به گزارش پایگاه خبری ربیع، به نقل از مهر، بازار سنتی میناب در استان هرمزگان بازار شناخته شده ای است اما نه تنها برای محلی ها و مردم شهرستان میناب بلکه برای مردم استان هرمزگان و کشور ایران نیز شناخته شده است بازاری که معروف است به این جمله که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد در آن خرید و فروش می شود در این بازار واقعا همه چیز فروختی و خریدنی است.

از شهر بندرعباس هر گردشگری می تواند به میدان نزدیک شهرداری برود و از آنجا هر پنج شنبه صبح زود حتی وقتی که هنوز آفتاب بالا نیامده سوار تاکسی هایی که ۱۲ هزار تومان کرایه می گیرند شود و در مدت یک ساعت به شهرستان میناب و پنج شنبه بازارش برود. هر کسی که این مسیر را از بندرعباس طی می کند یا خریدار است و یا فروشنده.

پنج شنبه بازار میناب شاید هزار سالی قدمت داشته باشد کسی نمی داند چند سال است که مینابی ها بساط پهن می کنند حتی اداره میراث فرهنگی هرمزگان نیز آن را نمی داند تنها آن را به عنوان یکی از میراث ناملموس مردم در این استان به ثبت ملی رسانده است.

مینابی ها بیشترین تعداد فروشندگان این بازار را به خود اختصاص می دهند اصلا آنها بوده اند که این بازار را راه انداختند شاید اول یکی دو نفر بساطی پهن کردند و کم کم به تعداد این افراد اضافه شد تا جایی که از همه شهرستانهای استان برای فروشندگی به اینجا می آیند حتی از قشم و یا بندرهای دیگر خلیج فارس.

۵ شنبه بازار میناب حوالی میدان شهداست که سر و ته آن معلوم نیست. مردم در خیابان و محوطه های باز بساط فروش پهن می کنند از تخم مرغ و گوسفند و پرنده و بز گرفته تا پارچه و لباس و لوازم خانگی و آشپزخانه. اصلا هر کسی که در هر شغلی مشغول به کار است و می تواند جنسی را بفروشد به اینجا می آید. کنار بقیه فروشندگان می نشیند و اجناس خود را می فروشد. تنها قسمت هایی از این بازار است که سکو دارد و فروشندگان آن را از صاحب زمین اجاره می کنند و سرقفلی آن تکه از زمین را در اختیار می گیرند تا هر پنج شنبه بدانند که دقیقا محل فروش شان کجاست. اما آنها خودشان با پلاستیک و پارچه سقف می زنند تا آفتاب میناب اذیت کننده نباشد. آنها برای همین تکه زمین کوچک به صاحب زمین هر ماه ۳۰ هزار تومان می دهند. اما بقیه روی زمین بساط کرده اند. زنان سهم عمده ای در فروش دارند آنها سبزی می فروشند حتی سبزی پاک کرده . همان جا می نشینند و سبزی پاک می کنند و یا ماهی و میگو می فروشند. بسیاری از آنها کار دست خودشان را که اغلب سوزن دوزی است برای تهیه لباس های سنتی بندری به اینجا می آورند. قسمت عمده ای از این بازار به فروش پارچه های سوزن دوزی شده زنان اختصاص دارد. مردان هم بیشتر در بخش فروش دام حضور دارند. دام هایی که از یک میلیون تومان قیمت دارد تا بالا. مانند بز کوهی که معمولا تا ظهر نشده خریده می شوند.

اما صنایع دستی قابل عرضه در این بازار هر سال کم رنگ تر می شود و تنها به همان سوزن دوزی ها محدود و محدودتر می شود اکنون شاید بتوان تنها ظروفی که با نخل تهیه شده اند و یا با پارچه را در این بازار پیدا کرد دیگر هنر دست مردم مینابی مثل سالهای گذشته در این بازار کمتر به فروش می رسد باید این صنایع دستی را در فروشگاههایی که مخصوص صنایع دستی است پیدا کرد. اما اگر باشد. چون چندین سال است که بازار میناب به بازار فروش اجناس مصرفی تبدیل شده است و این بخش از جاذبه آن که همان فروش صنایع دستی بود در حال کمرنگ شدن است.

اداره میراث فرهنگی استان هرمزگان اقدام به ثبت این بازار سنتی کرده است و حدود ۴ هزار و ۵۰۰ متر زمین را نیز در تفاهمی که با شهرداری میناب انجام داده است به این مجموعه افزوده اما کاری درباره پر رنگ شدن هنر سنتی قابل عرضه در این بازار انجام نداده است. حتی زمینی که برای این بازار در نظر گرفته شده هیچ امکاناتی ندارد حتی در برخی از بخش ها خاکی است و مردم برای نشستن در آن محدوده مشکل دارند به همین دلیل کمتر کسی آنجا بساطش را پهن می کند.

مردم میناب چه آنها که خریدار هستند و چه آنها که فروشنده اند از صبح علی الطلوع به این بازار می آیند تا عصر روز ۵ شنبه که یا در دستشان پول است و یا بار. فروشندگان هر هفته بخش مهمی از درآمدشان را از این بازار کسب می کنند. چه آنها که با یک وانت وسایل خانه  و چه آنها که با یک شیشه ترشی و یا مربا به این بازار آمده اند.

انتهای پیام/