به گزارش پایگاه خبری ربیع، علاوه بر این، همان‌گونه که امام علیه‌السلام در ادامه سخن مى‏فرماید: «در سختى‏هایى که شما با آن روبه‌رو شدید و مشکلاتى که پشت سر گذاشتید، درس‏هاى عبرت فراوانى است.» (ضعف‏ها و قوت‏هاى شما را نمایان مى‏سازد و راه حل مشکلات را به شما مى‏آموزد و تجربه‏اى براى تمام زندگانى شما خواهد بود.)
گویا امام علیه‌السلام با این سخنان مى‏خواهد به یاران خود دلدارى دهد و به پرسش‌های ناخواسته‏اى که در ذهن آنان از پیروزى‏هاى بنى‏امیه و ناراحتى‏هاى یارانش پیدا مى‏شود، پاسخ دهد که عجله نکنید ظلم این ظالمان باقى نمى‏ماند؛ مهلت الهى پایان مى‏گیرد و تازیانه‏هاى عذاب بر پیکر آنان نواخته مى‏شود. از مشکلات خود نیز ناراحت نباشید؛ زیرا این یک سنت الهى است که جبران خسارات امت‏ها، پس از تحمل شداید و بلاها بوده است.
آرى. همه اینها درس عبرت است؛ ولى براى آنها که چشم باز و گوش شنوا و قلب دانا دارند؛ بنابراین امام علیه‌السلام در ادامه سخن مى‏فرماید: «ولى نه هر کس که مغز دارد، اندیشمند است و نه هر صاحب گوشى شنوا و نه هر صاحب چشمى بینا.» (و ما کلّ ذی قلب بلبیب و لا کلّ ذی سمع بسمیع، و لا کلّ ناظر ببصیر).
صفحات تاریخ بشر پر از درس‏هاى عبرت است. دوران کوتاه عمر ما نیز – اگر درست بنگریم – مملو از این درس‏هاست؛ بلکه در و دیوار عالم هستى را عبرت‏ها پوشانده است؛ ولى افسوس آنان که باید ببینند و بشنوند و بخوانند و عبرت گیرند، اندکند و به همین دلیل در همان راه‌هاى خطا گام مى‏نهند و به همان سرنوشت‏هاى شوم مبتلا مى‏‌شوند.
سپس می‌فرماید: «راستى عجیبند این گروه‌ها(ى پراکنده) با دلایل مختلفى که بر مذهب خود دارند … نه به غیب ایمان مى‏آورند و نه خود را از عیب برکنار مى‏دارند. پیوسته در درون شبهات عمل مى‏کنند و در مسیر شهوات گام برمى‏دارند. کار نیک در نظرشان همان است که خود نیک مى‏پندارند و منکر و زشتى همان است که خود منکر و زشت بدانند، پناهگاه آنها در حل مشکلات خودشانند و در حوادث مهم (و مبهم) تنها به آراى (ناقص) خویش تکیه مى‏کنند؛ گویى هرکدام از آنها، امام خویشتن هستند که به دستگیره‏هاى مطمئن و اسباب محکمى – به پندار خود – چنگ زده‏اند.» (خ ۸۸)
گویی امیر مؤمنان علیه‌السلام این خطبه را امروز برای ملت شیعه ایران ایراد فرموده‌اند که نیازشان به وحدت و همدلی و پیروی از ولایت و حضور آگاهانه در صحنه از هر زمان دیگر بیشتر است.