طی می کند و کسی مانع نمی شود؟ گوشت و مرغ و حبوبات و خوراکی ها که تماما در کشور تولید می شوند چرا بی ترمز شده اند و هفتگی گران می شوند؟
از طرفی دیده می شود تولید کنندگان شیر و ماست و لبنیات میاردی جایزه می دهند اما قیمت ها را به موازات گران می کنند مسئولی هم پیدا نمی شود بپرسد چرا اگر قیمت تمام شده زیاد می شود جایزه می دهید؟ چرا بجای این جایزه ها از افزایش قیمت جلوگیری نمی شود؟ آیا نمی شود جوایز را بین کل خریداران با کاهش قیمت ها توزیع نمود؟
راستی سازمانی هست که در صد سود اینگونه تولیدیها را محاسبه کند و ببیند چند صد میلیون یا میلیارد یا چند هزار میلیارد سود سالانه با چه فرمول و منطقی جور در می آِید؟ و در عوض به مدیرانشان چندصد میلیون و بیشتر پاداش می دهند! این پول ها از کیست؟ از کجاست؟ کم فروشی؟ گرانفروشی؟ بی رحمی؟ و به دست آوردن آن به قیمت له شدن افراد زیادی از جامعه؟ چه نهادی باید وارد عمل شود و روابط تجاری و داد و ستد ها را تنظیم کند تا مردم بتوانند با آرامش بازار زندگی کنند؟ بی شک یکی از مهمترین ارکان نظام اسلامی، که ریل گذاری مسیر حرکت کشور را بر عهده دارد، مجلس شورای اســلامی است چرا که مجلس در راس امور است؟ و می تواند با ریل گذاری درست و نظارت بی تعارف مجریان را در ریل قرار دهد و آرامش را به مردم هدیه کند.
در این میان تنظیم کننده قوا یعنی رهبری عزیز و فرزانه توصیه هایی دارند که اگر به کار بسته شود کارساز است و می تواند بخش عمده مشکلات حل کند؟ این روزها با توجه به فشار مشکلات بر اقشار مختلف بویژه سطوح در آمدی پایین جامعه و سخت شدن زندگی بر مردم مسئولان مختلف انگشت بسوی دیگری نشانه می روند تا خود را مبرا و دیگری را مقصر شرایط موجود معرفی کنند که البته مقصر هر که باشد و حتی قصور او تایید گردد مشکل برای مردم حل نخواهد شد بلکه باید همه مسئولان در وضعیت دست به دست هم دهند و تصمیم های معقول و منطقی بگیرند و مردم را با عملکرد درست امیدوار نمایند. مجلس و دولت می توانند بدون جو و غوغا سالاری همکاری کنند اما از وظیفه ذاتی خود نیز کوتاه نیایند چنانچه فرمودند: اعتقاد بنـده این اسـت و همیشـه عقیـده ام در همـه ی دولت هـا ایـن بـوده کـه مجلس بایـد با این همکاری به معنای دولت همکاری کند؛ اما گذشـت از حقـوق مجلـس نیسـت؛ بایسـتی حق‌تان را استیفاء کنید؛ تحقیق کنید، تفحص کنید، مؤاخـذه کنید کـه چرا نشـد، چرا کم شـد، چرا جـور دیگـر شـد. ۹۵/۳/۱۶
توصیه دیگر این است که دولت خود را به قانــون مصوب مجلس ملتزم بداند: قانـون – وقتـی کـه بـا سـاز و کار قانـون اساسـی پیـش رفـت – حتمیـت و جزمیـت پیـدا می کنـد… اگـر قانـون نقـص دارد، ضعـف دارد و غلـط اسـت، عـوض بشـود؛ امـا تـا مادامـی کـه قانـون، قانـون اسـت، حتمـا بایسـتی بـه آن عمـل بشـود و بـه آن اهمیـت داده بشـود. ۸۷/۶/۲
اما مجلس هرگز نباید ساکت و خاموش باشد چرا که برای احقاق حقوق مردم فریاد هم لازم است ، رهبر انقلاب فرمودند: بنـده طرفـدار مجلـس سـاکت و سـر بـه زیـر و سـربجنبان در مقابـل هـر حـرف نیسـتم. ِ معتقـدم مجلـس نبایسـتی رکود و سـکون داشـته باشـد و بایـد متحـرک و فعال و پرنشـاط باشـد. خود مـن هـم اول انقلاب و در دوره اول مجلـس نماینـده مجلـس بـودم. مجلـس بـه نماینـده فعال که کار کنـد، فکـر و بحـث و اسـتدلال کنـد و به طـور منطقـی اثبـات و رد کنـد، احتیـاج دارد. امـام بارهـا بـه مـا می گفتنـد کـه مباحثه هـای طلبگـی بایـد سرمشـق شـما در مجلـس شـورای اسلامی باشـد. ۸۲/۹/۲۶
نیزتوصیه فرمودند با نشان دادن اختلاف بین مجلس و دولت، مردم را ناامید نکنید.(مطلب دیگر هم همین توصیه ای اسـت که من همیشـه دارم و آن، هم افزائی با قوه ی مجریه اسـت – قـوه ی مجریه و قـوه ی قضائیه، لیکـن عمدتـا قـوه ی مجریـه؛ چـون سـر و کار مجلـس بـا قـوه ی مجریـه اسـت – بایـد هم افزائـی کـرد. نبایسـتی کار را جـوری تنظیـم کـرد، جـوری پیـش بـرد کـه معنایـش دعـوا و اختلاف باشـد؛ ایـن در بیـرون، روی مردم، خیلـی تأثیراتش بد اسـت. گاهی دیده می شـود کـه مثلًا در مجلـس، در یـک نطقـی، در یـک اظهارنظـری، یـک حرفی زده می شـود. خب، حـرف کـه زده شـد، پرتاب شـد دیگـر. اگـر خدای نکـرده حرفـی باشـد کـه کسـی را یـا جمعـی را متهـم کنـد، جبرانـش به آسـانی ممکـن نیسـت؛ مـردم را ناامیـد می کنـد.۳/۸/۹۰
در عین حال مجلس وظیف دارد از دولت برایر کاستی ها و کم کاری ها و گرانی های امروز و سال های مسئولیتش پاسخ بخواهد که فرمودند: شـما [نمایندگان مجلـس] هم باید پاسـخ بدهیـد، هم باید پاسـخ بخواهیـد… سـازوکار قانونی، پاسـخگویی دسـتگاه های اجرایی به مجلس اسـت. شـما باید پاسـخ بخواهید و در زمینه ی کار خودتان هـم بایـد پاسـخ بدهیـد. اولویت هایتـان را مشـخص کنیـد… ایـن اولویت هـا را آنجایـی کـه بـا پاسـخگویی و توضیـح خواسـتن از دسـتگاه های دولتی بایـد حاصل شـود، مشـخص، اولویت بندی و حتی زمان بنـدی کنیـد؛ بعد هم بـه مـردم گـزارش بدهیـد و بگویید مـا می خواسـتیم ایـن قانـون را وضـع کنیـم، می خواسـتیم بـا ایـن مشـکل مقابلـه کنیـم؛ زمـان آن شـش مـاه بـود، سـر شـش مـاه به اینجـا رسـیدیم. ۲۷/۳/۸۳
مظفر حاجیان