به گزارش پایگاه خبری ربیع، شاید تصورش عجیب باشد اما ویروسها موجودات زنده هستند و برای زنده ماندن تلاش میکنند. تلاش این مجودات میکروسکپی برای بقا در نوع خوش عجیب و البته جالب است. ویروسها هرگاه احساس کنند که حیاتشان در خطر است سعی میکنند با جهش ژنتیکی بر مشکلات غلبه کنند. ویروس کرونا یا همان کویید ۱۹ نیز مانند دیگر اعضای خانواده ویروسها حاصل یک جهش ژنتیکی جدید است. ویروسها برای زنده ماندن وابسته به جانوران دیگر هستند. تصور کنید حیواناتی که زنجیره غذایی شیرها را تشکیل میدهند از بین بروند. در این صورت قطعاً شیرها نیز از بین خواهند رفت. ماجرای کرونا نیز دقیقاً به همین صورت است.
کرونا، همانند سایر ویروسها، برای زنده بودن، نیاز به بدن میزبان دارد. این ویروس بیرون از بدن انسان، بعد از مدتی – بسته به شرایط و دما – از بین میرود ولی وقتی وارد بدن میشود، فعالیت خود را آغاز میکند: هم فرد میزبان را بیمار میکند و هم او را تبدیل به یک “ناقل” میکند. بنابر این تنها وسیله فعالیت و انتقال ویروس کرونا “ما انسانها” هستیم. اگر ما به مدت فقط ۲ هفته تمام تماسها و ارتباطات انسانی را قطع کنیم و در خانه بمانیم، اتفاقی که میافتد، این است:
ویروسهای پراکنده در بیرون بدن، از بین میروند.
تکلیف ویروسهای موجود در بدن انسانها تعیین میشود: عده بسیاری بر ویروس غلبه میکنند و اندکی نیز با هزار تأسف جان خود را از دست میدهند.
چون ویروس از انسان به انسان منتقل میشود، در مدت قطع ارتباطات انسانی، فرد جدیدی کرونا نمیگیرد یا امکان ابتلا به حداقل میرسد.
با کاهش مبتلایان جدید، فشار بر کادرهای و امکانات درمانی کم میشود و در نتیجه تعداد بیشتری از بیماران موجود بهبود پیدا میکنند.
کسانی که بدون اضطرار (دقت کنید: اضطرار و نه فقط نیاز) از خانه خارج میشوند، سربازان بی جیره و مواجب کرونا هستند که مرتکب چند جنایت ضدبشری میشوند:
خودشان را در معرض بیماری قرار میدهند.
دیگران را آلوده میکنند و قاتلشان میشوند.
فشار بر کادر درمانی و تجهیزات محدود را مضاعف میکنند؛ هم جان کادرهای درمانی را به خطر بیشتری میاندازند و هم به بیماران موجود جفا میکنند.
ما – دقیقاً همه ما هشتاد و چند میلیون ایرانی – دو راه بیشتر نداریم:
۱- دست کم دو هفته در خانه بمانیم و بیرون نرویم. (مخصوصاً دور دید و بازدیدهای عید را خط بکشیم) و به کار کرونا پایان دهیم.
۲- بی اعتنا باشیم و با این توهم که “من نمیگیرم” از خانه بیرون برویم، فاجعه ابتلای میلیونی را رقم بزنیم، ساختار پزشکی را فرسوده و منهدم کنیم و خودمان و عزیزانمان مبتلا شویم یا حتی بمیریم.
کرونا، داروی قطعی دارد: “ماندن در خانه” دست کم به مدت ۱۴ روز و در صورت لزوم تمدید قرنطینه و سپس، به لطف خدا، رهایی و کشیدن یک نفس راحت و جشن عمومی.
البته قطعاً در خانه ماندن برای نسل ما که عادت داریم از صبح تا شب برای یک لقمه نان به اصطلاح عوام «سگ دو» بزنیم کار راحتی نیست اما فعلاً و تا زمانی که داروی قطعی برای درمان کرونا کشف نشود تنها راه نابودی این ویروس قطع زنجیره غذایی است.
هر چند در خانه ماندن نیازمند فراهم شدن امکانات زیادی است اما اگر منتظر هستید که دولت همه این امکانات را فراهم کند باید گفت این انتظار بیهودهای است. زیرا متاسفانه حتی اگر باور کنیم عزم جدی برای این کار از سوی مسئولان وجود دارد بازهم زیر ساخت ها برای فراهم کردن نیازها در کشور وجود ندارد پس در این شرایط تنها راه این است که ما به عنوان مردم یک کشور دست به دست هم بدهیم و خودمان با تقسیم امکاناتمان سعی کنیم در مقابل این بلا دوام بیاوریم.
ما مردم ایران در طول تاریخ نشان دادهایم که میتوانیم با همکاری و همدلی دست به کارهای بزرگی بزنیم. این بار نیز برای شکست کرونا راهی جز همکاری پیش روی ما وجود ندارد. اگر اندکی از قید و بند مال دنیا رها شویم و از خودخواهی بکاهیم کرونا تا کمتر از یک ماه دیگر شکست خواهد خورد. پس لطفاً در خانه بمانید، هوای نیازمندان را داشته باشید، اگر صاحب خانه یا صاحب مغازه هستید حداقل یک ماه بیخیال اجاره خود شوید و اگر خدایی نکرده جنسی را حتکار کردهاید آن را در اختیار دیگران قرار دهید مطمئن باشید نانی که از احتکار به دست بیاید به شما وفا نخواهد کرد اما نان حلال برکت را به زندگی شما اضافه خواهد کرد.
به امید روزهای بهتر.